η πιό όμορφη αίσθηση

Δεν είναι αυτούσια τα πράγματα αλλά το εκτόπισμα τους που υπογραμμίζει παρόν και παρελθόν.  Είναι αυτή η αίσθηση του ''αυτό'' ακολούθησε ''εκείνο''  και δημιούργησε το ''άλλο συναίσθημα''.  Οι πράξεις τρυπώνουν στο ασυνείδητο και ξεχνιούνται,  τις φτύνεις σαν πέτρα που έχει μπουκώσει το στόμα σου και δεν αφήνει να λειτουργούν σωστά η γλώσσα και τα δόντια.  Η αίσθηση είναι αυτή που παραμένει και μπορώ να σου περιγράψω πολλές και με όλες τους τις λεπτομέρειες.  Σαν εκείνη τη νύχτα που βγήκαμε από το σινεμά με τα στόματα μας μπουκωμένα σάλια βουτήξαμε σε μια δύνη σοκολάτας.   Ή την άλλη που ίδια η άνοιξη πέρασε από δίπλα μας κι απομείναμε και οι δυό σα χαζοί να την κοιτάμε.  Και τότε που χωρίς να πούμε κουβέντα θυμώσαμε ο ένας με τον άλλον πολύ.  Τόσο πολύ που μας έπνιξε.  Τόσο πολύ που γίναμε άλλοι άνθρωποι αλλά στην πραγματικότητα είμασταν οι ίδιοι που υφαίναμε έναν πόνο καθημερινά που μας κουκούλωνε.  Και μετά,  ήταν σα να είχε περιχαρακώσει ο καθένας το δικό του κομμάτι και θέλαμε τόσο πολύ να το αφήσουμε ελεύθερα στη θέα του άλλου αλλά μας σταματούσε ένας φόβος που γινόταν ολοένα και πιό τρομακτικός.  Πελώριος ήταν αυτός ο φόβος.  Μέχρι που τα νύχια μου άρχισαν να μεγαλώνουν.  Και να γίνονται κοφτερά και δυνατά.  Και άρχισα σιγά σιγά να ξύνω το φόβο,  την ανασφάλεια,  την απόσταση.  Και άρχισα να νιώθω πιο πελώρια κι από όλους τους πελώριους περιορισμούς.  Και τότε ήμουν ο εαυτός μου καθαρός κι αυτή η πιο όμορφη αίσθηση της ζωής μου..