Είναι που θέλω μέρες να έρθω και το νιώθω πως αυτό το ''άργησα'', κολλάει σα ρετσίνι μέσα μου κι όλο λέω να το πάρω απόφαση και να σηκωθώ, μα δε ξέρω, ίσως να είναι που αυτή η άνοιξη λέω κι ο ήλιος της που λιώνει το περίγραμμα μου, κάτι με κρατάει πίσω κοντά ένα μήνα τώρα, κι όλο αναρωτιέμαι, τι και τι και τι κι όλο δίνω τη μία απάντηση, κι όλο το αναβάλω για αργότερα και το δικαιολογώ αλλιώς και μετά κάνω στα ψεύτικα πως ξέχασα, πως θα μπορούσες τάχα μου να ξεχαστείς τουλάχιστον σ αυτό τον κόσμο που ακόμη στιγμές στιγμές κρατιέται ατόφια η αύρα σου.
Όλο αύριο θα, όλο αύριο πρέπει να.. και είναι κι αυτό το βιβλίο, 900 σελ που με έχουν καθηλώσει σε μια ιστορία ζοφερή αλλά νόστιμη, είναι που τα χέρια μου δε μένουν ελεύθερα, είναι τα μεσημέρια που απαιτούν μαγειρεμένο φαγητό, και τα ηλιοβασιλέματα λίγο πριν το σούρουπο, τότε που αποδυναμωμένος ο ήλιος κρύβεται πίσω από το βουνό, είναι ένα μουσικό κομμάτι που θα πέσει μπρος μου και θα βάλω να το ακούσω και είναι και οι στίχοι που φλυαρούν και που μετράω το βάθος τους, και η βόλτα στη θάλασσα.. πριν λίγες μέρες χαιρετηθήκαμε με ένα ζευγάρι κύκνων σου το είχα πει;
