κουβέντες

Συχνά διαπιστώνω πως δε ξέρουμε να μιλάμε.
Δεν ξέρουμε πώς να ανταλλάξουμε απόψεις.
Πώς να βοηθήσουμε με το πάρε δώσε των σκέψεων μας ο ένας τον άλλον.
Νιώθω μια υπερβολή σε νευρικότητα γύρω μου,  έστω και καλυμμένη.
Μία επιθετικότητα που δεν έχει αιτία αλλά ούτε στόχο.
Απλά μας λείπει η παιδεία.

Και δεν μιλάω για εδώ μέσα,  μιλάω για εκεί έξω!
Εδώ μέσα τα πάμε μια χαρά,  τα σχόλια είναι όλα υπέροχα.  Υπάρχει ο χρόνος,  να ''διαβάσεις''  τον άλλον κι αν θέλεις μετά να σκεφτείς και να απαντήσεις.
Το μπάχαλο γίνεται κατά το τετ α τετ,  εκεί  δεν ξέρω γιατί η μαγιά χαλάει.

Θα δώσω μια δικιά μου,  προσωπική εξήγηση. 
Η αιτίες κατ' εμέ είναι δύο.

Η μία,  έχει να κάνει με το διαδίκτυο,  νομίζω πως αυτό,  το ότι τα κάνουμε όλα πιά πίσω από μια οθόνη μας άλλαξε.  Έχουμε ξεχάσει την άμμεση,  χαλαρή και ήρεμη αλληλεπίδραση.  Δυσκολευόμαστε δια ζώσης να γίνουμε κατανοητοί,  να αναπτύξουμε,  να απλώσουμε με τέχνη τις σκέψεις μας σε όποιον είναι απέναντι μας και μας ενδιαφέρει μια κουβέντα μαζί του.
Μιλάμε σαν να πρόκειται για ένα θέμα που το γνωρίζουμε καλά και οι δύο,  και μπορούμε να το ξεπετάξουμε σε δυό λεπτάκια,  ενώ στην πραγματικότητα,  χρειαζόμαστε ώρες για να το δούμε σωστά και σε βάθος.
Κυρίως,  δεν ξέρουμε να λέμε ''εγώ αυτό δεν το γνωρίζω'',  έχουμε άποψη για τα πάντα και συχνότατα την στηρίζουμε με εγωισμό.

Η δεύτερη αιτία,  είναι τα χρόνια της κρίσης που περάσαμε(?),  εγώ θα έλεγα πως συνεχίζουμε να είμαστε μέσα σ'  αυτά,  μας άφησαν μια νευρικότητα,  μια κούραση,  ένα γάμησε τα βρε αδερφέ!  Ένα ας τα να πάνε!  Και βάζοντας αυτό μπροστά και όχι το πάθος για ζωή,  για το μέλλον και κυρίως χωρίς να υπάρχουν οι προοπτικές που δίνουν αξία  στα πάντα, χάνεται η κουλτούρα.  Εξαφανίζεται η ποιότητα.

Άραγε μπορεί να αλλάξει αυτό ή έχει γίνει πια δεύτερο δέρμα μας;