μέρα εκλογών

Τίποτα σημαντικό για να σημειωθεί σε σελίδες αλλά κι η σιωπή δημιουργεί άνοστο συναίσθημα..  αγόρασα ένα μικρό τετραδιάκι χθες,  χωρίς γραμμές και με αυτό το μαύρο λαστιχάκι που περνάει γύρω γύρω σα να θέλει να προφυλάξει τις σκέψεις ή τα σχέδια από το να πηδήσουν έξω και να εξαφανιστούν.  Έχω ήδη σημειώσει πράγματα,  αλλά δεν μου λείπουν οι ιδέες,  η πράξη μου λείπει,  όμως όχι τόσο όσο άλλοτε.
Πάμε και ψηφίζουμε μαζί,  ο ένας περιμένει απ΄έξω τον άλλον,  η δικιά του γειτονιά μοιάζει να έχει μια ιστορία και για αυτό μ΄αρέσει πιο πολύ.
Μεσημεράκι θα φτιάξω το red velvet cake μου,  απογευματάκι με τον καφέ θα έχω ένα μεγάλο κομμάτι ολόδικο μου να απολαύσω.
Δεν ξέρω αν βρίσκεις πράγματα κι ανθρώπους μόνο και μόνο για να τα χάσεις..  όμως το καθετί κλείνει τρύπες κι ανάγκες της τάδε εποχής,  και οι ανάγκες καθημερινά αλλάζουν.  Αλλάζει κι η δική μου νοοτροπία,  αλλά αυτό είναι βίωμα προσωπικό και καθόλου εύκολα δεν περιγράφεται,  όπως και το διάβασμα ενός βιβλίου,  τι είναι αυτό που εμένα μου φάνηκε ιδανικό,  πως με άγγιξε και πως να το περιγράψω που ισοπεδώνω 400+  σελίδες με την πρώτη μου πρόταση.
Πάντως είναι τεράστια ανάγκη να βρίσκεις..  και μόνο αυτό αποτελεί κομμάτι ζωής αν όχι ζωή ολόκληρη..  να ανακαλύπτεις ομορφιές..  τουλάχιστον μέχρι να φτάσεις σε βάθος που ίσως αλλάξεις γνώμη,  θα παραμένουν ομορφιές κι αυτό έχει μια τελειότητα από μόνο του..