όρια

Η φιλία δεν υπάρχει.  Ζει στο μυαλό μας,  βρίσκεται στη φαντασία μας σαν κάτι σπουδαίο και ιδανικό,  κάτι μεγάλο και άπιαστο.  Το ''μαζί'',  υφίσταται.  Έχει τις ελάχιστες στιγμές του.  Στην ουσία όμως ζούμε μόνοι μας,  πράττουμε μόνοι,  αρρωσταίνουμε μόνοι,  πεθαίνουμε μόνοι. 
Όσο πιο μόνοι,  τόσο καλύτερα.  Όσο κρατάμε τις αποστάσεις όλα είναι τέλεια.  Με τους ''φίλους του δρόμου''  αυτούς δλδ που συναντάμε κάθε τόσο έξω,  τυχαία,  ανοίγουμε με τις ώρες τα πηγαδάκια και στα βιαστικά ανταλάσσουμε τα καλύτερα μηνύματα και κάνουμε τις καλύτερες συζητήσεις.  Του αέρα.  Όλα είναι τέλεια.  Με τους ''φίλους''  που υποτίθεται κάτι μας δένει περισσότερο,  μπαίνουμε στα βαθιά,  περισσότερο από πλήξη,  ή από το ότι δεν έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό,  ή θέλουμε να επιβάλλουμε την άποψη μας,  ή να συμβουλέψουμε,  οι ώρες που βρισκόμαστε μαζί μέσα στο βάθος του χρόνου υπερβαίνουν τις κουβέντες που θέλουν να ειπωθούν και κουράζουν.  Είμαστε κουρασμένοι ''φίλοι''.  Πτώματα θα έλεγα.  Πτώματα γεμάτα εγωισμό και διαφορετικότητα.  Διαφορετικότητα που δεν ενώνει αλλά διχάζει. 
Στιγμές ωραίες υπάρχουν!  Και κύκλοι που ανοίγουν και κλείνουν.  Και όποιος κάθεται παραπάνω από όσο πρέπει,  το ξεχειλώνει το πουλόβερ,  το οποίο αν μη τι άλλο παύει να ζεσταίνει.  Με κανέναν δεν γεννηθήκαμε σιαμαίοι,  με κανέναν δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε.