100φυλλα

Αρχίζω σιγά σιγά και πετάω από πάνω μου τον χειμώνα και αφήνω συνήθειες για να τις ξαναπάρω στα χέρια μου,  9 μήνες μετά.  Γελάσαμε το πρωί,  κι εγώ σου θύμησα εκείνη την ελληνική ταινία με τον Αυλωνίτη,  το γέλιο έφτασε σε βάθος σώματος και ψυχής,  έτσι είχα μια στιγμιαία ευκαιρία να ανιχνεύσω τα εσώψυχα μου για ακόμη μια φορά,  όπου αγγίζω,  είναι καλά!  Όλοι έχουμε μέσα μας μία άνοιξη αρκεί να την αφήνουμε να κάνει τη δουλειά της,  και πουλιά που κελαηδούν έχουμε,  και τριαντάφυλλα σε διάφορα χρώματα έχουμε,  από εκείνα τα μεγάλα τα 100φυλλα,  που μοσχομυρίζουν στους κήπους.  Ειδικά όταν ο κόσμος φλέγεται,  θεριεύει η άμυνα μέσα μας για αυτό και παρατηρούμε απρόβλεπτες και περίεργες συμπεριφορές.  Η μάνα μου έλεγε χθες πως τούτη εδώ η περίοδος της θυμίζει το πως έζησε η γιαγιά της,  που ήταν καλά,  όχι τέλεια,  αλλά καλά!  Της είπα,  πως αν περάσουμε έναν πόλεμο,  θα πολλαπλασιαστούν τα θετικά του σήμερα,  ''μα αν γίνει πόλεμος δεν θα μείνει τίποτα''  μου απάντησε και κάπου εκεί σταμάτησε η κουβέντα γιατί τι άλλο να πεις για ένα πράγμα που μοιάζει με πέτρα βαριά και δύσπεπτη ακόμη και σαν ιδέα.  Πόσο μάλλον όταν βλέπεις την άκρη του φυτιλιού.
Μ'  αρέσει αυτός ο χαμός στις λαικές αγορές τα πρωινά και τα παχουλά μελαμψά αγόρια που πίσω από τους γεμάτους πάγκους φωνάζουν  ''πάρτε τώρα που έχει,  μετά και να κλαίτε δεν θα σας δίνουμε''.  Είναι μια τεράστια ενέργεια όλοι αυτοί οι υπαίθριοι πωλητές.  Ανεπιτήδευτη φάση,  στα όρια του κιτς.  Μου αρέσει το κιτς.  Όχι, το κακόγουστο δεν το αγαπώ.  Το κιτς το αγαπώ.  Το βρώμικο το φοβάμαι.  Το ανεπιτήδευτο με τρελαίνει.  Το επιτηδευμένο με απωθεί τρελά.  Το cozy μου μιλάει!  Μου λέει,  έλα φτιάξε καφεδάκι να τα πούμε.  Και κάπως έτσι,  βολεύομαι στην πιο ζεστή γωνιά.  Ανεξαρτήτως τόπου.  Ανεξαρτήτως τρόπου και παρέας.  Στο ''πιό''!  Στο καλύτερο της εκάστοτε στιγμής.  Εκεί κάνω relax..