Ι ❤ U

έρωτας είναι αυτό που ενώ μπορείς να έχεις χίλιες δυό εναλλακτικές λύσεις,  εσύ αποζητάς αυτή την μία και μοναδική που σου τραγανίζει το συκώτι..  ή μήπως αυτό είναι εξάρτηση;

το ότι δύο άνθρωποι δεν ταιριάζουν απόλυτα,  είναι δεδομένο,  όμως πόσο ταυτίζονται και πόσο παιδεύουν τα θέλω του ενός τον άλλον;  που αρχίζουν και που σταματούν τα όρια της συγχώνευσης δύο χαρακτήρων;  από ποιά στιγμή και μετά μιλάμε για εξάρτηση;

κι όταν κάτι δεν σ'  ενοχλεί υφίσταται ως πρόβλημα;

με δυσκολεύουν οι τίτλοι

''Με τόσες καθημερινές απώλειες,  χωρίς τη μνήμη τι θα είμασταν;''

Η αλήθεια είναι πως ποτέ μα ποτέ δεν είχα στη ζωή μου έστω κι ένα άτομο να με προβληματίσει με ένα τέτοιο τρόπο.  Θα μου πεις τέτοιοι προβληματσμοί είναι το λιγότερο ανώφελοι,  από την άλλοι και τόσος ρεαλισμός,  τόση πεζότητα και τόσος ορθολογισμός ωφελούν σε κάτι;
Η μάνα μου μόνο,  που και που παλιότερα,  έλεγε ''τι να 'ναι όλο αυτό;''  κι εννοούσε με τον απλό δικό της τρόπο,  ''να!  η ζωή πχ τι είναι;'' κι εγώ τότε ακόμη στον δικό μου κόσμο ''να''  της έλεγα  ''να..  αυτό που βλέπεις,  αυτό που καθημερινά ζεις,  τι άλλο να 'ναι;''  και εννοούσα αυτό που κοιμόμαστε,  που ξυπνάμε,  που τρώμε,  που κάνουμε σεξ,  παιδιά,  που ερωτευόμαστε,  που βρέχει,  που λιάζει,  που αλλάζουν οι εποχές..  μα αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν ένα εκατομμύριο πράγματα που δεν γνωρίζουμε,  και πραγματικά τι είναι η ζωή,  με τα μάτια κάποιου ξένου στο γήινο περιβάλλον τι θα μπορούσε να ήταν άραγε;  Τι να ήταν κι ο θάνατος;  Κι αν κάπως κατανοήσεις το ένα,  τότε σου βγαίνει ακόμη πιο δύσκολο το άλλο..  και μετά λες ''η μνήμη,  η μνήμη είναι τα πάντα''..  και κάπου εκεί έρχονται τα πρέπει της ημέρας και σταματάς να σκέφτεσαι κυρίως γιατί δεν χωράει περισευούμενα ο νους σου.


υ.γ.
χρειάζομαι επειγόντως διακοπές,  αλλά όχι έτσι!

Όνειρο μέσα σε όνειρο είναι ό,τι ζούμε; Αυτό;

Στέκομαι· ακούω κύματα να ωρύονται το μαρτύριο
κάποιας ακτής· κοιτάζω το χέρι μου: κρατάω μια
φούχτα άμμο χρυσή... Ασήμαντο απόκτημα!
Και πώς γλιστράει ανάμεσα στα δάχτυλα, πώς χάνεται·
βουλιάζει κι εγώ θρηνώ· θρηνώ, βουλιάζει!
Θεέ μου, αν έσφιγγα γερά το χέρι, θα την έσωζα;
Θα την κρατούσα μακριά απ' τ' ανελέητο κύμα;
Όνειρο μέσα σε όνειρο είναι ό,τι ζούμε; Αυτό;

Ουλαλούμ και άλλα ποιήματα
Άλαν Έντγκαρ Πόε

__________________________________________________


Θέλεις να βάλεις σε μια τάξη όσα στριφογυρίζουν εμμονικά αυτό το διάστημα μέσα στο κεφάλι σου, θέλεις να γράψεις για το καλοκαίρι,  για τη νοσταλγία,  για το όνειρο,  για τη θλίψη,  για μια καινούργια γνωριμία,  για τη ζέστη,  για μια πελάτισσα,  για ένα παιχνίδι,  για την αφοσίωση,  για την άμμο,  για το βιβλίο σου,  για ένα τηλεφώνημα,  για την απώλεια,  για μια πρόσκληση,  για μια βόλτα,  για μια μουσική,  για μια πίκρα,  για μια χαρά,  για το εκεί και για το εδώ,  για το μεταφυσικό,  για το ρεαλιστικό,  για τον φόβο,  για την αδιαφορία,  για μια ζεστή φωνή,  για ένα τρυφερό γράμμα,  για ένα νησί..

Μετά,  απλά έρχεται μπροστά σου αυτό το ποίημα,  που νιώθει και αφουγκράζεται όλα αυτά που νιώθεις και αφουγκράζεσαι..

Είναι γραμμένο στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου που πολύ θα ήθελα να αποκτήσω

εξαρτημένα παιδιά, προβληματικοί ενήλικες

Λοιπόν.
Μαμάδες και μπαμπάδες,  είστε σίγουροι ότι συμπεριφέρεστε σωστά στα παιδιά σας;  Εσείς που μεγαλώνετε πάνω από ένα παιδί σε μια οικογένεια,  εσείς που το ένα σας παιδί σας βγήκε κύκνος και το άλλο ασχημόπαπο,  εσείς που το ένα σας παιδί σας φέρνει 20ρια και το άλλο δεν ξεπερνάει τη βάση,  εσείς που το ένα σας παιδί σας βγήκε διαμάντι και το άλλο ένα απλό μικρό ζαφείρι,  σας παρακαλώ πολύ,  μη τα ξεχωρίζετε τα παιδιά σας.  Μην αναγκάζετε το ένα σας παιδάκι να ζει στη σκιά του άλλου.  Μη χρησιμοποιείτε τα προσόντα του παιδιού σας για να προβληθείτε εσείς.  Μην κρύβετε επιδέξια τις αδυναμίες του πιο αδύναμου παιδιού σας αραδιάζοντας παραμύθια σε ξένους για τυχόν επιδόσεις τους.  Σας κοιτάει,  σας νιώθει,  νιώθει ''λίγο''.  Να κοιτάτε τα παιδιά σας στα μάτια,  και τα δύο με το ίδιο βλέμμα.  Τα παιδιά ανιχνεύουν τα πάντα.  Δεν σας έχει το ένα παιδί μεγαλύτερη ανάγκη,  και τα δυο παιδιά σας σας έχουν ανάγκη.  Μην τα υπερεκτιμάτε αλλά και μην τα υποτιμάτε.  Μάθετε τα,  και τα δύο να αγαπιούνται χωρίς να κρύβονται το ένα από το άλλο,  να υποστηρίζονται στα εύκολα και στα δύσκολα.  Μη μετράτε το τι μπορεί να δώσει ένα παιδί ανάλογα με τα δικά σας μέτρα.  Αφήστε τα παιδιά σας να ''πετάξουν''  ακόμη κι αν ζείτε στο ίδιο σπίτι.  Φροντίστε να έχετε μια υποτυπώδη δική σας ζωή,  τα παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να ζουν για λογαριασμό σας.  Μην τα ταλαιπωρείτε βάζοντας τα στο τρυπάκι να κάνουν πράγματα για να σας ευχαριστήσουν.  Μη τους λέτε ''θα σου κάνω αυτό αλλά κι εσύ θα μου κάνεις αυτό''.  Δημιουργείτε ενήλικες εξαρτημένους.  Δεν είστε τέλειοι,  και καλό είναι να επισκέφτεστε που και που έναν ειδικό,  όχι για να διαχειριστείτε ένα προβληματικό παιδί,  αλλά για να μάθετε πως να συμπεριφέρεστε σωστά και με γνώμονα το καλό του παιδιού και όχι του εαυτού σας σε σχέση με το καλό του παιδιού.


Και κυρίως,  μην αποκτήσετε τη σχέση μεταξύ ερωτευμένων με το ένα σας παιδί και τη σχέση μεταξύ παντρεμένων με το άλλο.  Καταλαβαίνετε τι εννοώ;  Δεν είπε κανείς ότι δεν αγαπάτε και τα δύο παιδιά σας,  αλλά φροντίστε,  όσο είναι δυνατόν,  να τα αγαπάτε με τον ίδιο τρόπο.  Μην αφήνετε τα συναισθήματα σας ξέχειλα.  Δεν έχετε να κάνετε με τον σύζυγο ή τον γκόμενο.  Δεν έχετε πάθος με το ένα και συμβατική σχέση με το άλλο.

Και θα μου πείτε,  ναι συμβαίνουν όλα αυτά,  αλλά χαμπάρι δεν πήρατε..  αυτό δεν σας κάνει λιγότερο ένοχους..  να προσέχατε..  να προσέχετε για να έχετε!

 υ.γ.  εξ αιτίας των όσων βλέπω,  των όσων έχω ζήσει και με αφορμή αυτό το άρθρο το οποίο το βρίσκω εξαιρετικό και ομολογώ το μυαλό μου δεν έφτανε ως εκεί :)

το προφανές

Παρ' όλο που οι συνήθειες μας τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει,  πηγαίνω στο σπίτι της φίλης μου αρκετά συχνά.  Κατοικεί σε έναν πολυσύχναστο λεωφορειόδρομο,  σε μία πυκνοκατοικημένη γειτονιά,  με παμπάλαιες οικοδομές γύρω τριγύρω.  Σήμερα το πρωί,  καθίσαμε στο ανατολικό μπαλκονάκι,  και με τους καφέδες στα χέρια,  πιάσαμε την κουβέντα.  Κάποια στιγμή μου δείχνει το μπαλκόνι ακριβώς απέναντι.  ''Κοίτα''  μου λέει,  ''πάλι άπλωσε''.
Ήξερα τι θα δω πριν καν γυρίσω το κεφάλι μου γιατί αυτή η εικόνα μου ήταν τόσο γνωστή, σαν ντεζά βι ένα πράγμα.  Ήταν ο πρώτος όροφος μιας πολυκατοικίας με χτιστά μπαλκόνια και κάγκελα που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι εργολάβοι γύρω στα τέλη του '60.  ένα μικρό,  γωνιακό διαμέρισμα,  όπου υπήρχαν επτά, ούτε πολύ μικρές,  ούτε πολύ μεγάλες απλωμένες μπουρνουζοπετσέτες.  Σε διαφορετικό χρώμα η κάθε μία,  ξεθωριασμένο από την χρήση και τον καιρό.

Τις πρωτοείδαμε ένα χρόνο περίπου πριν.  Καθόλου περήφανες,  πολυκαιρισμένες,  ωστόσο δροσερές και φρεσκομπουγαδιασμένες μέσα στη ζέστη του περσινού καλοκαιριού.
Και μετά τις ξαναείδαμε,  και τις ξαναείδαμε,  στο ίδιο κι απαράλλαχτο σκοινί πιασμένο ψηλά από τη μια ως την άλλη άκρη του σπιτιού,  το καλοκαίρι τέλειωσε,  το φθινόπωρο,  ο χειμώνας,  η άνοιξη και ξαναήρθε το καλοκαίρι και τούτες φανερά πολυχρησιμοποιημένες αλλά αγέρωχες,  απλωμένες εκεί,  κατά μήκος του μπαλκονιού,  μία,  καμμιά φορά και δυό φορές την εβδομάδα.
''Τι να τις κάνει;''  αναρωτηθήκαμε κι αρχίσαμε τις υποθέσεις από τότε.  Βάζαμε διάφορα με το νου μας, κανένας εργένης που δεν πολυδίνει σημασία στην καθαριότητα,  είτε κάποια κομμώτρια που αναγκαζόταν να δουλεύει με μικρό αντίτιμο στο σπίτι,  είτε καμμιά μητέρα με μικρό παιδί και με μηδαμινή οικονομική άνεση.

''Ακόμη δεν έχει φανερωθεί ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού;''  ρώτησα τη φίλη μου,  μου έγνεψε ''όχι''.
''Λες να είναι κανένας άντρας ή καμμιά γυναίκα άρρωστοι;''  εικάστηκα διαγκώνοντας τα χείλια μου,  κι εκείνη την ώρα ακούστηκε ένα πολύ δυνατό ''νιαρρρρ'' ,  η γάτα της φίλης μου πηγαινοερχόταν στα πόδια μας από ώρα,  έτριβε επάνω μας την ουρά της,  έγλυψε λίγα ψίχουλα από τα μπισκότα μας,  ωστόσο τώρα,  είχε αναποδογυρίσει την πάνινο σάκο της αφεντικίνας της,  έτοιμος για το απογευματινό κολυμβητήριο,  είχε τραβήξει δυό χρωματιστές μπουρνουζοπετσέτες,  τις είχε κάνει μαξιλάρι και στρογγυλοκαθόταν επάνω κοιτάζοντας μας με σημασία.  ''Νιαρρρ''  ξανακούστηκε..  και τότε,  μας ήρθε η φαεινή..  το είπαμε και οι δύο μας μ ΄ένα στόμα και μια φωνή..  ''στο κολυμβητήριο πάει''  και νομίζω πως ένα χρόνο μετά,  τούτο δω το μυστήριο,  αν μη τι άλλο λύθηκε επιβεβαιώνοντας πως πολλές φορές το προφανές το προσπερνάμε.