Friday, March 08, 2019

το κόλλημα







Είναι Πέμπτη βράδυ και είμαστε για μπύρες.  Εγώ,  η Α. και η Φ.
Το περιβάλλον είναι ατμοσφαιρικό μα θορυβώδες,  ωστόσο δεν μας ενοχλεί.
Πιάνουμε όμως θεματάκι που μας ενοχλεί και μας στενοχωρεί,  ευτυχώς ξεμπερδεύουμε μαζί του γρήγορα.  Πολλά άσχημα συμβαίνουν τελευταία,  πω πω πόσο λυπάμαι,  δύσκολη που είναι η ρημάδα η ζωή,  ναι αλλά και τόοοσο μικρή πετάγεται η Α.,  για αυτό πρέπει να τη ζήσουμε πετάγεται η Φ. και τσακ,  τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας.

-Κορίτσια δεν σας είπα,  πετάγεται η Φ.
Ανοίγουμε το στόμα να, μαζί με την Α.  και χάσκοντας περιμένουμε.
-Έλα λέγε μας έσκασες.
Πίνει μια γουλιά μπύρα,  βουτάει το πάνω χείλος της στον πλούσιο αφρό,  γλύφεται.
 -Θα πάθετε πλάκα.
-Βρε άσε τι θα πάθουμε εμείς και λέγε τι έπαθες εσύ!

Η Φ.,  ανακάθισε στην θέση της,  στρώνοντας με τα όμορφα,  περιποιημένα χέρια της, την κατακόκκινη μπλούζα της και ένα μελαχροινό τσουλούφι που ξέφευγε από τα μαλλιά της.
-Είδα τον Ν.
Κομμένες ανάσες,  παύση,  κι έπειτα οι ερωτήσεις βροχή όλες μαζί.
-Πού τον είδες;
- Πώς ήταν;
-Μόνος ήταν;
-Μιλήσατε;

-Έντάξει,  θα σας πω,  σιγά σιγά όμως να πάρω και μια ανάσα.  Άρχισε να κρατσανίζει ένα πατατάκι.
Λοιπόν εντάξει,  είδα τον Ν. και ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα.  Χαμογελούσε,  ή μάλλον έλαμπε ολόκληρη,  έλαμπε περισσότερο κι από τη διάφανη χρυσαφένια μπύρα της.

Εδώ την ψιλιαστήκαμε με την Α.
-Τι εννοείς βρε Φ. μου πως ήταν σα να μην πέρασε μια μέρα;  Δέκα χρόνια έχεις να δεις τον Ν., θέλεις να πεις ότι μιλήσατε κανονικά;

-Τι κανονικά βρε κορίτσια;  Υπάρχει δλδ μιλάω με έναν άνθρωπο κανονικά και μιλάω ακανόνιστα;  Κατέβηκα στο κέντρο προχθές,  γινόταν χαμός και αναγκάστηκα να βάλω το αυτοκίνητο μου στο πάρκινγκ.  Ε λοιπόν,  βγαίνω από το αυτοκίνητο και τον βλέπω μπροστά μου.  Μέσα στο πάρκινγκ.  Ήταν ο Ν.  Με σάρκα και οστά.

Κοιταζόμαστε με την Α.
-Και;

-Κορίτσια τον αγαπάωωω!!!

-Γλυκιά μου Φ.!  Τί εννοείς τον αγαπάς;;;  Πώς κάνεις έτσι σαν μικρό παιδί (τον αγαπάωωω),  48 χρονών γαιδάρα!
-Ναί,  καλά τί ξέρετε από έρωτα εσείς! παραπονέθηκε περιπαιχτικά.
-Μα καλά εσύ δεν έλεγες πως τον ξέχασες;  Πως δεν είχες πια συναισθήματα για αυτόν;  Πως έφυγες,  πέρασαν τόσα χρόνια ρε Φ.,  έφυγες για να βρεις τον εαυτό σου και να κάνεις μια νέα αρχή,  και την έκανες!  Δέκα ολόκληρα χρόνια πριν!!!

Ανασκουμπώθηκε ενοχικά.
-Ναί,  αυτή είναι η αλήθεια.  Ή μάλλον ένα μέρος της αλήθειας.  Σωστότερα,  ήταν η αλήθεια μέχρι προχθές.  Πίστευα,  πως αφού δεν είχαμε ειδωθεί από καιρό,  πως αφού πέρασαν τόσα χρόνια,  θα είμασταν αδιάφοροι ο ένας απέναντι στον άλλον.  Ε λοιπόν διαψεύστηκα!  Αυτός,  προσποιήθηκε τον αδιάφορο,  εγώ όμως δεν τα κατάφερα.  Ξέρετε τώρα πως συμπεριφέρομαι όταν στρεσάρομαι.  Άρχισε να χτυπάει δυνατά η καρδιά μου,  έχασα τα λόγια μου από την αμηχανία μου,  έχασα κάθε έλεγχο.

-Μα τι λες;  Προσποιήθηκε τον αδιάφορο;  Δεν είναι μωρό ρε φίλη ο Ν.  Αδιάφορος ήταν γιατί έτσι ένιωθε,  και γιατί πάντα αδιάφορος το έπαιζε.  Πώς είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις; είπαμε η Α.  κι εγώ με ένα στόμα.

-Κορίτσια,  ούτε που πρόλαβα να σκεφτώ,  σαν ένα κακό σπυρί να έσπασε και μαζί του να διαλύθηκαν οι δικές μου αντοχές,  τα τείχη που σήκωνα όλα αυτά τα χρόνια και πολύ περισσότερο,  ο εγωισμός που έχτιζα. Ονειρευόμουν πάντα τη μέρα που θα μπορούσα να του δείξω ότι το κατάφερα.  Πως κατάφερα για μένα να είναι ένα τίποτα.  Μάταια.  Τον είδα ξαφνικά και σάστισα.  Τον κοιτούσα και έψαχνα στα μάτια του μια σπίθα ανάμνησης,  ένα γλυκό συναίσθημα,  κάτι που να αποδείκνυε πως κάποτε πόνεσε,  πως πληγώθηκε,  πως δεν με ξέχασε.

-Και;
-Το βλέμμα του ήταν σκληρό,  είπε ξέπνοα.
-Εμ ο άνθρωπος είναι λογικός,  δεν είναι σαν εσένα.
-Μη με μαλώνετε ρε, στο κάτω κάτω πότε θα τον ξαναδώ;  αναρωτήθηκε στενάχωρα η Φ.
Τέλειωσε με την μπύρα της,  την πλήρωσε,  μας φίλησε και έφυγε.
-Ό,τι είχα να σας πω σας το είπα,  φεύγω γιατί πρέπει να είμαι νωρίς σήμερα στο σπίτι.  Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Μείναμε μόνες με την Α. κοιταχτήκαμε.

-Έρωτας,  της είπα χαμογελώντας!
-Αρρώστια, μου αντιγύρισε.
-Μα ο έρωτας δεν προυποθέτει αρρώστια; αναρωτήθηκα.  Δεν λένε έρωτας αγιάτρευτος; Αγιάτρευτος,  αθεράπευτος,  ανίατος.  Καψούρης!

Ένας δεύτερος γύρος από μπύρες έφτασε στο τραπέζι μας μαζί με τα σχετικά συνοδευτικά,  μια πολύ μικρή πίτσα για μεζέ και τσιπς.
Τσακ,  τσουγκρίσαμε και πάλι τα ποτήρια μας.
-Στην Φ.  που γερνάει και δεν βάζει μυαλό,  είπαμε με ένα στόμα,  σκάζοντας στα γέλια αμφότερες.
-Μα έχει ηλικία ο έρωτας; ρώτησα!

Όχι,  όσο η ζωή θα τον καλεί ως αντίδοτο στις δυσκολίες της,  απάντησα μόνη μου στον εαυτό μου και η Α.  συμφώνησε.

12 comments:

  1. "Το κόλλημα". Κόλλημα με τις μπίρες να φανταστώ, ε;; :-) :-)

    Ωραία, ωραία. Πού πήγαινε όταν έφυγε, σας είπε;

    Ωραία, όμως. Και όχι μόνον ο κύριο Έρως δεν ξέρει από ηλικίες, αλλά - αφήστε ήσυχη τη φιλενάδα σας! - ούτε κι από κολλήματα ξέρει, ούτε απ' όλα αυτά που θα θέλαμε να ξέρει. Εν ολίγοις, σιγά μην τον ορίσουμε, τον εγωίσταρο. Ας πιούμε τς μπίρες μας! (Μάλιστα, με τις λιακαδίτσες που κάνει, είναι ό,τι πρέπει!)

    Πολλά φιλιά :-)

    ReplyDelete
    Replies
    1. εε χχμμμ κύριε Μάνεση, αυτό που καταλαβαίνω εγώ πάντα και από όλους είναι πως όταν φτάνουμε στην ουσία, πιάνουμε τις μπύρες.
      Στην υγειά μας λοιπόν χικ!!!

      Delete
  2. Αχ, ο έρωτας δεν έχει ηλικία!
    Τώρα το "κόλλημα" είναι άλλου παπά ευαγγέλιο!
    Είναι, αυτό που λέμε, να μη σου τύχει!
    Πάω να ψήσω μια τυρόπιτα, να φέρω μη τις πίνουμε τις μπύρες ξεροσφύρι!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ε λοιπόν τώρα θυμήθηκα, πως είχα περάσει ένα κόλλημα σε νεαρή ακόμη ηλικία, για ένα αμόρε μου, άκουσον άκουσον πλέκοντας ένα πουλόβερ. Χα χαχα, κοίτα να δεις, τσουρουφλιζόμασταν προφανώς αμφότεροι, και μια μέρα με ρωτάει τί κάνεις; και του λέω πλέκω.. με ρωτάει γιατί; και λέω μα πρέπει κάπου να εκτονωθώ, κάπως να το ξεπεράσω..
      Αφού όμως πέρασε η φλόγα με το πλέξιμο, τώρα μετά από τόοοσα χρόνια τί σόι κόλλημα ήταν;
      Κι όμως ήταν!

      Να την φέρεις την τυρόπιτα, βάζω τις μπύρες..
      Πωωω τέλεια θα περάσουμε :-)))

      Delete
  3. Γιατί πιάνουμε παλιές ιστορίες που τις περισσότερες φορές φέρνουν καλές ή κακές αναμνήσεις? Και μερικές φορές υπάρχουν ερωτηματικά μέσα στο μυαλό μας και εκει που λές ότι εχεις ξεπεράσει την κατάσταση επιστρέφει πάλι.
    Ευτυχώς που κρατάει λίγο.Αλλά ταράζει την καθημερινότητα έστω για λίγο.Είναι το ανεκλπήρωτο.
    Που για να μην γίνει πραγματικότητα τις περισσότερες φορές είναι για καλό μας.
    Σήμερα μουσικές επιλογές από http://www.akous.gr/player/inlove για να χαλαρώσουμε λίγο.
    Δικές μου επιλογές 2 σήμερα.
    Cock Robin - The Promise You Made https://www.youtube.com/watch?v=3pk3A_QSINI
    Crowded House - Don't Dream It's Over https://www.youtube.com/watch?v=J9gKyRmic20

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλησπέρα Μάριε
      Από τα τραγούδια σου θα διαλέξω το πρώτο!

      Είναι ωραία η ερώτηση σου, περιέχει μια ήρεμη δύναμη. Γιατί να το κάνουμε αυτό; Όμως θα έλεγα πως δεν το κάνουμε ηθελημένα παρά έρχεται και μας βρίσκει μόνο του.

      Πιστεύω ότι το τι είναι για καλό μας μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει και η τριβή, όχι οι εικασίες :-)
      Κατά βάθος όμως έχεις δίκιο.

      Delete
  4. Αχα πιες πιες μπυρίτσες, στο τέλος Στέλλα μου σας βλέπω να βγήκατε ....κουρούμπελο από το μαγαζί χαχαχαχαχα.
    Και να σου πω, γιατί την μαλώνατε τη γυναίκα ε ; τι πάει να πει 48 ετών ; δεν έχει δικαίωμα στον έρωτα ; στη ζωή ; Ααπαπαπαπαπαπαπ ρε τι είστε εσείς !
    Στην υγειά της φίλης σας της Φ. που δεν ...βάζει μυαλό λοιπόν, στην υγειά όλων σας και καλό τριήμερο Στέλλα μου.
    Φιλιά πολλά.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Στην υγειά σου φίλε μου
      Καλό τριήμερο αποκριάς, καρναβαλιού και χαράς :)))

      Φιλάκια πολλά

      Delete
  5. Να, να, αυτά είναι! Όχι τα προξενιά του Σωτηρακη! Και, μάλιστα, ξεροσφυρι! Ούτε μπύρα, ούτε τυρόπιτα, ούτε τσιπουρακι! Αυτά μένουν! Κολλημα, ξεκολλημα, έχει κάτι να ονειρεύεται! Δέκα χρόνια,ε;!! Φςςςς! Άντε γεια μας! Καλή Αποκριά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Και 20 καμμιά φορά, και μια ζωή..
      Το κόλλημα είναι κόλλημα τελεία και παύλα :-)

      Όσο για τα προξενιά, εξαρτάται, έχω δει συνοικέσια (από το ίδιο χωριό κλπ) να πηγαίνουν θαυμάσια. Ωραιότατη και δεμένη οικογένεια.

      Αλλά ο καημένος ο Σωτηράκης μου φέρνει στο νου τον Καλογερόπουλο στη ''νεράιδα και το παλληκάρι'' τον καημένο τον λυπήθηκε η ψυχή μου.
      Την άλλη φορά να φτιάξεις τυρόπιτα, να του πας και κανένα φιρικάκι από το Πήλιο. Κι αν δε θες στείλτα εδώ..

      Πωωω έχω φτιαγμένη μια θεσπέσια τούρτα σήμερα, γιορτάζει (γενέθλια)η κόρη μου

      Delete
  6. Επειδή δεν μου αρέσει αυτό που εγραψες στην απάντησή σου κάτι για εικασίες ,θα σου πώ ότι αυτό που έγραψα είναι αυτό που πιστεύω.Δεν εβαλα ερωτηματικό στο τέλος.
    Μπορεί να μην κατάλαβες ακριβώς αυτό που εγραψα.Δηλαδή ΠΙΣΤΕΥΩ ότι αν δεν πήγε κάτι καλά την πρωτη φορά σίγουρα δεν θα πάει καλά και την επόμενη.
    Το εχω διαπιστώσει 3 φορές στην ζωή μου.

    https://www.youtube.com/watch?v=O2NHBqVyLkg

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλημέρα
      Δεν διαφωνώ μαζί σου!

      Οι εικασίες αφορούν άλλες περιπτώσεις σίγουρα

      Delete

τί άλλο να πεις;

  Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και ...