έτσι απλά;

Διάβαζα εχθές το βράδυ και μάλιστα από την οθόνη του κινητού,  που σημαίνει ότι δυσκολευόμουν αλλά μου άρεσε,  την πολύ όμορφη και καλογραμμένη ιστορία ενός φίλου,  κι ενώ για να πω την αλήθεια περίμενα την ανατροπή με την μεσολάβηση ενός φόνου,  αυτή ήρθε με τον έρωτα δυο γυναικών.  Μοιραία θυμήθηκα το ''carol'' που προβλήθηκε πριν λίγο καιρό στις κινηματογραφικές αίθουσες,  που διαπραγματευόταν το ίδιο θέμα με την υπέροχη ερμηνεία δύο πολύ όμορφων γυναίκων,  η μια εκ των δύο η κούκλα/θεά Κέιτ Μπλάνσετ.
Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη που θα μπορούσε να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία,  απλά η σκέψη μου διαβάζοντας και παρακολουθώντας και τις δύο ιστορίες ήταν πως ''δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα''.  Και το εννοώ κάπως έτσι:  Άδειος συναισθηματικά,  πληγωμένος,  ανέραστος,  πεινασμένος,   βρίσκεσαι ξαφνικά σε ένα περιβάλλον όπου μπορείς να κάνεις το κέφι σου..  να βγεις από τα όσα σε πιέζουν,  στην προκειμένη στιγμή σύζυγος και παιδιά..  εε δεν θα κοιτάξεις να καβαντζάρεις ένα όμορφο αρσενικό για να το πας στο κρεββάτι σου;  Τι;  Θα πέσεις στα χέρια μιας γυναίκας;  Έτσι απλά;  Χωρίς να το έχεις;  Δεν προυποθέτει μια τάση,  μια έφεση προς την ομοφυλοφιλία;  Ξαφνικά σε ένα βράδυ,  ή σε μια στιγμή γίνεσαι ομοφυλόφιλος/η;  Στα 45 σου ανοίγουν οι ουρανοί,  πέφτει το σωστό κλειδί και ξεκλειδώνεις κάτι που υποτίθεται ότι δεν γνώριζες;  Και το άλλο πάλι;  Ντε και καλά αφού το κάνεις να σου αρέσει κι όλας;  Και όλοι έζησαν καλά κι εμείς καλύτερα;  Αποκλείεται να ακολουθήσεις τον πειρασμό και να μην μπορέσεις να λειτουργήσεις;  Ή τέλος πάντων κάτι να μη σου αρέσει; Κάτι να πάει στραβά; Ή μήπως όλα είναι μια γεννετήσια ορμή που δεν αφήνει περιθώρια παρά μόνο αυτά της ηδονής και της απόλαυσης;  Διατηρώ τις επιφυλάξεις και τις αμφιβολίες μου..

να μετράω τη ζάχαρη

Τις μέρες που δεν είναι και οι πιο υπέροχες,  μ' αρέσει να μετράω τη ζάχαρη,  να λιώνω τη σοκολάτα,  να χτυπάω την κρέμα γάλακτος,  να μοιράζω κουταλιές,  να χωρίζω ασπράδια από κροκάδια και να φτιάχνω γλυκά που τα τρως και γλύφεις και τα δάχτυλα σου.  Στα πιο δύσκολα,  το έμαθα από τη μάνα μου,  έτσι να κρατάω την ισοροπία.  Κακή συνήθεια,  καλή συνήθεια ποιός ξέρει.  Στη μάνα εχθές φάγαμε σουφλέ σοκολάτας.  Μικρά διαβολικά καυτά γλυκάκια!  Η μάνα είχε επισκέψεις.  Μια ολόκληρη βδομάδα η θεία και ο θείος από την Κρήτη.  Η θεία και ο θείος.  Ο αδερφός του πατέρα μου κι η γυναίκα του.  Στα τόσα χρόνια οι συναντήσεις αραιές και που,  κάθε φορά με διαφορετικά άτομα.  Αλλάζουν οι άνθρωποι.  Μεγαλώνοντας ημερεύουν και οι αποστάσεις μικραίνουν.  Όλων των ειδών οι αποστάσεις.  Ηλικιακές και γεωγραφικές.  Βέβαια,  οι άνθρωποι που ήταν πάντα πιο κοντά,  παραμένουν.  Οι άλλοι που παραήταν απόμακροι πιο κοντινοί δεν γίνονται.  Με το ζόρι σχέση αδύνατον.  Εγώ δλδ δεν την παλεύω.  Για να σου μιλάω θα πρέπει να νιώθω ότι έχω κάτι να σου πω κι ότι αυτό που θα σου πω θα τ' ακούσεις.  Θα πρέπει με λίγα λόγια κάτι έστω και μικρό να σημαίνεις για μένα.  Κι αυτό να είναι αμοιβαίο.  Νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό.  Όχι όλων όμως.  Καμμιά φορά κάνω μια προσπάθεια για επικοινωνία κι η φωνή γίνεται κόμπος και δε βγαίνει.  Άλλες φορές πάλι λέω ''εγώ είμαι η δύσκολη;''  και δε σταματώ.  Να πηγαινοέρχομαι,  να μιλάω,  να λέω,  να λέω..  να σκέφτομαι μήπως γίνομαι κουραστική και να συνεχίζω να λέω.  Με κάποιους ανθρώπους σε πρακτικό επίπεδο δεν ταιριάζεις αλλά η κουβέντα μπορεί να ρέει για ώρες.  Άλλοι,  είναι για να κρύβονται και να εμφανίζονται ανά χρόνια.  Σα τα κουνέλια μέσα από το καπέλλο.  Δε ξέρω που κρύβονται,  δε ξέρω που πάνε και τι κάνουν,  αλλά δεν έχουν χρονικά περιθώρια,  απλά είναι εκεί και περιμένουν.  Ζουν τη ζωή τους,  ζεις τη ζωή σου κι όμως τη δεδομένη στιγμή ''τσουπ''  θα τους ξετρυπώσεις γιατί σου χρειάζονται.  Κι αυτοί σου προσφέρονται.  Για μια ώρα,  για δυό ώρες,  για μέρες ίσως μέχρι να ξαναχαθούν.  Μερικές φορές μου θυμίζουν το ''one night stand''.  Ακόμη κι αν ζητήσεις δεν μπορούν να προσφέρουν παραπάνω,  και ίσως κι εσύ να νοιώθεις χάσιμο χρόνου αυτό το αταίριαστο που κουβαλάνε.  Όμως τη δεδομένη στιγμή πάντα υπάρχουν..  πάντα εμφανίζονται έστω και για να ανταλλάξετε τις εμπειρίες της προηγούμενης δεκαετίας.  Επιφανειακά πάντα και λίγο προσεκτικά.  Μη τυχόν και τα δύσκολα που κουβαλάς τα δώσεις απότομα και κουραστούν.  Σκέψου λίγο..  σα να κρατάς μια πολύ βαριά πέτρα..  ένα βράχο πες καλύτερα.  ο άλλος δεν τον βλέπει αλλά εσύ πρέπει να τον περιγράψεις.  Αρκείσαι να τον περιγράψεις ελαφριά,  ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελες να πεις ''σε παρακαλώ,  κοίτα..  κουβαλάω ένα βράχο..  σε αφήνω να τον ψηλαφίσεις,  να τον ζυγίσεις κι αν θέλεις ακόμη και να κρατήσεις για λίγο''..  ''θα μου αρέσει αν μου μιλήσεις κι εσύ για τον δικό σου βράχο,  είναι γεγονός ότι όλοι κουβαλάμε έναν''.  Όχι ότι δε συμβαίνει αυτό,  αλλά σπάνια.  Συνήθως με το που νιώθει ο άλλος ότι κάτι βαρύ κουβαλάς κάνει πως δε το βλέπει.  ''Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο καλύτερα''  σα να λέει.  Και πιάνουμε τα άλλα και γελάμε λίγο και ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχάσεις για λίγο τον βράχο σου.  Σήμερα αποχαιρετήσαμε τη θεία και το θείο στο αεροδρόμιο.  Με πολύ λύπη και κάποια λίγα δάκρυα.  Τα πολλά τα κλείνουμε μέσα μας,  ποτάμια που μια μέρα θα ξεχειλίσουν.   Όλοι ξέρουμε πως θα ξανάρθουν και μάλιστα ίσως πολύ πιο σύντομα από ότι ελπίζουμε.  Όπως ξέρουμε πως μετά,  τίποτα μα τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.  Ο κόσμος μας αρχίζει ήδη να λιγοστεύει.  Αισθητά!

σχεδόν ζωή

Τα συναισθήματα μου κάνουν πάρτυ με σκληρά ποτά και ναρκωτικά.  Ανασταίνονται και πεθαίνουν.  Φιλούν το πάτωμα,  γλύφουν την άσφαλτο κι εκτοξεύονται στο πουθενά.  Καμμιά φορά ξεχνάω ακόμη κι αν υπάρχει ουσία,  ζουμί,  γεύση!  Το όμορφο και το άσχημο.  Το ουσιώδες και το κενό.  Το λάθος και το σωστό.  Ξυπνάω νωρίς και ακολουθώ τον ήλιο που ανατέλει.  Πάω και χώνομαι σ΄εκείνη τη γωνιά του σπιτιού που μπορεί και βλέπει αυτό το φως.  Πρωινό,  ψυχρό,  παγωμένο!  Ξεπροβάλει αργά,  για να αναδυθεί με δύναμη.  Ενέργεια.  Σκέψεις που τριγυρνούν στο παρελθόν.  Όπου κι αν σκαλώσαμε,  ό,τι κι αν μας έφτυσε μοιάζει τόσο μικρό.  Σχεδόν παιδικό.  Σχεδόν αστείο.  Σχεδόν παιχνιδάκι.  

τα γνωστά

Φοβάμαι πως καμμιά μέρα θα σκοντάψω σε ένα συμπαγές και άγνωστο σκοτάδι.  Θα κάνει μια έτσι και θα με καταπιεί το στόμα εκείνου του πηγαδιού που σφράγισα κοροιδευτικά,  κοντεύει χρόνος.  Το αγόρι μου,  τις νύχτες κοιμάται μακριά και τις μέρες δουλεύει,  σπουδάζει και δουλεύει.  Στα δύο λεπτά που τον βλέπω με ρωτάει ''τι κάνει ο παππούς;''  Τι να απαντήσεις ανάμεσα σε ένα ''ξεντύνομαι''  και ''τώρα κάνω μπάνιο;''  Καλά του λέω,  καλά!  Μετά πηγαίνω στον πατέρα μου,  δεν κάθομαι πάνω από είκοσι λεπτά και τον ρωτάω ''μπαμπά τι κάνεις;''.  ''Τι κάνω;''  αντιρωτάει.  Τι κάνω τι κάνεις καλά δεν είμαστε.  ΤαΓνωστάΚαλάΔενΕίμαστε.  Με το που πάω κάτι γίνεται και κοιτάζω όλο έξω από το παράθυρο το βουνό και τα δέντρα.  Κοίτα μου λέει το πρωί,  έχει ένα δρόμο εκεί ψηλά,  όλο περνούν αυτοκίνητα,  που να πηγαίνει άραγε.  Βαλθήκαμε να ψάχνουμε που να οδηγεί εκείνη η στροφή του δρόμου μη τυχόν κι αναρωτηθούμε, μη τυχόν και χρειαστεί να απαντήσουμε για τα άλλα που μένουν αναπάντητα.  ''Τι σου είπε ο γιατρός;''  ''Ό,τι είπε και σε σένα''  και τέτοια.  Βάζει με το νου του διάφορα,  αλλά όχι από τα αληθινά.  Ο άνθρωπος ακόμη κι αν ξέρει πως τώρα θα πεθάνει του μυαλού του θα σκέφτεται.  Ικανότερος να ξεκουτιάνει από μόνος του παρά να σκεφτεί σωστά.  Δυό χρόνια τώρα,  όποτε τον δω σε κρεββάτι,  ψάχνω να παίξω με τα πόδια του.  Ποτέ δεν μ'άφησε χωρίς μια στάλα να μη με μαλώσει.  Προχθές,  από μόνος μου τα παρέδωσε.  Σχεδόν.  Παίξε με,  να παίξε με για λίγο σα να έλεγε.  Και μετά ''φύγετε τώρα φύγετε,  τι κάνετε που κάθεστε εδώ''.  ''Και να πεις στα παιδιά κανένα να μην έρθει ακούς; όλο μικρόβια είναι εδώ μέσα''..  ''άντε πάτε,  πάτε τι κάθεστε εδώ πέρα''_  

το πιο τρυφερό μπλε

Ήθελα να σου πω πως οι νοσοκόμοι έχουν τις πιο αγαθές ψυχές όλου του κόσμου και πως ο καθένας τους είναι μια ιστορία ολόκληρη!  Όχι όλοι.  Αυτοί που ΔΕΝ είναι φοβισμένοι,  οι λίγο πιο λαικοί κι αυτοί που δίνονται απλόχερα με ό,τι έχουν, από το εγκάρδιο χαμόγελο,  μέχρι το έξυπνο χιούμορ.

Αλλά θα μιλήσω για το δέντρο μου που το κουκούλωσα σ' ένα κουτί μαζί με όλα τα χριστουγεννιατικομπαρμπαδάκια και το ανέβασα στο πατάρι και που φέτος άφησα έξω όλη τη σειρά με τα λαμπάκια που βρήκαν τη θέση τους γύρω γύρω από τον καναπέ και πίσω από τα μαξιλάρια και τώρα έχουμε ένα λαμπερότατο κρυφό φωτισμό.
Και χαιρόμαστε!  Πολύ..

Επίσης, το γαλάζιο της φωτογραφίας είναι από τα πιο τρυφερά μπλε που έχω συναντήσει ποτέ.
  

γκρίζο

Οι γιορτές έφυγαν,  μαζί μ' αυτές κι οι καλεσμένοι,  τα γέλια κι οι χαρές.  Ο βασιλιάς έμεινε μόνος και αντιμέτωπος με τα θέματα του.  Μοναξιά και σιωπή πλαισιωμένα από αυτό το γκρίζο,  υγρό backround του χειμωνιάτικου Γενάρη.
Παλιότερα,  μια τέτοια περίοδο θα έγραφα στο ημερολόγιο μου ---προσγείωση---.
Άχαρη λέξη!

πολύτιμα

Ήθελα να γράψω κάτι για τις πολλές προσωπικότητες που κρύβουμε μέσα μας και για αυτό τον διαφορετικό εαυτό που βγάζουμε ανάλογα με την κατάσταση και με το ποιόν έχουμε απέναντι μας,  αλλά πέρασα τόσο όμορφα με τους ανθρώπους μου για τρεις ολόκληρες ώρες σε ένα χώρο ήρεμο και ατμοσφαιρικό που δεν θυμάμαι τίποτα πια.
Γιατί κάποιοι φίλοι μας υπάρχει λόγος που υπάρχουν στη ζωή μας και είναι οικογένεια μας,  τελεία και παύλα!
Τόσο σπάνιο όσο και πολύτιμο.

Καλή χρονιά!