Κόβω ένα πορτοκάλι και τσιμπάω ένα ένα τα κομμάτια του από το πιάτο. Το γυρίζω κάθετα και ρουφάω το πορτοκαλί ζουμί. Γεμίζει το στόμα υγρά, τα δάχτυλα, οι παλάμες..
Ψέμα κανένα. Άδικα περιμένω από το πρωί. Δεν έχουν γούστο πια κάτι τέτοιες μέρες, η μια επαναλαμβάνει τόσο πολύ την άλλη. Πανομοιότυπες στιγμές. Κάπου κάπου χαίρομαι.. κάπου κάπου κόβω φλέβες.. στη χειρότερη, μια φωνή ουρλιάζει μέσα μου.. πιέζω την άρνηση.. πατάω τις ώρες.. άλλες φορές τις χορεύω.. άλλες πάλι τις πιάνω από το χέρι και πάμε μαζί μια βόλτα πλάι στη θάλασσα.. μάταια.. η επιστροφή είναι δεδομένη κι εχθρική..
Το πάσχα σε φωτογραφίες. Χρωματιστά αβγά, χαρούμενα κουνέλια.. Εμμονικές σκέψεις.. τι ήταν; τι είναι.. χώμα όλα.. που και που μικρές παρενθέσεις άνοιξης..
Απρίλης!
Εύχομαι ν’ ανοίγουν όλο πιο πολλές και πιο μεγάλες «παρενθέσεις άνοιξης» κι όλα τα ψέματα της ζωής που μας απογοητεύουν να είναι πάντα πρωταπριλιάτικα.
ReplyDeleteΚαλό μήνα!
ετσι δεν ειναι η ανοιξη; ερχεται με μικρες παρενθεσεις μεχρι που γινεται κατασταση και μετα λιγο λιγο απο καλοκαιρι.. τι ομορφο διαστημα ολο αυτο απο τωρα ως το Σεπτεμβρη, ιδιαιτερα φωτεινο κι αγαπημενο - αν και θα κανει λεει κρυο πολυ, χιονια κλπ, αυτη κι αν δεν ειναι σημαντικη παρενθεση - ολα καλα, διαθεση να υπαρχει - καλο βραδυ Μηθυμναιε
DeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDelete