η ιστορία μιάς κολοκύθας

Η κολοκύθα,  μπήκε σαν κυρία,  αξιοπρεπής,  καλοντυμένη,  πρόσχαρη,  χρωματιστή,  στρουμπουλή και νοστιμούλα στο σπίτι μου το πατρικό,  περίπου πριν καμμιά 20ριά χρόνια.  Ήταν μέρες γιορτινές,  ήταν χριστούγεννα,  όπως ακριβώς της έπρεπε καθώς έκανε μπαμ πως ήταν μοναδική,  ήταν δλδ ένα δώρο,  αρκετά μεγαλούτσικο θα έλεγα στο κέντρο του γιορτινού τραπεζιού.  Την κοιτούσαμε όλοι,  τα παιδιά μου,  ο σύντροφος μου,  ο πατέρας μου,  η μητέρα μου και η αδερφή μου με μια εκστατική περιέργεια που ομολογώ παραμένει αναλείωτη μέχρι και σήμερα.  Γιατί δεν ήταν μόνο φουσκωτή,  ζουμπουρλούδικη και ωραιοτάτη,  αλλά ήταν και γεμιστή.  Το πρώτο πράγμα που αναρωτηθήκαμε ήταν τί να περιέχει στο μυστήριο εσωτερικό της.  Δεύτερο δεν προλάβαμε να αναρωτηθούμε,  μια που ευθύς αμέσως ένα μεγάλο κουτάλι άρχισε να σκάβει μέσα της και να μας σερβίρει στα πορσελάνινα πιάτα μας με το χρυσαφένιο γείσο. 
Σε λίγο,  δεν άκουγες παρά μόνο επιφωνήματα ευχαρίστησης!!!  Αυτό το πράγμα δεν ήταν μόνο όμορφο,  είχε και μια ιδιαίτερως πλούσια γεύση και νοστιμιά!!!

Ενθουσιασμένοι,  την αναζητούσαμε σε όλα τα χριστουγεννιάτικα τραπέζια μας.  Ήταν μια συνταγή που την έφτιαχνε αποκλειστικά η μαμά μου.  Κάθε φορά,  περίεργη την ρωτούσα πώς την φτιάχνει,  κι εκείνη υπομονετικά ξεκινούσε να μου λέει,  αλλά να πω την αμαρτία μου,  το μυαλό μου σταματούσε κάπου στο ''και την ψήνω στο φούρνο,  σε χαμηλή θερμοκρασία,  μπορεί και 5 ώρες''.
Αυτές οι 5 ώρες ήταν πολύ για μένα,  τί λες ρε μάνα που θα κάτσω χριστουγεννιάτικα να μαγειρεύω τέτοια περίπλοκα πράγματα,  αφού σε έχουμε και μας την μαγειρεύεις,  όλα μια χαρά.

Κάπως έτσι κύλησαν τα χρόνια,  μέχρι τα φετεινά χριστούγεννα,  εδώ κι 3 χρόνια ο πατέρας μου υπάρχει μόνο στις καρδιές μας,  οπότε η μαμά κάνει χριστούγεννα στην κόρη που ζει στην Αθήνα!
Πανικός!
Αλλά και ανακούφιση!  Τα γιατί και τα πώς με τις μαμάδες όλοι τα ξέρουμε,  όλοι τα έχουμε περάσει οπότε δεν εμβαθύνω άλλο.
Αρχικά,  θεώρησα βέβαιο ότι θα τρώγαμε οτιδήποτε άλλο εκτός από την κολοκύθα.  Ηταν έργο της μάνας μου και κανείς δεν θα μπορούσε να του βάλει χέρι και μάλιστα με επιτυχία.
Έλα μου όμως που ρώτησα τα παιδιά τί μενού θέλουν στο τραπέζι και το πρώτο που ζήτησαν ήταν την κυρία;

Τηλέφωνο στην μάνα!  Άντε να συνενοηθούμε τώρα σκέφτηκα,  θα μου πει,  τόσο αυτό με το μάτι,  τόσο το άλλο με το μάτι,  θα τα βγάλουμε τα μάτια μας.
Αντ'  αυτού η Πέρσα,  η μαμά μου,  μου είπε τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια,  με φωνή σιγανή και βραχνή γιατί η δόλια είχε κολλήσει μια ίωση.  Μαζί με τη συνταγή,  οι σημειώσεις μου κάλυψαν 1μιση σελίδα τετραδίου,  μου είπε και διάφορες συμβουλές και tips.  Μάνα δίχως συμβουλές γίνεται;  δεν γίνεται!
Κι αφού έλεγε,  κι έλεγε,  κι έλεγε,  στο τέλος μου σκάει το μυστικό.  Αν έχεις κι άλλες απορίες,  έχω το χαρτάκι με τη συνταγή,  άνοιξε το σπίτι μου και θα τη βρεις στο κάτω συρτάρι της ηλεκτρικής κουζίνας.
Ώστε υπήρχε συνταγή γραμμένη,  σαν ξαφνικά να λύθηκε ένα μυστήριο μέσα μου,  μπαίνω στο σπίτι της και πράγματι,  στο κάτω συρτάρι το μεταλλικό,  βρίσκω ένα σωρό από κομμένες σελίδες περιοδικών με συνταγές.
Μεσα στην καλή χαρά,  σκαλίζω από δω,  σκαλίζω από κεί,  τσουπ,  να και η σελίδα με τη μαγική κολοκύθα.  Είναι ακριβώς αυτή που βλέπετε στην παρακάτω εικόνα!

Έτσι λοιπόν,  φέτος τα χριστούγεννα,  μέσα σε όλα τα υπόλοιπα άδειασα μια κολοκύθα από τα σπόρια και τα μουστάκια της,  την παραγέμισα με την ψύχα της,  με μπεσαμέλ και με ζαμπόν και την έβαλα στο φούρνο να ψηθεί σαν μωρό,  όχι όμως 5 ολόκληρες ώρες αλλά 2μιση που μια χαρά της έφτασαν για να γίνει ακόμη καλύτερη και κυριολεκτικά πεντανόστιμη.
Είναι ένα έδεσμα,  που το λατρεύω!

Χρόνια πολλά!!!