η μπαλονού

Σηκώθηκε αξημέρωτα,  ούτε έξη,  Σάββατο πρωί,  με την τσίμπλα ακόμη στο μάτι,  έβαλε μπόλικο αλεύρι στον πάγκο της κουζίνας,  μια μπάλα λαδωμένο ζυμάρι που είχε φτιάξει από χθες,  κι άλλο αλεύρι,  κι άλλη μπάλα ζυμάρι..  ο πλάστης να κάνει ευλίγιστα τα δάχτυλα,  να κυλάνε και να στρώνουν το ζυμάρι σε φύλλο,  να γεμίζει τρία κάτω,  τρία πάνω το στρόγγυλο αλουμινένιο ταψί,  στη μέση η γέμιση από λογής λογής χορταρικά αγορασμένα στη λαική της Παρασκευής,  δυό στενά πέρα από το σπίτι.

Σκούπισε τα χέρια στην ποδιά και μετά πήρε μια με τις παλάμες όλο το πρόσωπο,  να αισθανθεί τα μάγουλα,  να νιώσει το μέτωπο..  να στρώσουν τα βλέφαρα.  Άνοιξε το φούρνο κι έβαλε να ψήνεται την πίτα.  Συμάζεψε τον πάγκο,  τα πιάτα που είχαν απομείνει στο νεροχύτη τα έβρεξε με νερό και σαπούνι και τα άφησε να στραγγίζουν στο διχτυωτό,  αριστερά κάτω από το παράθυρο.  Ακόμη νύχτα,  μια ανάσα παραέξω απ' το φωταγωγό δυό τρία φώτα ανοιχτά.  

Πέρα από τον  ελάχιστο ήχο του λαδιού καθώς ψήνεται στο σπίτι,  ανάσες εφηβικές και βλεφαρο-όνειρα γεμάτα ζουμιά,  δωμάτια μεθυσμένα μυρωδιές,  σώματα παραδομένα αθώα σε ύπνο μοναδικό,  το αναβόσβημα των κινητών,  το βουητό των υπολογιστών,  κάθισε όρθια να αφουγκραστεί,  να μυρίσει,  να γευτεί με το μυαλό,  να σκεφτεί με το δέρμα,  να δει κινώντας ακόμη και τις βλεφαρίδες με προσοχή μη τυχόν και τα ξυπνήσει.

Μπήκε στο μπάνιο να αυτοπεριποιηθεί,  να στρώσει λίγο με τα χέρια τα σγουρά μαλλιά της,  έγραψε σε ένα κομμάτι χαρτί ''έχει πίτα στο φούρνο,  να φάτε'' ξαναπέρασε από τα δωμάτια,  είδε,  έκανε να πλησιάσει να φιλήσει,  θα τα ξυπνούσε,  με καμμιά κυβέρνηση,  πήγε και συμπλήρωσε κάτω από το ''να φάτε''..  ''σας αγαπώ,  η μαμά σας''.

Τρία τέταρτα μετά,  ντύθηκε με μια φούστα και μια μπλούζα μαύρα,  μπουφάν για το κρύο,  ένα ζευγάρι σκουλαρίκια ασημένια δώρο από παλιές καλές εποχές,  άφησε μισάνοιχτο το φούρνο,  ξεκλείδωσε και ξανακλείδωσε πίσω της,  τσέκαρε το κλειδί του αυτοκινήτου,  κατέβηκε στο φορτηγάκι,  ίσα που φώτιζε ο ουρανός,  αστέρια και φεγγάρι ακόμη εκεί,  μία ολόκληρη ώρα να φτάσει ως την πλατεία,  να παρκάρει,  να βγάλει από την πόρτα την πλαινή τα μπαλόνια,  να μετρήσει καμμιά πενηνταριά για το χέρι,  τα άλλα πενήντα μετά,  ένα..  πέντε..  σαρανταεννιά..  πως κάνει μια κίνηση λίγο προς τα πίσω,  της φεύγει η ισοροπία,  κρατάει τη χούφτα σφιχτή,  τόσο το μεροκάματο κι αν,  μη της φύγουν κι όλας..  δεν κρατάει το σώμα της,  η ηλικία που περνάει,  η κούραση,  πέφτει..  χαλαρώνει η χούφτα..  σαρανταεννιά μπαλόνια βρίσκονται ελεύθερα στον αέρα..  στον ουρανό,  στην ατμόσφαιρα..  όι..όι..  φωνάζει μα πάει,  έγινε το κακό..

Την ίδια μέρα,  τέσσερις ώρες μετά,  κόσμος πολύς στην παραλία της Θεσσαλονίκης κοίταζε με δέος τον ουρανό που είχε γεμίσει με κάτι μικροσκοπικά χρωματιστά πραγματάκια σαν κομφετί,  χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει τι είναι τι και πως έγινε όλο αυτό!

Ήταν η ωραιότερη ώρα της εβδομάδας (Σάββατο),  στην καλύτερη εποχή του χρόνου  (άνοιξη),  έτσι το συμβάν ξεχάστηκε γρήγορα κάπου ανάμεσα σε παρέες,  φωτογραφίσεις,  καφέδες,  μεζεδάκια και ουζάκια,  στις βιτρίνες και τα ψώνια.  

*υ.γ.  η ιστορία γράφτηκε με αφορμή αυτό που είδαμε το Σάββατο το μεσημέρι στον ουρανό και υποθέσαμε (τι άλλο να ήταν)  πως επρόκειτο για μπαλόνια -