Wednesday, January 13, 2016

τα γνωστά





Φοβάμαι πως καμμιά μέρα θα σκοντάψω σε ένα συμπαγές και άγνωστο σκοτάδι.  Θα κάνει μια έτσι και θα με καταπιεί το στόμα εκείνου του πηγαδιού που σφράγισα κοροιδευτικά,  κοντεύει χρόνος.  Το αγόρι μου,  τις νύχτες κοιμάται μακριά και τις μέρες δουλεύει,  σπουδάζει και δουλεύει.  Στα δύο λεπτά που τον βλέπω με ρωτάει ''τι κάνει ο παππούς;''  Τι να απαντήσεις ανάμεσα σε ένα ''ξεντύνομαι''  και ''τώρα κάνω μπάνιο;''  Καλά του λέω,  καλά!  Μετά πηγαίνω στον πατέρα μου,  δεν κάθομαι πάνω από είκοσι λεπτά και τον ρωτάω ''μπαμπά τι κάνεις;''.  ''Τι κάνω;''  αντιρωτάει.  Τι κάνω τι κάνεις καλά δεν είμαστε.  ΤαΓνωστάΚαλάΔενΕίμαστε.  Με το που πάω κάτι γίνεται και κοιτάζω όλο έξω από το παράθυρο το βουνό και τα δέντρα.  Κοίτα μου λέει το πρωί,  έχει ένα δρόμο εκεί ψηλά,  όλο περνούν αυτοκίνητα,  που να πηγαίνει άραγε.  Βαλθήκαμε να ψάχνουμε που να οδηγεί εκείνη η στροφή του δρόμου μη τυχόν κι αναρωτηθούμε, μη τυχόν και χρειαστεί να απαντήσουμε για τα άλλα που μένουν αναπάντητα.  ''Τι σου είπε ο γιατρός;''  ''Ό,τι είπε και σε σένα''  και τέτοια.  Βάζει με το νου του διάφορα,  αλλά όχι από τα αληθινά.  Ο άνθρωπος ακόμη κι αν ξέρει πως τώρα θα πεθάνει του μυαλού του θα σκέφτεται.  Ικανότερος να ξεκουτιάνει από μόνος του παρά να σκεφτεί σωστά.  Δυό χρόνια τώρα,  όποτε τον δω σε κρεββάτι,  ψάχνω να παίξω με τα πόδια του.  Ποτέ δεν μ'άφησε χωρίς μια στάλα να μη με μαλώσει.  Προχθές,  από μόνος μου τα παρέδωσε.  Σχεδόν.  Παίξε με,  να παίξε με για λίγο σα να έλεγε.  Και μετά ''φύγετε τώρα φύγετε,  τι κάνετε που κάθεστε εδώ''.  ''Και να πεις στα παιδιά κανένα να μην έρθει ακούς; όλο μικρόβια είναι εδώ μέσα''..  ''άντε πάτε,  πάτε τι κάθεστε εδώ πέρα''_  

16 comments:

  1. Καλημέρα!
    Σήμερα ξόδεψες παραπάνω λέξεις, όμως είναι τόσο αληθινές, τόσο καθημερινές, τόσο προσωπικές, τόσο γνωστά που δύσκολα λέγονται και δυσκολότερα τα δημοσιοποιεί κάποιος. Κι όμως εμένα με άγγιξαν, μ' άφησαν να σκέπτομαι...
    Και είναι: Τόσο γνωστά...

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλημερα Στρατο
      ακριβως αυτο σκεφτομουν, οι ανθρωποι τα γνωριζουν ολα αυτα, αλλα δεν μιλανε για ολα αυτα.. πως το κανουν αυτο; που τα κρυβουν; πως τα διαχειριζονται; πως τα ξεπερνουν ή μηπως τα καταπινουν; κι αν τα καταπινουν πως τα χωνεουν μου λες;

      την καλημερα μου

      Delete
  2. Καλησπέρα σου Στέλλα. Πολύ ανθρώπινη σήμερα...! και φανερά τα στοιχεία συγκίνησης. Σε στιγμές πραγματικά πολύ δύσκολες.
    Και σε μένα έρχεται το αυθόρμητο "τι να πεις".
    Καλή συνέχεια κοπέλλα μου, να ευχηθώ το καλύτερο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιαννη νιωθω οτι ειχα την τυχη να εχω και τους δυο γονεις μου μεχρι σημερα χωρις ενα ''αχ'', κι ο πατερας μου ακομη και μεσα απο την ολη γκαντεμοκατασταση ειναι παληκαρι.. εγω δεν ξερω τι και πως θα αντεχα!
      Ειναι ομως πραγματικα δυσκολο.. να βλεπεις τον αγαπημενο σου ανθρωπο να περιμενει το αποτελεσμα μιας εξετασης ή την αιτιολογια ενος μεγαλου πονου ή καποιων τελος παντων περιεργων συμβαντων και να κρεμεται απο τα ματια μου κι εγω να πρεπει να του πω ψεμματα, ή να κανω τη χαζη, ή να κρυψω την αληθεια..
      με τρομαζουν πολυ οι μερες που ερχονται, παρα πολυ ομως!
      κανω υπομονη και παιζω θεατρο για αυτον και μονο, κι αφηνω τα δικα μου ερωτηματικα για μετα.. ισως τοτε να ειναι το δικο μου σκοταδι, ισως ομως και να ερθουν ολα ομαλα!

      καλο βραδυ να εχουμε τωρα πια ;)

      Delete
  3. Τι να πω. Θελω να κανω like στην αναρτηση και σε ολα τα χολια. Ακομη και στην απαντηση σου :-)
    Με αρεσουν τα like ντε :-)
    Καλο βραδακι φεγγαρενια μου.
    Υ.γ. Που να οδηγει αραγε τελικα εκεινη η στροφη; Ισως να ειναι πιο σπουδαιο αυτο απο τα γνωστα λογια του γιατρου :-)

    ReplyDelete
  4. σημερα καθως φευγαμε, σα να ηθελε να καταπιει μετα ματια τη φυση, τα δεντρα, το δασακι απο το οποιο περνουσαμε..

    φιλακια Κατερινακι

    ReplyDelete
  5. Πολύ όμορφη και τρυφερή η ανάρτησή σου.

    Πολλά φιλιά

    ReplyDelete
  6. Αχ μωρέ Στέλλα μου και να'ξερες σε τι ανηφορικά δρομάκια με πήγαν τα λόγια σου! Τα γνωστά θα σου πω κι εγώ, μα βγαίνουν απ' την καρδιά μου. Αυτό που βιώνεις είναι μεγάλος ανήφορος. Μοιράσου το για να βγαίνει από μέσα σου, νομίζω πως είναι ανακουφιστικό.
    Καλή δύναμη Στέλλα μου!

    ReplyDelete
    Replies
    1. το μοιραζομαι Μαρια και το μοιραζονται κι ολοι οι αλλοι μαζι μου ;)
      τα γνωστα και τετριμμενα λοιπον ακομη κι αν ηταν για καποιους αγνωστα!

      ειναι πολυ ανακουφιστικο Μαρια μου δεν υπαρχει αλλη διεξοδος

      φιλια πολλα :)

      Delete
  7. Τι τρυφερή διήγηση. Ανάμεσα στα λόγια σου βγαίνει πολλή αγάπη Στέλλα μου. Και πόνος. Και αγωνία. Και ένα γιατί κι ας μην το λες.
    Δύναμη θα σου ευχηθώ κι εγώ.
    Πολλά γλυκά φιλιά :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. αριστεα μου σ ευχαριστω πολυ πολυ

      Delete
  8. Είχα μέρες να σ' επισκεφτώ, φεγγαρένια-Στέλλα μου,(έτσι σ' έχω στο blogroll μου!) και αυτό απ΄τη παραμονή της πρωτοχρονιάς!
    Ξέρεις πως όταν έχω πραγματικό χρόνο θα έρθω και θα διαβάσω όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις που έχασα και θα διαβάσω και όλα τα σχόλια... αυτό το κάνω τα τελευταία χρόνια που εμείς "μιλάμε"!
    Με τα νέα του πατέρα σου, φυσικά και ανησύχησα γι αυτόν και για σένα μια και έχω ζήσει για πολύ καιρό αυτές τις "ανέμελες" οδυνηρές επισκέψεις, ευτυχώς ο πατέρας μου όλο αυτό το διάστημα ήταν στο σπίτι και έφυγε στα 98 του, πριν 8 μήνες, με παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα κοντά του...
    Ξέρω πως είσαι δυνατή γιατί έμαθες/ μάθαμε τα τελευταία χρόνια, ν' αντλούμε ενέργεια από μέσα μας...
    Από την άλλη χάρηκα γιατί είδα πως είσαι περιτριγυρισμένη εδώ από καλούς φίλους και ας είναι διαδικτυακοί, είναι ειλικρινής και η παρουσία τους είναι πηγή ενέργειας και δύναμης!
    ΑΦιλάκια σου στέλνω με μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. μαγισσουλα μου οι εδω διαδικτυακοι μου φιλοι ειναι παρα πολυ σημαντικοι για μενα.. οπως και τα δικα σου σχολια, το εχουμε ξαναπει..
      τι ωραια που ειδε ο δικος σου ο μπαμπας και δισεγγονα.. η υπερτατη ευτυχια!

      σε φιλω με α-

      Delete
  9. Στ΄αλήθεια αγαπητή μου Στέλλα τρομερά παράξενη η ανάρτησή σου αλλά και τόσο αληθινή.
    Κάποιον τέτοιον αγώνα δίνουμε οι πιο πολλοί από μας.
    Νάσαι καλά καλή μου φίλη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. αναρωτιεμαι γιατι ''τρομερα παραξενη'';

      αν δεν βγαζουμε αληθειες εδω μεσα τοτε τι; για αυτο δεν ειμαστε εδω Ντενη μου;

      σ ευχαριστω πολυ για το σχολιο και την παρουσια σου
      φιλια!

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...