το κροκάδι της ψυχής μου

απόσπασμα από το βιβλίο ''έθιμα ταφής''  της Hanna Kent,
σελ.  280  -  281


Όταν σκέφτομαι πως έχωνα το χέρι μου μέσα στη φούστα μου για να βρω και να πιέσω τις μελανιές που μου είχε αφήσει εκεί - για να νιώσω την αρχή του πόνου τους στο δέρμα μου.  Τα σημάδια που ήταν οι αντίλαλοι των χαδιών του,  η απόδειξη των χεριών του πάνω μου,  του κορμιού του κόντρα στο δικό μου:  τα σημάδια που έκαναν ξανά αληθινή τη θριαμβευτική εκπνοή της αγαλλίασης,  το αγκάλιασμα των σωμάτων μας στο σκοτάδι.  Μέσα στον ατελείωτο κύκλο της δουλειάς,  μέσα στις νύχτες τις μοναχικές,  τα πρωινά ξυπνήματα που δεν τα περίμεναν παρά μόνον αγγαρείες,  τα κρυμμένα αυτά σημάδια μ' έπειθαν πως υπήρχε κάτι περισσότερο - ένα τέλος στην αποπνικτική,  στην ασφυκτική κι αμείλικτη κανονικότητα της ύπαρξης.

Δεν μου άρεσε που ξεθώριαζαν.  Ήταν το μόνο που είχα δικό του να κρατιέμαι, ώσπου να ξανάρθει.  Όλες εκείνες τις εβδομάδες,  όλες εκείνες τις νύχτες,  με κατέτρωγε ο πόθος.  Στο στάβλο,  με το κεφάλι μου στο σκληρό πατημένο χώμα,  ο Νάταν έσπασε το κροκάδι της ψυχής μου.  Τόση δύναμη θέλησης,  να συγκρατήσω και να κρατήσω κρυφό αυτό που ήθελα να φωνάξω στον άνεμο,  να χαράξω στο χώμα,  να γράψω με φωτιά στο χορτάρι.