Saturday, July 14, 2018

πες μου εσύ τον τίτλο





Κάτι τοπία παραδεισένιου τύπου δεν περνούν καν από το μυαλό μας.
Τόσα καλοκαίρια,  έπρεπε να υιοθετήσουμε ένα νησί.
Να αγοράσουμε έναν παράδεισο.
Αντ'  αυτού λιώνουμε στο πήγαινε έλα.
Αυτό το καλοκαίρι το προγραμματίσαμε πιεστικό.
Μαλώνουμε μεταξύ μας μήπως και φέρουμε στα μέτρα μας την ανυπόφορη ζέστη.
Μετακομίζουμε,  βάφουμε και τρώμε.
Κυρίως μαλώνουμε.
Το κεφάλι μου μοιάζει τεράστιο.
Με ενοχλεί;  ρωτάνε.
Το έχω συνηθίσει!  απαντώ.
Όπως και το ότι ποτέ δεν θα γίνω γοργόνα.
Ούτε μανεκέν!
Η θεά Κάλι με τα χίλια χέρια δε,  με τίποτα!
Ούτε να βρω ένα έρημο νησί να κρυφτώ μπορώ.
Δεμένη εδώ,  γύρω μου τοίχοι.  Βρώμικοι
από τα χρόνια που έχουν να βαφτούν.
Κάποιες φορές,  χοντρές,  ξανθιές κατσαρίδες περπατούν επάνω τους.
Το σκυλί,
αν βγήκε,  αν έκανε τις ανάγκες του.
Τα φρούτα από το μανάβη,
αν είναι όλα εποχής,
ποικιλία αν υπάρχει,
όχι δεν υπάρχει!
Σκοτωμένο μωβ τρέχει από τις φλέβες μου
ελείψει κόκκινου.
Να δοκιμάσω τον καινούργιο χυμό,
από ρόδι που βρίσκεται στο ψυγείο.
Να αφουγκραστώ τον εαυτό μου,
να μεγενθύνω τις ενοχλήσεις μου,
να μικρύνω τους φόβους,
να δω τι μπορώ να κάνω με τις αιτίες.
Τίποτα.
Όλα αυτά τα χρόνια τούτο έχουν δείξει.
Κουτσοβολέματα.
Πίεση!
Μισογεμάτο το ποτήρι.
Και αγάπη,  αγάπη,  αγάπη.
Γιατί κάποιος πρέπει να μου μιλήσει για αυτήν;
Δεν θέλω να μου μιλάει κανείς.
Να μου σηκώνει το δάχτυλο.
Ό,τι έμαθα έμαθα!
Ό,τι έζησα έζησα.
Όλα υπέροχα.
Και δύσκολα.
Αδυναμία μου τα πρωτόγνωρα.
Ατέλειωτα!
Μοναδικά!

4 comments:

  1. Πάντα το καλοκαίρι έχει έναν δαιμόνιο τρόπο να παίζει κρυφτό με μια σειρά σκέψεις και πειρασμούς με το ασυνειδητό μας. Πάντα κουβαλάει τις εντάσεις του. Είναι γιατί έξω η φύση σε καλεί απλόχερα και προκλητικά να την ζήσεις με ότι αυτό συνεπάγεται αν δεν το μπορείς.
    Κρατώ κύρια από την γεμάτη συναισθήματα γραφή σου αυτό "Αδυναμία μου τα πρωτόγνωρα, ατέλειωτα, μοναδικά". Και πράγματι ισχύει. Αρκεί να μπορείς να τα ψηλαφίσεις.
    Επίσης δεν θα ήθελα να το νιώθεις αυτό "Ότι έζησα, έζησα...." Η Ζωή είναι άπλετη μπροστά μας. Μας καλεί.
    Την αξίζεις. Χαμογέλασέ της.
    Όμορφη ημέρα να έχεις.

    ReplyDelete
  2. Πολύ όμορφο
    Φιλάκια ...

    ReplyDelete
  3. Γιαννη μου απο ενα σημειο και μετα ψηλαφεις τα αναγνωρισιμα, δεν ψαχνεις για καινουργια, και τοσα αυτα που αφησαμε στη μεση!
    Να ζησουμε μας καλει η φυση. Και το ζουμε, οπως και με οτι δυναμεις διαθετει ο καθενας μας.
    Προσωπικα ενα εξωτικο νησι οπου θα ημουν εγω, και η θαλασσα, χωρις ζωντανα τρομακτικα ομως, και η θαλασσα θα με βολευε πολυ, και ποσο πιο κοντα στη φυση και ποσο πρωτογνωρο ε; Ξερεις ποσο ζηλεψα τον Ροβινσωνα Κρουσο;;; Θα ηθελα να ανακαλυψω τον κοσμο απο την αρχη και να ειναι μονο δικος μου!!! Ουαου..

    ReplyDelete
  4. @maria elena μου σ ευχαριστω, καλο σαββατοκυριακο να εχεις!!!

    ReplyDelete

μια μέρα

  χρόνος τότε που σκοτώναμε το συναίσθημα,  κι ενώ η ψυχή έλεγε ναι,  εμείς επιλέξαμε το όχι νοσταλγία ο τρόπος που σήκωνες ψηλά τα μανίκια ...