Ο χρόνος περνάει βίαια από μέσα μας και φεύγει, εξαφανίζεται ανεπιστρεπτί. Ωστόσο ζούμε με την ψευδαίσθηση του σήμερα, του τώρα, του αφού είμαστε καλά, με την ψευδαίσθηση πως ο χρόνος είναι και θα συνεχίσει να είναι μπροστά μας για να διεκπαιρεώσουμε τα όσα ονειρευόμαστε. Μάταια, συνήθως τόσο όσο για να καταλάβουμε πως ακόμη κι αν τον κόψουμε σε μήνες, ή ακόμη και εβδομάδες ή και δεκαπενθήμερα στόχος του και μόνο είναι να καλπάζει, άπιαστος και μη διαχειριζόμενος, ειδικά τώρα που οι μέρες είναι πιό κλειστές, τώρα που νυχτώνει νωρίτερα και ξημερώνει αργότερα.
Ο καθένας μας κινείται στις προδιαγραμμένες αντοχές του και πιό πέρα δύσκολα έχει. Δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας εμείς τουλάχιστον οι μέσοι άνθρωποι, και ίσως τελικά, να μην είναι αναγκαία μια τέτοια πέρα των δυνάμεων μας κατάσταση, για να αυτοκολακευτούμε, ή ακόμη και να παινευτούμε στους άλλους ώστε τελικά να νιώσουμε πιο επιβεβαιωμένοι, πιο δυνατοί, ότι επιτέλους κάτι δαμάσαμε, ότι κάτι έγινε του χεριού μας. Το κέρδος είναι μόνο στο μυαλό μας, το καρότο που έχουμε κρεμάσει μπροστά στα μάτια του καημένου του γαιδαράκου δεν είναι παρά ένα λαχανικό κι ο χρόνος συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του χωρίς έλεος, ακόμη και μια Κυριακή, στα μέσα ενός διπολικού Οκτώβρη, που άλλες φορές πονάνε τα μάγουλα του από τη χαρά κι άλλες πέφτει σε μελαγχολία.
Περσι το ειχες δεχτει πιο ευκολα το φθινοπωρο. Το θυμαμαι γιατι χαιρομουν γι' αυτο :)
ReplyDeleteΕιχε ζεστη μεχρι τουλαχιστον μεσα Νοεμβρη περσι. Ισως γι'αυτο.
Αυτος ο διπολικος Οκτωβρης με εχει κανει πολυ ευτυχισμενη. Δυσκολο πραμα οι στιγμες ευτυχιας στις μερες μας :) Και οταν σου χαριζονται ετσι απλα επειδη ειναι η αγαπημενη σου εποχη, σκας και απολαμβανεις :) :)
Πολλα φιλια Στελλα μου
περσι ηταν ενα αξεχαστο Φθινοπωρο αφου τρεχαμε με τον πατερα μου σε νοσοκομεια και χημειοθεραπειες, ολο αυτο το διαστημα απο εδω και περα θα ειναι γεματο θλιμμενες μνημες, αλλα η χαρα υπαρχει παντα στη ζωη μας, σε δεσποτικη καρεκλα μαλιστα! Πως, το δεχομαι και φετος το Φθινοπωρο οπως και περσι απλα πιανω τον εαυτο μου να μη μπορω να πιασω τον χρονο, δεν προλαβαινω τιποτα, δεν κανω αυτα τα εξτρα που θα ηθελα να κανω, δεν ειμαι μια σουπερ γουμαν αλοιμονο αντιθετως ενας κοινος ανθρωπος με μεσες δυναμεις.
DeleteΚατα τα αλλα φυλλα που πεφτουν και γεμιζουν τη βεραντα, χρωματα, ηλιοβασιλεμματα κλπ δεν εχω λογια, οι βολτες στην εξαιρετικη παραλια μας εκπληκτικες και τα συννεφα σημερα ενα ονειρο..
μ αρεσει πολυ, δεν παυει ομως ο Οκτωβρης να μην ειναι ο μηνας που θα παρω φορα και δεν θα σταματω, αντιθετως ειναι ο μηνας που θελω να ηρεμησω, να σκεφτω, να δω χαλαρες ταινιες και καπως ετσι μεχρι τα χριστουγεννα και τις δουλειες που τρεχουν ας τις κανει η αλλη Στελλα ουφφφ ;))))
:)
ReplyDeleteκοινη θνητη κι εγω, ολες τις εποχες. Παντα μενουν στην ουρα "υποχρεωσεις" κι αναρωτιεμαι πως τα προλαβαινουν ολα αλλες μαμαδες με πρισσοτερα παιδια. Αλλα βρηκα την απαντηση "δεν τα προλαβαινουν" :)
ο χρονος εχει προσωπικοτητα τελικα. Με γοητευει οτι μου φαινεται σαν χθες το καλοκαιρι που δεν ειχαμε τρεχαματα με το σχολειο και απο την αλλη νιωθω οτι τωρα βρηκα τους ρυθμους μου με την μικρη στην καθημερινοτητα μας και οτι αργησα κιολας :) Μπερδεμενα πραγματα.
Ομορφο απογευμα !
Πανέμορφο κείμενο, όμορφα διαλεγμένες λέξεις :)
ReplyDelete