Κι εκεί που λέμε πως να.. κάπως ερχόμαστε πιο κοντά, με μια κουβέντα η απόσταση επιμηκύνεται. Οι άνθρωποι εξ ορισμού δεν νοιαζόμαστε για οτιδήποτε άλλο πέρα από το κομμάτι που βλέπουν τα ματάκια μας, δλδ τον λατρεμένο εαυτούλη μας. Καίει, όταν καίγεται το δαχτυλάκι μας ειδάλλως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν μιλάμε!
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Monday, January 23, 2017
σχέσεις
Κι εκεί που λέμε πως να.. κάπως ερχόμαστε πιο κοντά, με μια κουβέντα η απόσταση επιμηκύνεται. Οι άνθρωποι εξ ορισμού δεν νοιαζόμαστε για οτιδήποτε άλλο πέρα από το κομμάτι που βλέπουν τα ματάκια μας, δλδ τον λατρεμένο εαυτούλη μας. Καίει, όταν καίγεται το δαχτυλάκι μας ειδάλλως δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν μιλάμε!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
No comments:
Post a Comment