ποδήλατο

Μία από τις διαφορές της γραφής σε ένα τετράδιο ή μιας κόλλας χαρτί με στυλό,  μαρκαδοράκι ή μολύβι,  σε σχέση με αυτή της οθόνης με την βοήθεια του πληκτρολογίου,  είναι πως ενώ στην πρώτη περίπτωση το κείμενο μοιάζει απόλυτο και  άκαμπτο,  σκληρό παρ'  όλη την ευχέρεια των διορθώσεων συνήθως με κόκκινη μελάνη στο πλάι,  εδώ,  στην οθόνη έχουμε μια φόρμα που συνεχώς και με μεγάλη ευκολία μπορεί να μεταβάλεται,  οι λέξεις που απορρίπτουμε κατά την διόρθωση,  σβήνονται εξ ολοκλήρου και στη θέση τους μπορούν να μπούν άλλες που θα αλλάξουν όλο το νόημα του κειμένου,  χωρίς να υπάρχουν ίχνη του πριν και του μετά.

Αν μπορούσε να εφαρμοστεί στην ζωή,  αυτή η εύπλαστη δυνατότητα,  αυτό το ξερίζωμα από τη ρίζα,  αυτή η ολοκληρωτική αποκοπή του πριν από το μετά,  η ευκολία να αφαιρείς και να προσθέτεις μα κυρίως να λαθεύεις δίχως ίχνη,  πιθανόν να έδινε την προυπόθεση για τη δημιουργία μιας ευτυχισμένης καθημερινότητας,  δημιουργώντας συνεχώς νέες φόρμες κατά το δοκούν.

Ωστόσο κάτι τέτοιο ανήκει στα παραμύθια που αγαπάνε την πολύ ζέστη,  την ζέστη που αυτό το τελευταίο πενθήμερο του Ιουλίου,  αφήνει ελεύθερο τον ιδρώτα να τρέχει από τους ιδρωτοποιούς αδένες και μουσκεύει τα ρούχα μας.

Τί λες,  αν δροσίσει προς το απογευματάκι πάμε για ποδήλατο;