Τον χειμώνα, για να τον γλυκάνεις, θέλει να τον ντύνεις με ρούχα πολλά, να του φοράς μάλλινα τσιμπερά, να του διαβάζεις λόγια τρυφερά, να τον παίζεις με αινίγματα και γλωσσοδέτες να ξεχνιέται, να τον ποτίζεις με ροφήματα ζεστά, να τον μεθάς με υψηλόβαθμα αλκοολούχα ποτά, να του μαγειρεύεις πικάντικες σούπες και όσπρια με μπόλικα μπαχαρικά, να τον καθίζεις στην πιο φιλόξενη γωνιά του καναπέ σου, εκεί που το ηλεκτρικό φως περνάει μέσα από το φυσητό γυαλί, πλάι στο τραπεζάκι με το λευκό μάρμαρο και τις επίμονες μνήμες. Να τον κανακεύεις, να αγαπάς την βροχή του, να λατρεύεις το χιόνι του. Να χουχουλιάζεις στα σύννεφα του!
*Και πάλι δεν θα τον φέρεις στα μέτρα σου!
Για όλους αυτούς τους λόγους τον αγαπώ....! για όλα αυτά που βρίσκεις στην αγκαλιά του κρυμμένα. Για όλα αυτά που ξανοίγεται να σου δώσει.
ReplyDeleteΚαλό και όμορφο βράδυ.
Δεν μπορω να ζησω διχως φως Γιαννη, ολα τα αλλα δεν με πειραζουν :)
ReplyDeleteΓενικοτερα ομως, ο χειμωνας θελει πολυ επεξεργασια, σε σχεση με το καλοκαιρακι που ειναι απλο και ομορφο, ξυπολητο και ευτυχισμενο οπως λεω και κυριως φωτεινο στον υπερθετικο.
Καλο απογευμα