Sunday, May 22, 2016

στον εαυτό μου κυρίως





Να σου πω!
Αυτό που λείπει από τις ζωές μας είναι το ''αστείο''.
Ούτε τα παραμύθια για παθιασμένους έρωτες και σύννεφα,  ούτε τα λεφτά κι η δυνατότητα να αγοράσεις ή να φύγεις και να ταξιδέψεις.  Ούτε οι φίλοι μας λείπουν,  είμαστε αγαπημένα άτομα κι έχουμε ένα σωρό.  Στη θάλασσα θα πάμε σύντομα,  κι οι μέρες του χειμώνα και της άνοιξης έχουν η κάθε μια τη χάρη τους.
Η αιτία που σφίγει την ψυχή μας και την μετατρέπει σε ένα τόσο δα μπερδεμένο κουβαράκι,  είναι μία μοναδική.  Αδυνατούμε να φορέσουμε κόκκινα γυαλιά,  είμαστε ανήμποροι να κοιτάξουμε διαφορετικά.  Αφήνουμε την καθημερινότητα να κυριαρχεί ανελέητα στη ζωή μας και να κάνει αυτή αυτό που θέλει.  Δεν δίνουμε δικαίωμα στον εαυτό μας να χαλαρώσει,  και δεν έχουμε και άδικο.  Τόνοι λογικής χυμένοι στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.  Σωρός τα πρέπει και τα επειδή.  Για το καθένα μια σαφής,  ξεκάθαρη δικαιολογία.  Στρατιώτης ο καθένας στην προσωπική του ζωή,  όπλα,  στολές στην εντέλεια.  Μαύρα ρούχα και χαμόγελα σαπισμένα.

Κυριακή πρωί,  πετυχαίνω το σχόλασμα της εκκλησίας.  Πάντα απ' έξω κι από μακριά,  σαν μια έκφραση που υπήρξε και παρέμεινε ξένη.  Συναντώ φίλη παλιά.  Βλέμμα μισοσβησμένο,  λίγα κιλάκια επιπλέον,  ρούχα σκούρα ίσως και κάποια μαύρα δεν προλαβαίνω να κοιτάξω λεπτομέρειες.  Την είδα,  με είδε,  μισοχαμογέλασε.
Την ρώτησα ''είσαι καλά;''
Μου έγνεψε ''καλά''.

Όχι δεν είσαι καλά,  σκέφτηκα..  όλο αυτό που βλέπω, που παλιά ήταν η Μαρία,  η Μαρία η δασκάλα,  που περνούσε έξω από το μαγαζί και άνοιγε την πόρτα κι έλεγε καλημέρα με ένα χαμόγελο πιο μεγάλο κι από τον ήλιο,  δεν μπορεί να μετατράπηκε σ αυτό το σκούρο πλάσμα που άκομψα μου έγνεφε ''καλά''.

Αυτό είναι,  αυτό ακριβώς,  που μας συμβαίνουν τα χίλια μύρια που μετατρέπουν τους λαιμούς μας σε σωλήνες χωρίς διέξοδο.  Διέξοδος,  παράθυρο,  πόρτα οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει δυνατές ανάσες.

Γιατί οι ανάσες που χρειαζόμαστε δεν δημιουργούνται από την μια στιγμή στην άλλη.  Γιατί χτίζουμε μόνοι μας τους τοίχους μας και μόνοι μας βγάζουμε τα ματάκια μας.  Γιατί η ζωή όπως λέει η Α.  μοιάζει με ένα τρελλό πάρτυ,  ή με ένα τεράστιο λούνα παρκ.  Αλλά για να δεις τα φώτα,  για να ακούσεις τη μουσική,  πρέπει να ανοίξεις τις κουρτίνες.  Κι αυτό δεν γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη.  Ή το 'χεις ή δεν το 'χεις,  κι αν δεν το 'χεις πρέπει να ματώσεις τόσο ώστε να το καταφέρεις.

Είναι ωραίο το πηγάδι,  παίρνεις την ανεμόσκαλα,  κατεβαίνεις στο σκοτεινό βάθος του,  συνευρίσκεσαι με τον εαυτό σου και τα προβλήματα σου,  μα αυτά δεν αλλάζουν.  Τίποτα δεν αλλάζει αν εσύ δεν θελήσεις να δεις και την άλλη πλευρά.  Και η άλλη πλευρά,  έχει κόκκινα γυαλιά,  έχει ανεμελιά,  έχει ελαφρότητα,  έχει μουσική,  έχει φώτα.

Έχει αυτό που λέτε εσείς οι υπόλοιποι για εμάς εδώ στη Θεσσαλονίκη..  έχει ''χαλαρά''.
Γιατί οι εμμονές και τα κολλήματα δεν σε οδηγούν πουθενά.

11 comments:

  1. Σ αγαπώ, έχεις την άκρη της κλωστής, μη φοβάσαι τον Μινώταυρο.❤️

    ReplyDelete
    Replies
    1. τα κραταω και τα δυο, και το σ αγαπω και την συμβουλη :)

      Delete
  2. Παρακολουθώ πάντα Στέλλα μου τις σκέψεις σου και τις αναζητήσεις σου με σεβασμό και αφουγκράζομαι τους σφυγμούς σου.
    Ομολογώ ότι αυτές πολλές φορές είναι καλά κρυμμένες μέσα σε μύχιες καταστάσεις που δεν μπορώ να τις διαβώ.
    Παρ' όλα αυτά έχω τον ένστικτο ότι τα λόγια σου κρύβουν κάτι θετικό.
    Καλή Κυριακή να έχεις.

    ReplyDelete
    Replies
    1. γεια σου Γιαννη μου

      το καταλαβαινω αυτο που λες και φανταζομαι πως δεν συμβαινει μονο σε σενα..
      νομιζω οτι σημερα αυτο που εγραψα ειναι απο τα πιο ξεκαθαρα μου κειμενα.. τι ακριβως δεν καταλαβαινεις;

      χανομαστε κατω απο διαφορες ''πιεσεις'' και δεν με τρομαζουν τοσο οι πραγματικες, αυτες δλδ που προερχονται απο διαφορα προβληματα γιατι αυτες καποια στιγμη παυουν να υπαρχουν κι επανερχομαστε στον εαυτο μας, φοβαμαι τις πιεσεις που δημιουργουμε απο εμας για εμας και ειναι κυριως του μυαλου μας, και οφειλονται συνηθως στον ασφυκτικο χαρακτηρα που διαμορφωνουμε στο περασμα του χρονου.. οχι ολοι μας, καποιοι απο μας

      εγινα λιγο πιο επεξηγηματικη;

      Delete
    2. Απόλυτα.....!
      και μου δίνεις την ευκαιρία να συνηγορήσω επαυξάνοντας στο θέμα των πιέσεων που δημιουργούμε εμείς στο μυαλό μας και στη συνείδησή μας.
      Πολλές φορές ο φόβος μας, οι εμμονές μας, η εικόνα "του καλού παιδιού" και του "καθώς πρέπει ανθρώπου" μας οδηγεί είτε να υπηρετούμε είτε να σιωπάμε απέναντι σε καταστάσεις που προσβάλλουν τον άνθρωπο και τη ζωή.
      Πολύ μεγάλο θέμα Στέλλα μου και από αυτά που ταλανίζει και τσακίζει πολλούς από εμάς.
      Την καλησπέρα μου.

      Delete
  3. Οι τόνοι "λογικής", όπως γράφεις τόσο εύστοχα, μας ευνουχίζουν. Παρασυρόμαστε σε έναν μονόδρομο σκέψης και η άλλη πλευρά, ακόμα κι αν καταφέρουμε να δούμε ότι υπάρχει, φαντάζει τόσο μακρινή...
    Εγώ με επιμονή προσπαθώ να τη φωτίζω κι έρχονται φορές που είναι πολύ πιο ξεκούραστο να την ξεχάσω...

    ReplyDelete
  4. @woman ib blogs
    ομολογω οτι χαιρομαι που νιωθω κατανοητη, ακομη πιο ευστοχο απο το κειμενο μου το σχολιο σου, παρασυρομαστε, βαζουμε παρωπιδες, ακολουθουμε ενα συγκεκριμενο πιεστικο δρομο χωρις να αφησουμε περιθωρια πραγματικων αναγκων και ανασας, ολα στα πλαισια της λογικης και του πρεπει, ως σοβαροι ενηλικες και το καημενο το παιδακι μεσα μας, που παραμενει παραμελημενο και αταιστο. Και καπως ετσι παιρνουν οι μερες μας..

    ReplyDelete
  5. Αν και τελευταία κάνω πολλά μαζί αυτό το "χαλλλαρά" το έχω κι ας είμαι από τον Πύργο!
    Στέλλα μου,. οι διαπιστώσεις είναι το μισό βήμα. Γιατί δεν τολμάς και το άλλο μισό;
    Όλο αυτό που διάβασα είναι στάση ζωής. Αν σου αρέσει την επιλέγεις. Δεν διστάζεις....
    Πολλά φιλιά και ευχές για μια χαλαρή εβδομάδα :))

    ReplyDelete
  6. "Turn your face toward the sun and the shadows will fall behind you", όπως λέει και μια παροιμία των Μαορί. Σωστά; ;-)
    Καλημέρα!

    ReplyDelete
  7. Πολύ συμφωνώ! Τα κόκκινα γυαλιά απλά τα ξεχνάμε να τα πάρουμε μαζί μας βγαίνοντας στη ζωή. Κι εκεί τα χτυπήματα πολλές φορές είναι ανελέητα. Μα ξέρεις τι λέω εγώ; Είναι πιο εύκολο να πέσεις παρά να σηκωθείς. Και το να τα καταφέρεις κάνει τη διαφορά. Χαμογελάμε, χαλαρά και ψύχραιμα και όλα αντιμετωπίζονται. Ή σχεδόν όλα. Και αυτά θα περάσουν. Να είσαι καλά και σ'ευχαριστώ γι αυτήν την αισιόδοξη νότα σήμερα
    Καλή σου ΄μέρα όλη μέρα

    ReplyDelete
  8. Συνέταξες, νομίζω Στέλλα, την πιο εύστοχη απολογία γι' αυτό που συμβαίνει, αν όχι σε όλους - σε πολλούς.
    Θα πρέπει να βαστάμε γερά στο χρόνο και στους ανέμους, γιατί μας έρχονται μπόλικοι... Και ν' ατενίζουμε τοπία πολύχρωμα κι ολόφωτα που στήνονται πάνω σε εικόνες, σε λέξεις, πότε-πότε και σε ανθρώπινες ψυχές.

    Να βουτάς τη ζωή σου σε χρώματα πλούσια, ζεστά, να ζαλίζεται ο χρόνος να μην υπολογίζει ημερολόγια και λοιπά κατασκευάσματα. Μόνο τη ψυχή σου ν' αφουγκράζεται κι ό,τι εκείνη του ζητά, απλόχερα να δίνει!

    Εύχομαι, τέλος: Ό,τι λογαριάζεται για καλοκαιρινό, να το 'χεις στη καρδιά σου! Λιακάδες άπλετες στη μέρα σου και στη ψυχούλα σου!

    ReplyDelete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...