Της εξιστορούσα ποια πίστευα πως ήταν η πιο αδύνατη στιγμή κατά τη διάρκεια της δύσκολης κατάστασης που περνούσα, και της έλεγα πως ήταν ένα βράδυ που βγήκα για την καθιερωμένη μου βόλτα, περπατούσα στους δρόμους μόνη και επιστρέφοντας από τη λεωφόρο, λύγισα, με πήραν τα κλάμματα με λυγμούς, δεν ήξερα αν οι άνθρωποι με κοιτούσαν ή έκαναν ότι δεν με βλέπουν, ένιωθα ότι δεν την ήθελα αυτή την επιστροφή κάτω από εκείνες τις συνθήκες και αν κάποιος με ρωτούσε ή με κρατούσε, θα κατέρρεα στην αγκαλιά του.
Μου απάντησε, καθώς αυτό το χρονικό διάστημα βρίσκεται στη δική μου ανάλογα με τότε θέση (ίσως βέβαια πιο πρώιμη) ''αα εμένα αυτό καθόλου δε θα με πείραζε''.
Δεν είναι απάντηση αυτή, ή τουλάχιστον δεν με καλύπτει ως απάντηση από μόνη της αν δεν υπάρχει ένα ενδιάμεσο του τύπου, ''αλήθεια Στέλλα, συνέβει αυτό;'', ''θα πρέπει να ήταν πολύ δύσκολο'' κλπ
Έχω την εντύπωση ότι κάποιες φορές με πατάει, για να με προσπεράσει βιαστικά και να κάνει πάσα τη δική της εμπειρία, τα δικά της συναισθήματα και θέλω κι αυτο μου αφήνει ένα δυσάρεστο συναίσθημα ίσως επειδή συμβαίνει συχνά και σε πράγματα βασικά.
Αποδέχομαι την διαφορετικότητα αλλά νομίζω πως είναι ψυχοφθόρα και με κουράζει, με αφήνει εξαντλημένη και πεινασμένη! Χρειάζομαι μια κοινή συμπεριφορά για να νιώσω πιο ομαλά, πιο απαλά, πιο οικεία.
Συχνά οι άνθρωποι προτιμούν έναν μονόλογο από ένα μοίρασμα και είναι απογοητευτικό...
ReplyDeleteΤην κατάσταση που περιγράφεις την έχω νιώσει. Δεν ξέρω με ποια αιτία την έζησες και πόσο βαριά, εγώ ακόμα τη θυμάμαι έντονα. Και δεν ξέρω αν ήταν για καλό ή όχι που κανένας δεν πήρε χαμπάρι...
Κι έχω συναντήσει δυο φορές στο δρόμο άτομα που πίστευα πως είναι σε αυτή την κατάσταση. Το ένα έφυγε τρέχοντας. Το άλλο έμεινε και μιλάγαμε δυο ώρες! Χωρίσαμε και μου χαμογέλασε, χάρηκα τόσο πολύ!!!
Καλή συνέχεια!
@ woman in blogs
Deleteηταν προς το τελος μιας πολυ δυσκολης καταστασης, της δυσκολοτερης ως τωρα για μενα και για το περιβαλλον μου, για αρκετο διαστημα πχ 3-4 μηνων ισως και 5-6 καταλαβαινα οτι η μοναχικη βολτα με οδηγουσε σε δακρυα, εκεινο το βραδυ ηταν λυγμοι, δεν μπορουσα να το ελεγξω, δεν εφευγε οσο κι αν το καταπινα / ποσο να κρατησε αραγε; 10 λεπτα; 15;
ναι, κι εγω εχω δει ανθρωπους ετσι αλλα οχι συχνα, 3-4 φορες ισως σε ολη μου τη ζωη, αν ξαναδω τωρα θα ξερω.. θα μιλησω, θα συμπαρασταθω το υποσχομαι!
Ωστοσο αυτο δεν μ ενοχλει πια παει περασε, μ ενοχλει να λεω πραγματα για μενα, για συναισθηματα σκεψεις κ κινησεις και να πρεπει να τα συνοδευω με δικαιολογητικα γιατι νιωθω οτι η κατα 36 χρονια φιλη μου δεν καταλαβε.
Δεν εχω ακουσει ποτε ξερεις αυτο το λυτρωτικο ''για να το εκανες ετσι ετσι θα επρεπε'', ποτε μα ποτε και ειναι τοσο αναγκη καποιες φορες!
Να σε παιρνουν χαμπαρι στον πονο σου ειναι λυτρωτικο πιστευω, ειναι αναγκαιο μοιρασμα αυτο, σε μαλακωνει, σε κανει ομορφα απαλη!
Και πολυ χαιρομαι που εκανες αυτο με τα ατομα που συναντησες στο δρομο να κλαινε, κι ας εφυγε η μια, να ξερεις πως ακομη θα σε θυμαται.. οσο για την αλλη, ηξερε να παιρνει αυτο που της δοθηκε την ωρα που επρεπε, πολυ σωστη, σωστη! Ποσο καλο εκανε στον εαυτο της!
Γενικοτερα το μοιρασμα ειναι η μεγαλυτερη τεχνη, τεραστια!
Πραγματικά τέχνη, Στέλλα. Παλιότερα εθχα τη διάθεση, αλλά ο τρόπος μου ήταν μονοδιάστατος. Κάπου ενδιάμεσα κουράστηκα, απογοητεύτηκα κι έχασα τη διάθεση. Μετά μου ξανάρθε, ευτυχώς! Κι από τότε προσπαθώ να βελτιώνω τον τρόπο.
DeleteΠάντα πίστευα ότι η καλύτερη αντίδραση, όταν ακούς κάποιον να σου μιλά για το προσωπικό του θέμα, είναι να ΑΚΟΥΣ και να ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ. Όχι να τον κρίνεις ή να τον αντιμετωπίζεις σαν να έχει τρία μάτια!
Τι μ' έπιασε σήμερα;;; Σε ζάλισα. Για αποζημίωση: ❤❤❤
το να εισαι πολυ δοτικος ανθρωπος και να μην βρισκεις ανταποκριση ειναι ψυχοφθορα κατασταση για αυτο και καπου πατησες ενα delete ισα για να παρεις νεες ανασες πιστευω και να ξαναρχισεις να δινεις.
DeleteΛεγαμε σημερα στο facebook με μια φιλη το εξης, πως φοβομαστε πως ολοι συμπεριφερομαστε το ιδιο, λεμε τα ιδια πραγματα, κανουμε τα ιδια αλλα να, οταν κανουμε εμεις κατι δεν εχουμε διδαχθει την αυτογωσια για να υποψιαστουμε τι αντικτυπο θα εχει στον απεναντι μας, ενω οταν δεχτουμε την ιδια συμπεριφορα τοτε νιωθουμε τα μειονεκτηματα της, (ο,τι λεω φαρμακο, ο,τι μου λεν φαρμακι)
Σημαντικος λογος κι αυτος!
Αντε να σου ευχηθω καλο τριημερο
την αγαπη μου
<3 <3 <3 <3 <3
Νομίζω ότι είναι θέμα ανθρώπου να ξέρει να ακούει. Κι όχι μόνο να ξέρει Στέλλα αλλά να το δείχνει πως ξέρει. Και είναι τυχερός όποιος έχει φίλο δίπλα του που να τον νοιώθει, να τον ακούει. Φαίνεται ότι η φίλη σου είναι στον δικό της κόσμο που τον θεωρεί σπουδαιότερο. Νομίζω όμως η μακροχρόνια φιλία δίνει το δικαίωμα να πεις τι νοιώθεις και πώς νοιώθεις σε τέτοιες στιγμές. Ίσως καταλάβεις τότε πόσο βαθιά είναι η φιλία σας. Γιατί -αυτό το ξέρω προσωπικά- τα χρόνια δεν κάνουν τη φιλία.
ReplyDeleteΚαλό σου τριήμερο
και βεβαια ειναι μεγαλη τυχη να εχεις αληθινο φιλο Αννα, αλλα ετσι οπως εχουν τα πραγματα λεμε πως και τα 6 απο τα 10 να μας δινει ενας ανθρωπος καλα ειναι.
ReplyDeleteΟ καθε ανθρωπος εχει την ιδιορυθμια του, τι κι αν εγω νοιωθω ακαλυπτη πολλες φορες; Δεν μπορεις να αλλαξεις εναν ανθρωπο μπορεις; Γιατι αν του πεις ξερεις με ενοχλει αυτο, ισως και να μη ξερει να το δωσει αλλιως και ισως να μαζευτει περισσοτερο στο καβουκι του πραγμα που δεν θα ηθελα να συμβει.
Όταν σε καποιον λες ολο μη αυτο και μη εκεινο γιατι μ ενοχλει κινδυνευεις να χασεις και το καλο που σου δινει.. αν θελει καποιος να σου κανει συνεχως το χατηρι, δεν θα ειναι αληθινος, κατι που με ελκυει πολυ σ αυτη τη φιλη μου
καλο βραδυ
(μετα σκεφτηκα πως εσεις ισως δεν εχετε τριημερο ε;)
Αχ βρε Στέλλα μου, δύσκολο ν' ακούσεις αυτό που θέλεις, την κρίσιμη στιγμή που το χρειάζεσαι. Καλύτερα να μην έχεις τέτοιες προσδοκίες γιατί καιροφυλακτεί η απογοήτευση. Τις ξέρω αυτές τις άτιμες τις "βόλτες" και συνήθως η καλύτερη μέθοδος είναι η αυτοθεραπεία. Σπας σε μικρά κομμάτια και τα συναρμολογείς μόνη σου σιγά-σιγά. Όσο για τη φίλη, μάλλον δεν ξέρει την τέχνη του "ακούειν".
ReplyDeleteΚαλό τριήμερο να περάσεις!
Μαρια μου οι βολτες που ηταν ετσι οπως ηταν υπηρξαν και παρηλθαν. Όλα καποια στιγμη περνουν ειτε το θελουμε ειτε οχι. Το θέμα μου είναι η κουβέντα που τα ισοπεδώνει όλα. Και ξέρεις τι; Δεν πιστεύω πως γίνεται από αδιαφορία αυτό, ούτε ότι μπορεί να αλλάξει. Όλοι λίγο πολύ έτσι είμαστε εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.
DeleteΌταν όμως το ξέρεις, όταν μπορείς να το αναγνωρίσεις κάπως αρχίζεις και σκέφτεσαι διαφορετικά νομίζω, πέρα από αυτόματες απαντήσεις. Να σκεφτόμαστε αυτή είναι η ουσία. Και να ακούμε, αλλά νομίζω πως αλυσίδα είναι
Στέλλα μου έχει συμβεί και σε μένα και σε νιώθω απόλυτα. Σε μένα ήταν κραυγή με δάκρυα. Ναι, κραυγή στα πέρατα, με συνακροατές τους όγκους των βουνών και την ερημιά του δρόμου. Και στα χείλη, το όνομα ενός κομματιού της ίδιας της ζωής μου. Της κόρης μου. Βλέπεις και οι πατεράδες έχουν τις δικές στους στιγμές. Το όνομά της λοιπόν στα χείλη με κραυγή.
ReplyDeleteΝιώθω ή θεωρώ ότι νιώθω να σε καταλαβαίνω και το συνάισθημά σου είναι βαρύτατο.
Τη ζεστή μου καλησπέρα.
Γιαννη μου με εχει συγκλονήσει το σχόλιο σου, δεν μπορώ να πάψω να το σκέφτομαι, πολύ δύσκολη κατάσταση που έχει ανάγκη από πάρα πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής. Εύχομαι, όλα να πήγαν καλά και να ήταν μόνο μια στιγμή κακή που πέρασε και έφυγε για τί ξέρω τι σημαίνει ένα παιδί για το γονιό του.
DeleteΚαλό μεσημέρι