Τί μας ελκύει στον εαυτό μας; Αυτό που είμαστε μας είναι αρκετό; Υπάρχουν κομμάτια μας που είναι σκοτεινά; Αξίζει το ταξίδι μέσα στις μαύρες τρύπες μας; Έχει νόημα αυτή η γεμάτη ένταση βουτιά στον ψυχικό μας κόσμο; Έχει τελειωμό το πηγάδι; Κι αν είναι ενδιαφέρουσα μια σύντομη χρονική τροχιά πόσο πιθανό είναι το ταξίδι να προκύψει χωρίς επιστροφή; Εν τέλει, έχει κέρδος το συνεχές σκάψιμο ή η σκόνη που μας επιβάλλεται συμβάλλει σε μια μακροχρόνια κουραστική υπερφόρτωση;
Κι αν ηθελημένα, δραπετεύσεις από τα πάντα διατηρώντας μια πλεύση επιφανειακή;
Και αν η ωμή ειλικρίνεια αντικατασταθεί από μία ασαφή και υποκριτική ευτυχία;
Ποιός λέει πως αυτό ο τρόπος επιβίωσης δεν είναι αυθεντικός;
/Δεν χρειάζεται να βιάζεσαι, δεν χρειάζεται να λάμπεις.
Δεν χρειάζεται να είσαι κανείς, εκτός από τον εαυτό σου./
Virginia Woolf
Πολλά και δύσκολα ερωτήματα.
ReplyDeleteΚαι η αρτίστα δεν είναι για τα δύσκολα πια.
Δεν κάνει πλέον ενδελεχή σκαψίματα.
Μόνο την αυτοκριτική της κάνει, ανά τακτά χρονικά διαστήματα κι αν χρειαστεί και ενδιάμεσα!
Κι αυτό γιατί έτσι την έμαθε ο μπαμπάς της.
Επίσης, η αρτίστα, αγαπάει τη Βιρτζίνια Γουλφ.
Να σημειωθεί δε ότι η αρτίστα έτσι κι αλλιώς λάμπει!
Καλημέρα Φις Άι!
ΥΓ. Γιατί τόση ώρα γράφω στο τρίτο πρόσωπο;
Άλλο και τούτο! Να δω τι θα με βρει ακόμα!
Νομίζω πως είναι ενδιαφέρουσα η φάση που έχεις ξεπεράσει κάποια πράγματα.
DeleteΩω σπουδαίος ο μπαμπάς!
Χμμ με τη λάμψη γεννιέσαι, δεν έρχεται μετά. Η ωραία, η αυτόφωτη!
Καλησπέρα Αρτίστα του Βωβού :-)))
Πέσαμε πάλι στα δύσκολα και επώδυνα ερωτήματα. Συνάμα όμως και μεγάλα και ρεαλιστικά.
ReplyDeleteΣτέλλα μου, φυσικά και στα βάθη του εαυτού μας, στο συνειδητό και ασυνείδητο καιροφυλακτούν απύθμενα σκοτάδια. Τέτοια που προκαλούν τρόμο αν κάποιος μπορέσει και τα "δει" ή τα "νιώσει".
Υπάρχουν πολλοί ολόγυρά μας που καυχιούνται ότι ελέγχουν τα πάντα μέσα τους και αυτοαποκαλούνται θεματοφύλακες της "ηθικής" και της "δεοντολογίας". Θλιβερές καρικατούρες υποκρισίας, που αδυνατούν να δουν την ασημαντότητα που τους διακρίνει. Ο Θυμόσοφος Λαός μας του προσάπτει τον τίτλο "Ξινός" ή "Ανέραστος" με την ευρεία έννοια του όρου.
Θαρρώ τα λέει όλα αυτό.
Τι μας ελκύει στον εαυτό μας είναι μια άλλη κουβέντα. Ένα άλλο ταξίδι ενδιαφέρον αν είναι αληθινό. Αν δηλαδή είναι γνήσιο και αυθεντικό. Που αποσκοπεί να φωτίσει κάθε πτυχή μας.
Η Υποκρισία δεν είναι αυθεντική. Είναι μια υποκειμενική πλάνη. Το να θεωρήσεις ότι το τριαντάφυλλο δεν μυρίζει επειδή δεν το μυρίζεις εσύ, συνεπώς αυτοαναγορεύεις τον υποκειμενισμό σου ως πραγματικότητα, αυτό δεν σου δίνει καμία αυθεντικότητα. Μια πλάνη ζεις, μια αυταπάτη.
Η Ζωή και η αλήθεια υπάρχει έξω από εμάς και τους καθρέφτες μας. Θέλουμε δεν θέλουμε, αρέσει δεν αρέσει, στέκει εκεί και κάποια στιγμή θα μας το αποδείξει.
Να πω την καλησπέρα μου Στέλλα μου σε μια μέρα που η βροχή ενθαρρύνει την φιλοσόφιση.
η υποκρισία όμως βοηθάει στην ηρεμία Γιάννη μου!
DeleteΑντίθετα οι βουτιές για λίγο, την ισοροπία.
Οι συνεχείς βουτιές φέρνουν την ένταση.
Η υποκρισία πολλές φορές είναι και γαλήνη!
Καλησπέρα Γιάννη, είχαμε πρωινή βροχή αλλά μετά ευτυχώς βρήκαμε ξανά τον ήλιο μας και κάναμε ωραία και καλά τις δουλειές μας :-)))
Πόσες φορές νοιώθουμε πως είμαστε θεατές της δικής μας ζωής. Πόσες φορές υιοθετούμε ρόλους που μας κάνουν πιο αρεστούς όταν υποκρινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που νοιώθουμε. Ξεδιπλώνοντας το χαρακτήρα μας μπορεί να ανακαλύψουμε ένα εγώ κολλημένο σε λάθος νοοτροπίες, σε λάθος θεωρίες, με λάθος εικόνα απ’ αυτή που πραγματικά είμαστε.
ReplyDeleteΑλήθεια πως αντιλαμβάνεται ο καθένας το γνώθι σ’ αυτόν όταν σε μια απαιτητική κοινωνία η έννοια του αξιόλογου-επιτυχημένου ανθρώπου είναι συνώνυμο της εξωτερικής εμφάνισης ή της γεμάτης τσέπης. Αν καταφύγεις σε μια υποκριτική συμπεριφορά δημιουργώντας ένα ψεύτικο, ιδεατό εαυτό πόσο λες να κρατήσει το οικοδόμημα πριν καταρρεύσει;
Η αναγκαιότητα της αυτογνωσίας μπορεί να αποκαλύψει μια συναισθηματική ανεπάρκεια όπου ο φόβος μιας αποτυχίας ή απόρριψης θα φρενάρει πάντα τις επιθυμίες σου.
Νομίζω πως καλύτερα είναι, μέσα στα πλαίσια του όποιου χαρακτήρα, ο καθένας να μπορεί να διαχειρίζεται τις δικές του επιλογές χωρίς να είναι αναγκασμένος να ακολουθεί τα κοινωνικά πρότυπα δημιουργώντας μια ψεύτικη εντύπωση. Έτσι και την αυτοπεποίθησή του θα ενισχύσει και θα μπορεί να τα βγάλει πέρα στα δύσκολα.
Ας σκεφτεί ο καθένας τι είναι πιο σημαντικό για να μπορεί να ελκύει χωρίς βέβαια φιλοδοξίες που πληγώνουν.
Η ατομική ελευθερία πάντα θα είναι πιο σημαντική από μεγάλους στόχους, ή την αναζήτηση του τέλειου. Αρκεί να αγαπήσουμε τις όποιες ατέλειες και να πορευτούμε μ' αυτές.
Στέλλα πολλά ερωτήματα και δεν ξέρω αν τελικά είμαι μέσα στο θέμα.
Καλό ξημέρωμα!
Και αν αυτή την ψεύτικη εντύπωση δεν την θέλεις για τον περίγυρο αλλά για σένα;
DeleteΑν δλδ σε βολεύει να κρατήσεις το ύψος σου σε μια επιφάνεια, αν δεν θέλεις να το σκεφτείς, να το αναλύσεις περισσότερο. Ξέρεις ότι είναι αυτό, ξέρεις τα ελαττώματα σου, αλλά και των άλλων και νιώθεις βολικά μέσα σε αυτά. Λες βολικά όχι καλά, το καλά δεν σε απασχολεί ιδιαίτερα.
Πιστεύω Αννίκα μου πως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν όπως έχει χωρίς περαιτέρω ανάλυση. Ούτε αν, ούτε ίσως, ούτε αυτογνωσία. Όπως βρουν έτσι στρώνουν και κοιμούνται.
Δεν νομίζω πως είναι πάντα κακό αυτό, κάποιοι άνθρωποι βολεύονται και τίποτα μέχρι το τέλος της ζωής τους δεν τους βγάζει από τον νιρβάνα τους!
Κρατάω το να αγαπήσουμε όλες τις ατέλειες, τότε είμαστε ο εαυτός μας, και δεν χρειαζόμαστε εξωτερικά πλουμίδια για να λάμπουμε, φωτίζει η ψυχή το μέσα μας!
Καλό σαββατοκύριακο κι από εδώ :-)))
Απ' ό,τι γνωρίζω η μαύρη τρύπα δεν έχει απολύτως τίποτα.
ReplyDeleteΗ ανθρώπινη ψυχή όμως κρύβει πολλά. Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ η σπηλαιολογία και την ψυχή μου σα σπηλιά τη βλέπω για να κρύβω και να κρύβομαι.
Βιρτζίνια Γουλφ: μεγάλος μου έρωτας!!!
Καλό σαββατοκύριακο Στέλλα!
Μήπως όμως η ψυχή έχει την ιδιότητα, όσο σκάβουμε να γεννά;
DeleteΕίναι χρήσιμη η ψυχή για να κρυβόμαστε, νομίζω όλοι το έχουμε ανάγκη, είναι η περίφραξη μας, τα όρια μας, το μέσα μας, το σπίτι μας!
Ναι, πολύ ενδιαφέρουσα και τώρα που το σκέφτομαι έχω πολύ καιρό να διαβάσω κάτι δικό της :-)
Καλό απόγευμα
καλή συνέχεια Μαρία μου
" Ἐδῶ, ὅσο σιγά κι ἄν περπατήσω μές στήν ἄχνα τῆς βραδιᾶς,
ReplyDeleteεἴτε μέ τίς παντοῦφλες, εἴτε ξυπόλυτη,
κάτι θά τρίξει, — ἕνα τζάμι ραγίζει ἤ κάποιος καθρέφτης,
κάποια βήματα ἀκούγονται, — δέν εἶναι δικά μου.
Ἔξω, στό δρόμο μπορεῖ νά μήν ἀκούγονται τοῦτα τά βήματα, —
ἡ μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, — κι ἄν κάνεις νά κοιτάξεις σ' αὐτόν ἤ στόν ἄλλον καθρέφτη,
πίσω ἀπ' τή σκόνη καί τίς ραγισματιές,
διακρίνεις πιό θαμπό καί πιό τεμαχισμένο τό πρόσωπό σου,
τό πρόσωπό σου πού ἄλλο δέ ζήτησες στή ζωή παρά νά τό κρατήσεις
καθάριο κι ἀδιαίρετο."
(Ένα απόσπασμα από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος, του Ρίτσου)
Επώδυνη η καταβύθιση. Αν και με τα χρόνια έχουμε ακονίσει τις άμυνές μας και συχνά ενώ λέμε πως ενδοσκοπούμε, απλώς περιφερόμαστε στη μαύρη τρύπα του τίποτα..
Την υποκριτική ευτυχία, αυτή την επιφανειακή στρώση κανονικότητας, την πετυχαίνουμε καλύτερα οι περισσότεροι. Βολική, προσφέρει ένα ποτηράκι λήθη τη μέρα και το γιατρό τον κάνει πέρα..
Κι όμως κι όμως. Η ανάγκη για αλήθεια θα είναι πάντα δυνατή. Κι ας πονάει.
Σου γράφω λίγα λεπτά αφότου η βροχή έδωσε τη σκυτάλη σ' έναν ασυννέφιαστο ουρανό. Φιλιά.
Γειά σου Διονύση
DeleteΚοίταξε να δεις πως πιάνει την ουσία λέω κάθε φορά που διαβάζω το σχόλιο σου, αλλά μήπως σκέφτομαι, το βλέπεις πολύτροπα, κι έτσι στα πολλά κάπου με βρίσκω ;)
Προσωπικά έτσι νιώθω, εμμονική.
Κυκλους γύρω από το εγώ μου κάνω, κύκλο γύρω από τη μαύρη τρύπα του εγώ μου με κάποιες καταδύσεις επαναλαμβανόμενες και δίχως τέλος.
Μήπως δλδ μια υποθετική ευτυχία / ηρεμία / ησυχία μιλώντας με 2-3 ανθρώπους την ημέρα για τα καθημερινά είναι πιο ισοροπημένη;
Αλλά ποιός μπορεί να απαντήσει σ αυτό;
Κι έπειτα, πως θα ερχόταν οι μπλογκόφιλοι εδώ μου λες;
Τί άλλο να γράφαμε;
Είναι μια αφορμή όλο αυτό :-)))
Ας σκεφτώ λοιπόν τί θα μαγειρέψω αύριο,
και πόσο ωραία θα ήταν να μπορούσα να κάνω ένα διάλειμα
ένα Πήλιο πχ αχ!
Εδώ είχαμε ένα ήλιο όλο χαμόγελα, ωραία χρώματα στη θάλασσα και κάτι συννεφάκια πάνω από την πόλη σαν μπουκίτσες από μαλλί της γριάς (ελπίζω να το γνωρίζει ο κύριος Λι)
φιλιάααα