χριστουγεννιάτικο παραμύθι

Μιά φορά κι έναν καιρό,  ήταν ένα κουνέλι που άκουγε στο όνομα Τζόυ.  Ένα πολύ όμορφο,  καμαρωτό μικρούλι κουνελάκι,  που δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα,  παρά να τρέχει στους αγρούς,  να τρυπώνει σε τρύπες και να κλέβει από του κήπους νόστιμα πορτοκαλιά καρότα για να γεμίζει μ αυτά τη νηστική κοιλίτσα του.

Οι γονείς του,  ο μπαμπάς του ο κυρ Κούνελος κι η μαμά του η κυρά Κουνέλα  εργάζονταν σκληρά.  Σχεδόν όλη μέρα και σχεδόν όλη νύχτα,  βρίσκονταν
στο εργαστήριο τους,  και με τα μαλακά πινέλα τους και τις χίλιες τόσες αποχρώσεις χρωμάτων σε διάφορα σωληνάρια και μπουκαλάκια που διέθεταν,  έβαφαν όμορφα,  στρογγυλά αβγά,  άλλες φορές αληθινά κι άλλες φορές σοκολατένια.  Ναι..  καλά διαβάσατε..  αυτό ακριβώς ήταν το επάγγελμα τους και καθόλου δεν χασομερούσαν γιατί έπρεπε να βάψουν ένα πάρα πολύ μεγάλο αριθμό αβγών,  τα οποία και θα μοίραζαν στα σπίτια των κατοίκων όλης της χώρας, την άνοιξη,  στα πλαίσια μιας πολύ γνωστής και μεγάλης γιορτής.

 Το μικρούλι κουνελάκι,  όταν έκανε διάλειμμα από τα χοροπηδήματα του, συχνά πυκνά,  έμπαινε στο εργαστήριο των γονιών του και τους βοηθούσε!     Βαριόταν όμως,  βαριόταν απίστευτα πολύ γιατί ήταν Δεκέμβρης,
και γιατί έκανε πολύ κρύο κι έτσι αναγκαστικά,  δούλευαν στο υπόγειο εργαστήριο τους που δύσκολα έβλεπε ήλιο αλλά και γιατί ένα εργαστήριο με μοναδική πρώτη ύλη αβγά και σωληνάρια με χρώματα του φαινόταν απίστευτα μονότονο και ανιαρό.   Πφφφ φύσαγε και ξεφύσαγε..  μ αρέσει πολύ όταν τρέχω στα λιβάδια,  μ αρέσει κι όταν τραγανίζω καρότα,  αλλά δεν μ΄αρέσει καθόλου να πηγαίνω στο εργαστήριο των γονιών μου, μουρμούραγε.

Το τριχωτό του κεφαλάκι ήταν γεμάτο ερωτηματικά, γιατί να.. το προηγούμενο κι όλας βράδυ,  που πέρναγε κάτω από το παράθυρο των γειτόνων τους,  που είχαν δύο αγόρια ίσαμε τη δική του ηλικία,  άκουσε να μιλούν με λέξεις που δεν ήξερε ως τώρα,  λέξεις άγνωστες,  όπως άγιος βασίλης,  κόκκινος σκούφος,  γενειάδα,  δώρα,  ξωτικά! 

Στο σπίτι του δεν μιλούσαν ποτέ για τέτοια πράγματα,  είχε μάλιστα την αίσθηση πως αν τα συζητούσε με την μητέρα του,  αυτή θα θύμωνε,  θα θύμωνε πάρα πολύ..

Έπρεπε λοιπόν να ψάξει και να βρει μόνος του την άκρη,  ήταν πια αρκετά μεγάλος για να μάθει ποιός είναι αυτός ο άγιος Βασίλης και τι στο καλό ήταν αυτό το πράγμα που το έλεγαν χριστούγεννα!

   Μια και δυό λοιπόν,  παίρνει τα μικρά τριχωτά του ποδαράκια και περπατάει,  και περπατάει,  ώσπου εκεί που πήγαινε.. ακουμπισμένο σε ένα γέρικο δέντρο,  να 'σου ένα πλάσμα περίπου στο ύψος του και με μορφή ανθρώπινη.
- Καλώς το κουνέλι είπε με λεπτή και τσιριχτή φωνή το πλάσμα Ψάχνεις κάτι μικρέ μου;
- Πάω να βρώ τον άγιο βασίλη και τα χριστούγεννα,  αποκρίθηκε το μικρό κουνελάκι που δεν έκρυβε καθόλου τον φόβο του.
- Χμ,  χμ,  χμ είπε το κοντό ανθρωπάκι,  έπεσες πάνω στο σωστό άνθρωπο..  δούλευα χρόνια για την πάρτυ του,  είμαι ένα παλιό ξωτικό που τώρα πια έχει βγει στη σύνταξη,   και τον κοίταξε από πάνω ως κάτω..
- Μοιάζεις να είσαι από άλλο παραμύθι,  αλλά ας είναι..  πάμε και με ένα πήδο βρέθηκε στο μονοπάτι,  γνέφοντας με τα χέρια του,  να τον ακολουθήσει.
Μμμ,  ώστε έτσι λοιπόν είναι τα ξωτικά,  σκέφτηκε το μικρό κουνέλι που φοβόταν,  φοβόταν τόσο που αν ήταν εδώ η μαμά του θα έτρεχε σίγουρα να κρυφτεί με δύναμη στην αγκαλιά της,  και η αλήθεια είναι πως είχε αρχίσει να την σκέφτεται πολύ.
Σίγουρα θα ανησυχούσε..  γιατί η μαμά του,  πάρα πολλές φορές του είχε απαγορεύσει πολύ αυστηρά να απομακρύνεται και να χάνεται ώρες από το σπίτι,  πόσο μάλλον να ακολουθεί αγνώστους,  όμως τώρα,  έδινε στον εαυτό του κάθε δικαίωμα να μάθει πια για αυτόν τον περιβόητο ''άγιο'' και για αυτή την περίεργη λέξη που ηχούσε σαν καμπανούλα στα αυτιά του και που ήταν τα ''χριστούγεννα''

   Όπ!
Μια και δυό,  ακολούθησε χοροπηδώντας το ανθρωπάκι.  Τράβηξαν σε ένα στενό δρομάκι,  με πολλά σπίτια αριστερά και δεξιά,  που είχαν μεγάλες αυλές,  αλλά αν τις έβαζες δίπλα δίπλα όλες μαζί δεν έφταναν το λιβάδι του.  Είχαν όμως διαφορετικά δέντρα και λουλούδια,  και μάλιστα από τα κλαδιά κάποιων δέντρων κρέμονταν χρωματιστές μπάλες και ήταν στολισμένα με μπόλικες γιρλάντες από χρωματιστά λαμπιόνια που φώτιζαν όμορφα την κατά τα άλλα συννεφιασμένη μέρα.
- Εδώ είμαστε είπε το ηλικιωμένο ξωτικό και σταμάτησαν μπροστά στο πιο μεγάλο σπίτι που είχε δει ποτέ στην σύντομη ζωή του.  οι τοίχοι του σπιτιού,  ήταν βαμμένοι κόκκινοι και άσπροι και σε κάποια σημεία έμοιαζαν καφέ,  σαν μόλις να είχε βρέξει σοκολάτα.  Έτσι όπως πεινούσε,  θα μπορούσε να δοκιμάσει λίγο από εδώ και λίγο από εκεί,  αλλά το ανθρωπάκι με τα πράσινα ρούχα,  του έριξε ένα τέτοιο βλέμμα που ούτε που τόλμησε να απλώσει το χέρι του!

   Χτύπησαν μια μεγάλη,  πολύ μεγάλη πόρτα που άνοιξε χωρίς να εμφανιστεί κανείς και μπήκαν μέσα.
- Εμένα η αποστολή μου τελείωσε εδώ,  τσίριξε το κοντό ανθρωπάκι και
ως δια μαγείας,  μυστήριο πως, εξαφανίστηκε.
-Έπ..  που πας περίμενε φώναξε ο Τζόυ,  αλλά εν τω μεταξύ βρέθηκε σε μια πάρα πολύ μεγάλη σάλα.
- Ωωω !  τι είναι όλα αυτά..  έτριψε τα μάτια του έκπληκτος!
Και τότε τον είδε.  Καθόταν στο κέντρο του μεγάλου δωματίου,  ακριβώς όπως τον είχε φανταστεί.  με τα κόκκινα μάγουλα του,  την χοντρούτσικη μύτη του,  τη μακριά λευκή του γενειάδα,  τον κόκκινο σκούφο και το κατακόκκινο παντελόνι του.. στρουμπουλός,  στρουμπουλός και γεμάτος ενέργεια,  δούλευε πυρετωδώς δίνοντας οδηγίες σε απειράριθμα κοντούτσικα πλάσματα που κάθονταν γύρω του και που πάλευαν με πολύ υπομονή και επιμονή αλλά και αξιοζήλευτη μαεστρία,  να κατασκευάσουν,  το καθένα,  από ένα διαφορετικό παιχνίδι.  Γιατί παιχνίδια ήταν όλα αυτά επάνω στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι..  παιχνίδια που θα τα πήγαινε ο ίδιος ο άγιος βασίλης στα παιδιά τα χρ..  ααα ώστε αυτά ήταν λοιπόν τα χριστούγεννα..  και τι πολλά ξωτικάαα σκέφτηκε μαγεμένο.
   Το κουνελάκι μας καταντράπηκε και στενοχωρήθηκε,  άρχισαν να τρέχουν δάκρυα από τα μάτια του..  γιατί να μην είχαν κι οι γονείς του ,  ο κυρ Κούνελος κι η κυρά Κουνέλα ένα τόσο όμορφο και μεγάλο εργαστήριο;  Γιατί να μην έφτιαχναν κι αυτοί παιχνίδια;  Γιατί να είχε γεννηθεί σε ένα άλλο παραμύθι του χρόνου και όχι σ΄αυτό;  Ίσα που πρόλαβε να κάνει αυτές τις σκέψεις γιατί άκουσε μια χοντρή φωνή να του λέει:

- Γιατί κάθεσαι και δεν δουλεύεις εσύ; κι ένα δυνατό κατακόκκινο χέρι τον σήκωσε ψηλά και τσουπ τον ανέβασε σε μια καρέκλα που έμοιαζε τόσο μεγάλη,  σχεδόν όσο και το κρεββατάκι του.  Φρουτς,  κάποιος άλλος που σίγουρα ήταν ξωτικό, του πέταξε μπροστά του τα βαγόνια από ένα τραίνο,  έπιασε με τα χεράκια του ένα κατσαβιδάκι κι άρχισε να στερεώνει τις βίδες και τα παξιμάδια.  Ήταν πολύ χαρούμενο κι ευτυχισμένο και είχε και πάρα πολύ μεγάλο ταλέντο,  έτσι έκανε επιμελή δουλειά,  μα του φόρτωναν κι άλλα,  κι άλλα..  ώσπου κουράστηκε,  κουράστηκε τόσο πολύ που έκλειναν τα ματάκια του,  κι έτσι έγειρε στο κάθισμα του να κοιμηθεί.

- Τζόυ,  Τζόυ ξύπνα..
- Τζόυυυ..
- Τζόυ..
- Τζ..
Άνοιξε με δυσκολία τα μάτια του,  τα έτριψε με τα δυό του χεράκια και είδε μπροστά του τη μητέρα του.
Μα πως;  Που;  που είναι οι άλλοι;  Που πήγε ο άι βασίλης; σκέφτηκε ερευνώντας το περιβάλλον γύρω του.
- Αχ μαμά μου,  μανούλα μου,  αν ήξερες!
- Και βέβαια ξέρω του απάντησε η μαμά του με φωνή που δε σήκωνε άλλη κουβέντα.

  - Κι επειδή πραγματικά ξέρω,  μόλις σηκωθείς από το κρεββάτι,  θα πάμε αμέσως να ψωνίσουμε παιχνίδια και στολίδια,  φέτος αποφασίσαμε να πάρουμε μια γενναία άδεια από το εργαστήριο μας με τον πατέρα σου για 15 ολόκληρες νύχτες και μέρες.  Μάλιστα αποφασίσαμε να σου πούμε μια πολύ ωραία ιστορία.
- Για τον άγιο Βασίλη;
- Βέβαια,  Και για αυτόν.. του είπε αυστηρά αλλά με τρυφερότητα κι άρχισε να του φοράει τις κάλτσες στα τριχωτά του ποδαράκια..  ο άγιος Βασίλης είναι..
- Ξέρω μαμά..  είπε ο Τζόυ και πήδηξε κυριολεκτικά από το κρεββατάκι του,  ο άγιος Βασίλης και τα χριστούγεννα είναι από άλλο παραμύθι αλλά μοιάζουν τόσο όμορφα και θέλω τόσο πολύ να τα ζήσουμε κι εμείς!
- Μπρος,  πάμε να αγοράσουμε στολίδια γρήγορα του είπε η μητέρα του..
και δώρα,  να φτιάξουμε και γλυκά..


  Κι έτσι,  αυτή τη χρονιά,  ο κύριος και η κυρία Κούνελου,  έκλεισαν το εργαστήριο τους που ανήκε σε κάποιο άλλο κομμάτι του χρόνου,  κι αποφάσισαν  κυρίως για χάρη του Τζόυ,  να του αφιερώσουν τον χρόνο τους,  γιορτάζοντας τα χριστούγεννα μέσα από την καρδιά τους.


-


  Έφτιαχνα ένα μπισκοτόσπιτο,  το οποίο αποδείχτηκε διόλου εύκολη υπόθεση και στο μυαλό μου τριγυρνούσε αυτό το μικρό τριχωτό κουνελάκι.  Έτσι γράφτηκε αυτό το τρυφερό παιδικό παραμύθι,  αλλά και για χάρη της Airis και το δρώμενο ''μικρές χριστουγεννιάτικες ιστορίες που θα τις βρείτε όλες γραμμένες εδώ - καλή απόλαυση!

Οι φωτογραφίες είναι από το διαδίκτυο.