τα γνωστά

Φοβάμαι πως καμμιά μέρα θα σκοντάψω σε ένα συμπαγές και άγνωστο σκοτάδι.  Θα κάνει μια έτσι και θα με καταπιεί το στόμα εκείνου του πηγαδιού που σφράγισα κοροιδευτικά,  κοντεύει χρόνος.  Το αγόρι μου,  τις νύχτες κοιμάται μακριά και τις μέρες δουλεύει,  σπουδάζει και δουλεύει.  Στα δύο λεπτά που τον βλέπω με ρωτάει ''τι κάνει ο παππούς;''  Τι να απαντήσεις ανάμεσα σε ένα ''ξεντύνομαι''  και ''τώρα κάνω μπάνιο;''  Καλά του λέω,  καλά!  Μετά πηγαίνω στον πατέρα μου,  δεν κάθομαι πάνω από είκοσι λεπτά και τον ρωτάω ''μπαμπά τι κάνεις;''.  ''Τι κάνω;''  αντιρωτάει.  Τι κάνω τι κάνεις καλά δεν είμαστε.  ΤαΓνωστάΚαλάΔενΕίμαστε.  Με το που πάω κάτι γίνεται και κοιτάζω όλο έξω από το παράθυρο το βουνό και τα δέντρα.  Κοίτα μου λέει το πρωί,  έχει ένα δρόμο εκεί ψηλά,  όλο περνούν αυτοκίνητα,  που να πηγαίνει άραγε.  Βαλθήκαμε να ψάχνουμε που να οδηγεί εκείνη η στροφή του δρόμου μη τυχόν κι αναρωτηθούμε, μη τυχόν και χρειαστεί να απαντήσουμε για τα άλλα που μένουν αναπάντητα.  ''Τι σου είπε ο γιατρός;''  ''Ό,τι είπε και σε σένα''  και τέτοια.  Βάζει με το νου του διάφορα,  αλλά όχι από τα αληθινά.  Ο άνθρωπος ακόμη κι αν ξέρει πως τώρα θα πεθάνει του μυαλού του θα σκέφτεται.  Ικανότερος να ξεκουτιάνει από μόνος του παρά να σκεφτεί σωστά.  Δυό χρόνια τώρα,  όποτε τον δω σε κρεββάτι,  ψάχνω να παίξω με τα πόδια του.  Ποτέ δεν μ'άφησε χωρίς μια στάλα να μη με μαλώσει.  Προχθές,  από μόνος μου τα παρέδωσε.  Σχεδόν.  Παίξε με,  να παίξε με για λίγο σα να έλεγε.  Και μετά ''φύγετε τώρα φύγετε,  τι κάνετε που κάθεστε εδώ''.  ''Και να πεις στα παιδιά κανένα να μην έρθει ακούς; όλο μικρόβια είναι εδώ μέσα''..  ''άντε πάτε,  πάτε τι κάθεστε εδώ πέρα''_