Αυτό το ότι έχεις τη δυνατότητα να απλώνεσαι σε πολλαπλούς χώρους με τα αντίστοιχα πρόσωπα, στον διαδικτυοχώρο είναι πολύ γοητευτικό μα και τόσο μοναχικό!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Αυτό πράττουν οι περισσότεροι στη δικτύωση, Στέλλα μου, και… τελικά ο καθένας «απλώνεται» εκεί που ανήκει…
ReplyDeleteκαι καποιοι ανηκουν παντου, ομως η μοναξια καραδοκει.. ή μαλλον να το πω διαφορετικα.. στο βαθος δεν υπαρχει κηπος μα μοναξια :)
DeleteΤην έχει αυτήν την αντίφαση. Πολλές καλησπέρες Στέλλα μου.
ReplyDeleteπραγματικα Γιαννη, καλησπερες και σε σενα :)
DeleteΈχουμε πάντα τη δυνατότητα να μην είμαστε μόνοι...ακόμη και στο διαδίκτυο!
ReplyDeleteΠολλαπλά πρόσωπα, ψευδαίσθηση παρέας μήπως;;
Καλησπέρα Στέλλα μου
παντου εχουμε την δυνατοτητα να μην ειμαστε μονοι αλλα τελικα να που ειμαστε..
Deleteσυμβαινει κι η ψευδαισθηση της παρεας αλλα αυτο ειναι αλλο.. ή μηπως υπογραφει στο ιδιο θεμα;
καλησπερα Αννα
Την υπέροχη ελευθερία της μοναχικότητας χωρίς καμιά ψευδαίσθηση παρέας μπορεί κανείς να βιώσει όταν αποφασίσει να "επισκεφτεί" έναν φίλο από τα παλιά!
ReplyDeleteΤι κάνεις Στέλλα μου;
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά!