Sunday, January 24, 2016

να μετράω τη ζάχαρη





Τις μέρες που δεν είναι και οι πιο υπέροχες,  μ' αρέσει να μετράω τη ζάχαρη,  να λιώνω τη σοκολάτα,  να χτυπάω την κρέμα γάλακτος,  να μοιράζω κουταλιές,  να χωρίζω ασπράδια από κροκάδια και να φτιάχνω γλυκά που τα τρως και γλύφεις και τα δάχτυλα σου.  Στα πιο δύσκολα,  το έμαθα από τη μάνα μου,  έτσι να κρατάω την ισοροπία.  Κακή συνήθεια,  καλή συνήθεια ποιός ξέρει.  Στη μάνα εχθές φάγαμε σουφλέ σοκολάτας.  Μικρά διαβολικά καυτά γλυκάκια!  Η μάνα είχε επισκέψεις.  Μια ολόκληρη βδομάδα η θεία και ο θείος από την Κρήτη.  Η θεία και ο θείος.  Ο αδερφός του πατέρα μου κι η γυναίκα του.  Στα τόσα χρόνια οι συναντήσεις αραιές και που,  κάθε φορά με διαφορετικά άτομα.  Αλλάζουν οι άνθρωποι.  Μεγαλώνοντας ημερεύουν και οι αποστάσεις μικραίνουν.  Όλων των ειδών οι αποστάσεις.  Ηλικιακές και γεωγραφικές.  Βέβαια,  οι άνθρωποι που ήταν πάντα πιο κοντά,  παραμένουν.  Οι άλλοι που παραήταν απόμακροι πιο κοντινοί δεν γίνονται.  Με το ζόρι σχέση αδύνατον.  Εγώ δλδ δεν την παλεύω.  Για να σου μιλάω θα πρέπει να νιώθω ότι έχω κάτι να σου πω κι ότι αυτό που θα σου πω θα τ' ακούσεις.  Θα πρέπει με λίγα λόγια κάτι έστω και μικρό να σημαίνεις για μένα.  Κι αυτό να είναι αμοιβαίο.  Νιώθω πολύ έντονη την ανάγκη των ανθρώπων τον τελευταίο καιρό.  Όχι όλων όμως.  Καμμιά φορά κάνω μια προσπάθεια για επικοινωνία κι η φωνή γίνεται κόμπος και δε βγαίνει.  Άλλες φορές πάλι λέω ''εγώ είμαι η δύσκολη;''  και δε σταματώ.  Να πηγαινοέρχομαι,  να μιλάω,  να λέω,  να λέω..  να σκέφτομαι μήπως γίνομαι κουραστική και να συνεχίζω να λέω.  Με κάποιους ανθρώπους σε πρακτικό επίπεδο δεν ταιριάζεις αλλά η κουβέντα μπορεί να ρέει για ώρες.  Άλλοι,  είναι για να κρύβονται και να εμφανίζονται ανά χρόνια.  Σα τα κουνέλια μέσα από το καπέλλο.  Δε ξέρω που κρύβονται,  δε ξέρω που πάνε και τι κάνουν,  αλλά δεν έχουν χρονικά περιθώρια,  απλά είναι εκεί και περιμένουν.  Ζουν τη ζωή τους,  ζεις τη ζωή σου κι όμως τη δεδομένη στιγμή ''τσουπ''  θα τους ξετρυπώσεις γιατί σου χρειάζονται.  Κι αυτοί σου προσφέρονται.  Για μια ώρα,  για δυό ώρες,  για μέρες ίσως μέχρι να ξαναχαθούν.  Μερικές φορές μου θυμίζουν το ''one night stand''.  Ακόμη κι αν ζητήσεις δεν μπορούν να προσφέρουν παραπάνω,  και ίσως κι εσύ να νοιώθεις χάσιμο χρόνου αυτό το αταίριαστο που κουβαλάνε.  Όμως τη δεδομένη στιγμή πάντα υπάρχουν..  πάντα εμφανίζονται έστω και για να ανταλλάξετε τις εμπειρίες της προηγούμενης δεκαετίας.  Επιφανειακά πάντα και λίγο προσεκτικά.  Μη τυχόν και τα δύσκολα που κουβαλάς τα δώσεις απότομα και κουραστούν.  Σκέψου λίγο..  σα να κρατάς μια πολύ βαριά πέτρα..  ένα βράχο πες καλύτερα.  ο άλλος δεν τον βλέπει αλλά εσύ πρέπει να τον περιγράψεις.  Αρκείσαι να τον περιγράψεις ελαφριά,  ενώ στην πραγματικότητα θα ήθελες να πεις ''σε παρακαλώ,  κοίτα..  κουβαλάω ένα βράχο..  σε αφήνω να τον ψηλαφίσεις,  να τον ζυγίσεις κι αν θέλεις ακόμη και να κρατήσεις για λίγο''..  ''θα μου αρέσει αν μου μιλήσεις κι εσύ για τον δικό σου βράχο,  είναι γεγονός ότι όλοι κουβαλάμε έναν''.  Όχι ότι δε συμβαίνει αυτό,  αλλά σπάνια.  Συνήθως με το που νιώθει ο άλλος ότι κάτι βαρύ κουβαλάς κάνει πως δε το βλέπει.  ''Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο καλύτερα''  σα να λέει.  Και πιάνουμε τα άλλα και γελάμε λίγο και ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχάσεις για λίγο τον βράχο σου.  Σήμερα αποχαιρετήσαμε τη θεία και το θείο στο αεροδρόμιο.  Με πολύ λύπη και κάποια λίγα δάκρυα.  Τα πολλά τα κλείνουμε μέσα μας,  ποτάμια που μια μέρα θα ξεχειλίσουν.   Όλοι ξέρουμε πως θα ξανάρθουν και μάλιστα ίσως πολύ πιο σύντομα από ότι ελπίζουμε.  Όπως ξέρουμε πως μετά,  τίποτα μα τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο.  Ο κόσμος μας αρχίζει ήδη να λιγοστεύει.  Αισθητά!

10 comments:

  1. Καλησπέρα σου καλή μου φίλη.
    Διάβασα δυό φορές τα όσα γράφεις. Να σου πω ότι στα πιο πολλά σημεία έχεις δίκιο. Κάπως έτσι σκέφτομαι κι΄εγώ. Όμως μήπως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να την δούμε κάπως αλλοιώς τη ζωή;
    Νάσι καλά και καλή σου εβδομάδα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλησπερα Ντενη
      τη ζωη δεν την βλεπουμε παντα ετσι αλλα και αλλιως;
      τι λες;

      καλο σου βραδυ

      Delete
  2. Γενικά, κάπως έτσι, όπως τα περιγράφεις, είναι οι σχέσεις με τους περισσότερους ανθρώπους. Όμως, υπάρχουν και άνθρωποι, με τους οποίους αισθάνεσαι τόσο οικεία, που "τα λόγια είναι περιττά". Εξάλλου, πιο δύσκολο από το να μοιραστείς μία κουβέντα είναι να μοιραστείς μία σιωπή.
    Μου αρέσει πολύ το μαγικό ματζούνι της παρασκευής γλυκών που έχεις μάθει από τη μητέρα σου. Και το σουφλέ, τι να πω, από τα αγαπημένα μου γλυκά.
    Πολλά φιλάκια

    ReplyDelete
    Replies
    1. καλησπερα Πιππι

      το σουφλε το εφτιαξε η μαμα μου με το γνωστο μαμαδιστικο τροπο της και ηταν εξαισιο.. η μαμα μου εχει ενα και μοναδικο τροπο που μπορω να πω πως εξωτερικευεται, δημιουργωντας και προσφεροντας φαγητο ή γλυκο, δυστυχως ειναι ανθρωπος που το οτιδηποτε το κρατα σφιχτα μεσα στον εαυτο του.. ειναι ακριβως ο χαρακτηρας του ανθρωπου που δεν μου ταιριαζει μια που εγω αναζητω με καθε τροπο την επικοινωνια.. περαν του φαγητου και των εδεσματων τα οποια μου προσφερουν αλλου ειδους χαρα και εκτονωση
      τα πιο αγαπημενα μου γλυκα ειναι οι σπιτικες τουρτες ;)

      φιλια!

      Delete
  3. Χθες είχε πανσέληνο και σε σκέφτηκα "αγκαλιά με το φεγγάρι", να πίνεις ένα ζεστό αρωματικό καφέ μαζί με το τσιγάρο σου (και ας μη μ' αρέσει ο καφές και ας μη καπνίζω χρόνια τώρα!) και σκέφτηκα, τι σημασία έχουν τα γούστα του καθενός, όταν ακόμα και διαδικτυακά κανείς δεν φοβάται ν' ανοίξει την καρδιά του και την αγκαλιά του...
    Δεν τα πάω καλά με τα σόγια, μόνο μ' έναν πρώτο ξάδελφο και αυτό γιατί μεγαλώσαμε μαζί στην Πόλη. Πολλοί φίλοι, μου γράφουν πως μέσα απ΄τα σχόλια που δέχονται και δίνουν, αισθάνονται πιο όμορφα παρά με τους δικούς τους και είναι έτσι... είναι σαν να μας συνδέουν αόρατες κλωστούλες!
    ΑΦιλάκια καρδιάς και τρυφερά! <3 :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. γεια σου μαγισσουλα μου
      σε καθε πανσεληνο με σκεφτομαι κι εγω ;)
      καφε πινω αλλα οχι βραδυ.. τσιγαρο θελω σα τρελλη, να το κρατησω να τραβηξω τον καπνο, να τον φυσηξω μακρια αλλα το εχω κοψει εδω και 1μιση χρονο ;)
      λες πως δεν τα πας καλα με τα σογια και παραλιγο να μπερδεψω τα σογια με την σογια :) κι εγω δεν τα παω καλα παρα μονο με αυτους που εχω κατι να πω.. δεν αντεχω ουτε τα γλυψιματα και τις υπερβολες αλλα ουτε και τις πισωπλατες μαχαιριες, και αδυναμια μου το παραδεχομαι, δυσκολα εμπιστευομαι.. η συγκεκριμενη ''θεια'' ειναι μονο 12 χρονια μεγαλυτερη μου με απιστευτα διαφορετικη νοοτροπια μεγαλωμενη σε πολη της κρητης, καταλαβαινεις πιστευω τι εννοω! την πρωτογνωρισα 7 χρονων οταν εγινα και παρανυφακι στο γαμο τους, η αποσταση δεν μας βοηθησε στο να ερθουμε πιο κοντα, μια φορα στα 10 χρονια και ουτε.. αλλα τα τελευταια χρονια βλεπω οτι εχουν αλλαξει καποια αρνητικα της κι εχουν αυξηθει τα θετικα της.. μπορουμε να μιλαμε με τις ωρες κι ας μη ταιριαζουμε για αυτο και την αγαπω..
      ο θειος μου αδερφος του πατερα μου ηταν παντα ενας κουκλος πολυ αγαπημενος θειος και παραμενει.
      Στεφανια μου μακαρι να υπαρχουν γυρω μας ζεστοι ανθρωποι που να ενδιαφερονται για τα δυσκολα μας και να χαιρονται με τις χαρες μας γιατι οχι; οποιοι κι αν ειναι αυτοι.. ειτε συγγενεις ειτε φιλοι διαδικτυακοι!
      αυτες τις αορατες κλωστουλες μεταξυ μας τις νιωθω πολλες φορες κι εγω.. μαγικο δεν ειναι;

      φιλακια κι απο μενα με πολυ αγαπη

      Delete
  4. Στέλλα καλησπέρα σου και Καλή σου βδομάδα. Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι είναι στιγμές που νιώθουμε έντονα την ανάγκη ανθρώπων γύρω μας. Έτσι λοιπόν αυτές οι μαζώξεις, σαν αυτές που περιγράφεις, στο σπιτικό, αποκτούν ένα χαρακτήρα ζωής, ανάσας, ρυθμού. Τα αισθήματα χτυπάνε δυνατά και όλοι νιώθουμε ζεστά.
    Όσον αφορά τις επιδόσεις σου στα γλυκά και τα καλλιτεχνήματα με τη ζάχαρη και τη σοκολάτα, μην τα πολυλές. Είμαι ...εραστής της σοκολάτας και του γλυκού και αυτοί είναι πειρασμοί.
    Καλά να είσαι.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γιαννη γεια σου
      Οι γονεις μας καποτε, μια που η μαμα δεν δουλευε εκαναν πολλες πολλες μαζωξεις, με τραπεζια και μουσικες, να σου πω οτι θυμαμαι εναν αλλο θειο μου να φερνει το μαγνητοφωνο του με μια μπομπινα μεσα και ακουγαμε το ''ω ντιρλαντα'' και τη ''γυριστρουλα'' του σαββοπουλου - φοβερες μαζωξεις, πολυ χαρα, τραγουδια, αστεια, γελια.. η μαμα μου συχνα μασκαρευοταν για να γελασουμε..
      μετα οι καιροι απλα αλλαξαν
      εμεις μεγαλωσαμε, οι αναγκες διαφορετικες, ο χρονος πιο περιορισμενος
      ετσι, αραια και που τωρα πια οταν μαζευομαστε πολλοι στο σπιτι ειναι ακριβο και πολυποθητο πια, ιδιαιτερα οταν βλεπουμε οτι μας αγαπουν..

      αχ αυτα τα γλυκα και οι σοκολατες.. αχ!
      να δεις πως το ελεγαν ενα σουφλε σοκολατας που τρωγαμε ενα καλοκαιρι στη σαμοθρακη.. πισσα και πουπουλα.. ονομα και πραγμα διαβολικο :))))

      φιλια πολλα

      Delete
  5. Οι επιρροές της μαμάς απ' τις επιδόσεις της στη ζαχαροπλαστική πάντως, είναι εμφανέστατες στις εικόνες και στα κείμενά σου. Όλα μυρίζουν φρεσκοκομμένο καφέ,αφρόγαλα,σερμπέτια,μπακιρένια σκεύη,ζαχαρωτά και μικρές παρέες που κουβεντιάζουν ήσυχα στο καφέ μωσαϊκό σου.
    Κάπου ανάμεσα στα λόγια σου, βρήκα κοινές διαπιστώσεις για τα σόγια και τους αψηλάφητους βράχους στην πλάτη μου...
    Πάντα ένα "σουφλέ σοκολάτας" να γλυκαίνει την καθημερινότητά σου!..
    Όλα τ' άλλα παλεύονται ;-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μαρια μου καπως ετσι ειναι ολοκληρη η θεσσαλονικη ;)
      σ ευχαριστω για ολα τα καλα σου λογια.. κι η ευχη σου σκετη σοκολατα :)))

      μαθαμε να παλευουμε αν μη τι αλλο
      σε φιλω

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...