Thursday, January 10, 2019

Vue de toits (Effet de neige) Gustave Caillebotte 1878





Μέσα στην καρδιά του χειμώνα,  τα γιορτινά μαζεύτηκαν μετά από μια λίγων ημερών παράταση λόγω χιονιού,  πόσο ταιριάζει το δέντρο με την παγωνιά έλεγαν τα παιδιά!
Κάποια από αυτά,  μινιατούρες παιχνιδιών κυρίως,  μετακόμισαν σε ξύλινο ντουλαπάκι εν είδει συλλογής.
Μία δυσκολία,  και φώναξα το όνομα του δυνατά,  όχι για να το ακούσει αυτός που δεν είναι εδώ,  μα να βρει ο ήχος στους τοίχους και να γυρίσει με την ίδια δύναμη πίσω στους λαβυρίνθους των  αυτιών μου.
Πόσο έχει απομακρυνθεί πια!  Ούτε καν στα όνειρα μου.  Ούτε εκείνη η αίσθηση πως βρίσκεται δίπλα μου,  τί ανακουφιστική που ήταν!
Ο χρόνος,  λίγο λίγο,  κι αυτό μοιάζει πιό δύσκολο,  παγώνει τα συναισθήματα.
Ακόμη κι οι δακρυικοί αδένες  δεν βοηθούν,  δυσλειτουργικοί εδώ και καιρό.



12 comments:

  1. Είναι απίστευτο πώς μέσα σε λίγες γραμμές μπορεί κάποιος να εκφράσει και να αγγίξει τα συναισθήματα μας γράφοντας αυτό που αισθάνεται.
    Επειδή δεν γνωρίζω περισσότερο για αυτά που διάβασα θα σου πω ότι μερικές φορές αυτό που εχουμε ακούσει πολλές φορές,οτι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα δεν ισχύει.
    Ο πίνακας του ιμπρεσιονιστή Gustave Caillebotte πολύ ωραίος.
    Μαριος.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Γειά σου Μάριε, πόσο χαίρομαι που είσαι εδώ!
      Πόσο δίκιο έχεις και πόσο σοφό αυτό που λες. Πρέπει να έχεις παιδευτεί πολύ στη ζωή σου για να το κατανοείς αυτό. Ότι αυτό που λέει ο λαός πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα δεν ισχύει.
      Πραγματικά, σε κάποια θέματα δεν ισχύει. Ο χρόνος στρογγυλεύει τις αιχμηρές γωνίες είναι γεγονός, μα από εκεί και πέρα πιανόμαστε από ότι μας φέρνει η ζωή, συμβιβαζόμαστε, κρύβουμε και κάποια σκουπιδάκια κάτω από το χαλί, ωστόσο προχωράμε ευτυχώς!
      Είναι η άμυνα μας αυτή.
      Δε γίνεται αλλιώς!

      Delete
    2. Μερικές φορές σκέφτομαι όλα οσα εχω ακούσει αυτά τα 50 χρόνια που ζω.Και πόση αλήθεια μπορεί να έχουν αυτά τα λόγια που μας έλεγαν οι γονείς μας.Τότε που νομίζαμε ότι όλα τα ξέρουμε.
      Εάν δεν πονέσεις ή μάλλον αν δεν πάθεις δεν θα μάθεις μου ελεγε ο πατέρας μου.Και τα θυμάμαι τώρα που δεν βρίσκεται στην ζωή.
      Νομίζουμε ότι μας γιατρεύει ο χρόνος.
      Μας "διδάσκει" για να μπορέσουμε να αντέξουμε αυτό που έρχεται.Και που δεν είναι πάντα αυτό που νομίζαμε.
      Χαίρομαι πολύ που υπάρχουν άνθρωποι αξιολογοι μεσα στο ιντερνέτ και μπορούμε έστω ετσι να επικοινωνούμε και να εκφράζπυμε όλα αυτά που έχουμε μέσα στην ψυχή μας και στο μυαλό μας.
      Να μοιραζόμαστε ότι αφορά τις τέχνες.
      Καλημέρα!!! με ένα μουσικό θέμα. https://www.youtube.com/watch?v=Y5NfOd1OPZ4
      Μαριος.

      Delete
  2. ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ ΣΤΕΛΛΑ.Εμάς σε λίγες μέρες κλείνουν εξι χρόνια,τόσο λίγο και τόσο πολύ!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Χαρά, σε νιώθω. Σε ένα μήνα τρία ολόκληρα χρόνια! Πως να περιγράψει κανείς τέτοια συναισθήματα, τί να πει.
      Χθες που μαζεύαμε το δέντρο μας, το ψεύτικο, το χριστουγεννιάτικο, μας έμεινε ένα κλαδί στο χέρι. Το πάλευα από δω, το πάλευα από εκεί, δεν έβρισκα τον τρόπο να το φτιάξω, τον θυμήθηκα. Θα είχα τρέξει λέω τώρα δίπλα και θα του έλεγα να έρθει να το δει. Κι αυτός με μιάς θα έβρισκε τον τρόπο.
      Τον φώναξα. Περισσότερο για μα ακούσω αυτή τη λέξη, αυτό το ''μπαμπά'' που ήταν τόσο δεδομένο και που τώρα τόσο μου λείπει.
      Νομίζω πως κάπως πρέπει να ήρθε, γιατί αν και παιδεύτηκα, τον βρήκα τον μυστήριο τρόπο και το τοποθέτησα το κλαδί.
      Δε με βοηθάει πια ούτε η φαντασία μου, να τον δω μπροστά μου. Να αισθανθώ την παρουσία του.
      Μόνο να, αν τυχόν και στην τηλεόραση επαναλαμβάνονται σκηνές που ζήσαμε, κυρίως από τις τελευταίες με την αρρώστεια του, έρχονται δάκρυα και πανικός μαζί. Αλλά κι αυτά ψευτοδάκρυα και ψευτοπανικό θα τα έλεγα.
      Δεν υπάρχει ξέσπασμα Χαρά, δεν υπάρχει εκτόνωση όλα λειτουργούν υπόκωφα!

      Delete
  3. Στέλλα κατανοώ ! και συγκλονίζομαι !
    έχεις ένα τρόπο να εκφράζεις αυτό που νιώθεις με ένα τεράστιο θόρυβο που προκαλεί η απελευθέρωση των συναισθημάτων σου.
    Και σου έρχεται ξανά στο νου ο στίχος:

    "Όμως περισσότερο, αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία σου, πως πάω να συνηθίσω..."

    "Μία δυσκολία, και φώναξα το όνομα του δυνατά, όχι για να το ακούσει αυτός που δεν είναι εδώ, μα να βρει ο ήχος στους τοίχους και να γυρίσει με την ίδια δύναμη πίσω στους λαβυρίνθους των αυτιών μου...."

    Πόσο υπέροχα γράφεις ! με ποια δύναμη ντύνεις τις εικόνες σου.
    Ειλικρινά υποκλίνομαι.


    ReplyDelete
  4. Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα
    που συναντιόμαστε και ύστερα χανόμαστε
    πόσες φορές δεν έκλαψα για σένα
    που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά
    και πια δε γνωριζόμαστε,
    δε γνωριζόμαστε
    Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
    νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με
    Μαργαριταρένια μου, φεγγαρολουσμένη
    δεν ήξερες, δεν ήξερα και παιδευτήκαμε
    αυτό που μας ανήκει το κάνουμε κομμάτια
    δεν έφτανε η αγάπη που ορκιστήκαμε,
    χαθήκαμε
    Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
    νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με
    Καινούργιους φίλους και παρέες προσπαθήσαμε
    πως θα 'ναι όλα πιο δύσκολα πρέπει ν' αποφασίσω
    μ' απ' όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει
    είναι την απουσία σου πως πάω να συνηθίσω
    πως πάω να συνηθίσω
    Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και σκέπασέ με
    νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και παρηγόρησέ με

    Γιάννη μου, μου θύμισες τους στίχους!!!
    Τί εξαίρετο τραγούδι, και τί νόημα, τί ουσία που έχει!

    Σ ευχαριστώ αλλά μια σωστή πρόταση δεν την λες δα και καλή γραφή, άσε που ούτε το έχω ούτε που το προσπαθώ καθόλου, όσο κι αν μερικές φορές νιώθω ενοχές που αφήνω το blog μου τόσο χαλαρά ανεξέλεγκτο.
    Έχω κατά νου τη συνέχεια της Ελουάζ σου, θα έρθω από εκεί.

    Αυτό που έχεις έναν καλό λόγο για τον καθένα μας σε κάνει σπουδαίο και μοναδικό στην καρδιά μας Γιάννη!

    ReplyDelete
  5. Στον πίνακά σου, πάνω, οι στέγες καλυφθήκαν από χιόνι. Παγωνιά. Κάτω δεξιά μόνος ένας μικρός κοκκινολαίμης σ' ένα κλαράκι έλατου.
    Τον φαντάζομαι να μας δίνει μάθημα ζωής. Το τραγούδι μας μες στην παγωνιά μπορεί ένα όνομα να είναι.

    (Στα μάτια ενός "τρίτου" πόσο σε ομορφαίνει αυτό το τραγούδι!)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Στην πραγματικότητα Διονύση, για τον πίνακα ήθελα να γράψω, για το χιόνι και για την πλαστικότητα που έχει δώσει το πινέλο του ζωγράφου στις στέγες και μοιάζουν να ''λιώνουν'' οι γραμμές τους πάνω στον καμβά μα ως συνήθως άλλο μου βγήκε. Ίσως και να φταίει ο κοκκινολαίμης. Ίσως και η ίδια η νοσταλγία για κάποια / ένα πρόσωπο!
      Και για να αλλάξω την κουβέντα έτσι σε λίγο πιο ενδιαφέρουσα και ευχάριστη, πόσο ωραίο αυτό με τα ραδιόφωνα όλου του κόσμου. Δεν το χορταίνω!!! Πόσο μας ομορφαίνει αλήθεια η μουσική !!!

      Delete
  6. https://www.youtube.com/watch?v=zGHo8layYic

    ReplyDelete
  7. Πήγα κάτι να γράψω και σταματώ... τρία χρόνια, και αυτό το μετρημένο, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός...

    ΑΦιλάκια τρυφερά και καρδιάς Στέλλα μου!

    ΥΓ: Ο "δικός" μου, έρχεται συχνά στον ύπνο μου...

    ReplyDelete
    Replies
    1. Λίγους μήνες πριν το ήθελα κι εγώ πολύ, πολλές φορές όμως ειδικά τότε, ένιωθα πως τον σκεφτόμουν τόσο πολύ καθημερινά, που ήταν αδύνατον να μην τον έβλεπα στον ύπνο μου κι ας μη το θυμόμουν ποτέ το πρωί.
      Τώρα όλα είναι διαφορετικά Στεφανία. Υπόκωφα!!! Σαν εκείνο το βουβό κύμα, που σχεδόν ακίνητο φουσκώνει τη θάλασσα.
      Πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός! Ντροπιαστικά γρήγορα!!!
      Φιλιά πολλά!!!

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...