Το δυσκολότερο είναι όταν τυχαία συναντάς κάποιον που μοιραστήκατε κομμάτι εκείνης της νύχτας. Καρφώνει με τα μάτια του τα δικά σου και συμπονετικά σε ρωτάει ''πως είσαι;''. ''Πως είσαι;'' ακούς και βυθίζεσαι μέσα σου να ψάξεις να βρεις μια ατόφια, αληθινή απάντηση.. ''πως είμαι;'' ρωτάς το είναι σου ενώ χάνεσαι σε ένα χείμμαρο από διαφορετικά και ασαφή συναισθήματα.
''Καλά'' λες.. ''καλά είμαι'' κι ο άλλος απορεί, λίγο μοιάζει να μη σε πιστεύει, ωστόσο αμφιβάλλεις κι εσύ κι αντιστρέφεις την ερώτηση, τονίζεις το ''είμαι''.. ''είμαι καλά;''.. και κάπου εκεί συνειδητοποείς ότι το ''καλά'' πλέον έχει πάρει άλλη μορφή..
''το διαχειρίζομαι'' λες..
''το περίμενα πιο δύσκολο'' και σκύβεις να χαιδέψεις το σκυλί που μυρίζει κουνώντας την ουρά του στα πόδια σου.
Τα μάτια σου.. τότε το πρόβλημα επικεντρώνεται στα μάτια σου.. ''καληνύχτα'' λες και φεύγεις γρήγορα πριν αρχίσουν να γεμίζουν. Ανεπανόρθωτα.
Πόσο όμορφο και δυνατό!!!!! Αυτές οι τόσο έντονες στιγμές που όσο και αν θελουμε να τις αποφύγουμε λόγω αμηχανίας.... εν τέλει δεν τα καταφερνουμε και παραμένουν ανεξίτηλες μεσα μας.
ReplyDeleteκαι τι να πεις και τι να απαντησεις οταν η ίδια δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς καποια πραγματα!!! Καλημερα :)
μπα.. εγω τα διαχειριζομαι, αυτα ειναι ατιθασα και ξεφευγουν καμμια φορα Μαρια μου ;)
ReplyDeleteκαλημερα
φιλια πολλα
Στέλλα ομολογώ ότι η διαχείριση είναι δύσκολο και επώδυνο πράγμα. Ειδικά σε καταστάσεις που δεν βγαίνουν από φωτεινά μονοπάτια.
ReplyDeleteΝα προσθέσω στην καλησπέρα μου τις ζεστές μου ευχές.
και τι προτεινεις Γιαννη μου;
ReplyDeleteεγω παλι πιστευω πως οταν μπορεις και περιγραφεις κατι, δλδ οταν εχεις επιγνωση σε λεπτομερεια του τι συμβαινει στον συναισθηματικο σου κοσμο, τοτε καπως το διαχειριζεσαι τι λες;
σ ευχαριστω για τις ευχες, τις δεχομαι ευχαριστως ;)
Καταφέρνεις, αγαπητή μου Στέλλα και δίνεις τόσο δυνατά και όμορφα κάποιες σημαντικές ανθρώπινες στιγμές.
ReplyDeleteΝάσαι πάντα καλά.
αν το κανω αυτο Ντεννη μου, θα πρεπει να ειμαι πολυ ικανοποιημενη
Deleteσ ευχαριστω παντως
τα φιλια μου
Απαντώ στην ερώτηση που έκανες στον Γιάννη. "Λέω πως ναι, είναι κι αυτό μια διαχείριση, ή τουλάχιστον μια στοιχειώδης επαφή με το συναίσθημα"...
ReplyDelete"Καλά" & "καληνύχτα"...κι από μένα.
βεβαιως και ειναι..
Deleteνα σου πω τι φοβαμαι;
το θολο και το ακαθοριστο γκριζο, αυτο που σε ρουφαει σε βαθος
ολα τα υπολοιπα τα βλεπω διαχειρισιμα
σε φιλω καλο σου βραδυ Μαρια
Το πένθος, όπως λέγαμε και στη δουλειά πρόσφατα, δεν μικραίνει ποτέ, στην πραγματικότητα. Ο άνθρωπος είναι που, αγκαλιάζοντάς το, μεγαλώνει τριγύρω του και μαθαίνει να το διαχειρίζεται.
ReplyDeleteΣε κάθε περίπτωση, παίρνει χρόνο. Νομίζω, δεν περιμένεις τη μέρα που θα ξυπνήσεις το πρωί και θα είσαι εντάξει - γιατί η απώλεια πάντα απώλεια θα μένει. Μάλλον το αποδεχόμαστε ως σκιά στην καθημερινότητά μας, το αφήνουμε να μας συνοδεύει, ενίοτε το χαϊδεύουμε και αναπολούμε μαζί του, το κάνουμε φίλο. Κι όταν ανακαλύψουμε ότι πια δεν το φοβόμαστε, όταν έχει γίνει φάντασμα ευμενές, τότε υποθέτω πως έχουμε τελειώσει την επεξεργασία του και μπορούμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά.
Καλή σου μέρα, Στέλλα. :-)
σιγουρα καπως ετσι θα ειναι Διονυσια μου
Deleteπρος το παρον μια ετσι και μια αλλιως, μια ολα καλα και μια σφιξιμο και πικρα..
ομως πιστευω οτι θα μπορουσε να ειναι χειροτερο
τοτε ισως να το φοβομουν κι ολας
σε φιλω καλο βραδυ
Κι εγώ νομίζω πως αυτό το «πώς είσαι;» που εκπέμπει αυτή τη στιγμή το στόμα, θα πρέπει την ίδια αλήθεια να εκπέμπουν και τα μάτια που… έχουν «καρφωθεί» στα δικά σου.
ReplyDeleteΕίναι δύσκολες στιγμές, Στέλλα, και το «καλά» είναι αδύνατο να έχει την έννοιά του…
Ίσως αυτός ο κόμπος λύπης που σχηματίζεται στο λαιμό θα έφτανε να δώσει την καλύτερη απάντηση.
Σου στέλνω την ηλιόλουστη καλημέρα μου και μια αγκαλιά για να ’χεις απόθεμα!
αυτος ο κομπος ειναι σα γραββατα που σου εχουν δεσει στο λαιμο Στρατο
Deleteευτυχως μπορω και περπαταω και δεν χανω τις βολτες μου
και ειχε υπεροχη μερα σημερα
φιλια πολλα
Πώς είσαι τώρα που με διαβάζεις Στέλλα μου;
ReplyDeleteΠοιος μπορεί ν' απαντήσει μονολεκτικά, νομίζω κανείς, ίσως μόνο για ν' αποφύγεις γρήγορα γρήγορα αυτή τη σύνδεση με το μέσα σου και τα δάκρυα που έρχονται εκείνη τη στιγμή στα μάτια σου και ας μη το θέλεις... όπως τα δικά μου τώρα που σου γράφω.
Είμαστε και θα είμαστε για πολύ καιρό ακόμα, ευάλωτοι...
ΑΦιλάκια πολλά πολλά καρδιάς! <3
σημερα ολη μερα ημουν μεσα σε ενα συννεφο Στεφανια μου.. μεχρι τωρα το απογευμα που εκανα μια μεγααααλη βολτα στη θαλασσα..
Deleteμονη μου!
μονος ξελαμπικαρεις θελοντας και μη και λιγο πιο ευκολα ;)
ναι μπορει να περπαταω στο δρομο και να αρχισω να κλαιω, κυριως οταν σκεφτομαι τις δυσκολες μερες που περασε..
ναι θα ειμαστε για καιρο ακομη ευαλωτες, κομματι μας χασαμε!
καθολου ευκολο
σε φιλω και μια αγκαλια μεγαλη