Στην καρδιά του Αυγούστου, ήρθε μπροστά μου αυτό!
http://metofeggariagalia.blogspot.com/2015/12/blog-post_12.html
Και ο ''κήπος του Επίκουρου'' που δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ως το τέλος, μια που αντί να με γαληνέψει μου έφερνε μια ανησυχία. Αν και μ' αρέσει πολύ ο Ίρβιν Γιάλομ!
3,5 χρόνια μπαμπά!!!
Να ευχηθώ από καρδιάς Καλό Δεκαπενταύγουστο Στέλλα μου!
ReplyDeleteΓιάννη μου όλα καλά για όλους μας, υγεία να έχουμε
Deleteσε φιλώ
Την οδύνη της απώλειας καθένας τη βιώνει διαφορετικά. Ο Γιάλομ πιστεύει στη βοήθεια της ψυχοθεραπείας για να αντιμετωπίσεις το θάνατο. Να με συγχωρεί αλλά δεν το κρίνω απαραίτητο. Ζούμε έχοντας συνείδηση του θανάτου κι αυτό είναι που φοβίζει.
ReplyDeleteΌχι δεν φοβάμαι το θάνατο. Φοβάμαι τη μοναξιά, τον τρόπο, τον πόνο ενδεχομένως της ύστατης στιγμής πριν το μεγάλο ταξίδι. Εχω την πεποίθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να συνεχίσει να ζει μέσα απ'τις πράξεις και τις αξίες του και σίγουρα μέσα απ' τη σκέψη μας. 3,5 χρόνια που έχασα τον πατέρα μου και δεν αισθάνθηκα ούτε μια στιγμή την απώλειά του. Μόνο που δεν τον βλέπω (εγώ) εξακολουθώ όμως να του μιλάω, να τον συμβουλεύομαι, να τον βάζω στην προσευχή μου, να του ανάβω κεράκι κάθε μέρα. Αυτά με γαληνεύουν. Είναι ένα παρήγορο στήριγμα πέρα από οποιαδήποτε ψυχοθεραπεία.
Να είσαι καλά με αναγνώσματα που γαληνεύουν την ψυχή
Με την ευχή και την προστασία της Παναγίας!
Σε φιλώ!
Είναι τόσο μακριά η ιστορία και τόσα πολλά τα συναισθήματα. Δεν περιγράφονται όλοι μας το ξέρουμε.
DeleteΥπήρχε και υπάρχει στο σπίτι το βιβλίο κι επειδή μ αρέσει ο Γιάλομ, δυό φορές το προσπάθησα αλλά με μπουκώνει με τρομάζει.
Τον φοβάμαι τον θάνατο πολύ.
Μα πιό πολύ φοβάμαι την αρρώστεια.
3,5 χρόνια κι ο δικός σου πατέρας;
Δεν μπορώ να πω πως δεν νιώθω γαλήνη.
Στις αρχές πονούσε η καρδιά μου, πονούσε βαθιά.
Τώρα τον σκέφτομαι, νομίζω ούτε στιγμή δεν έχει φύγει από το μυαλό μου.
Δεν κάνω όμως τίποτα για αυτόν, δεν προσεύχομαι, δεν ανάβω κεράκι.
Ακόμη και στα κοιμητήρια πηγαίνω πια αργά και που, πιό πολύ για να πληρώσω τον άνθρωπο που ασχολείται με τον καλωπισμό.
3,5 χρόνια μετά όμως ακόμη χαιδεύω το χώμα όπου βρίσκεται, καθώς λέω ''γειά σου μπαμπά''
Απλά κατέχει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου.
Σήμερα, τυχαία έπεσε αυτό που είχα γράψει τον Δεκέμβρη του 2015 μπροστά μου.
Μου έκανε εντύπωση που γράφω για πολύ σημαντικές στιγμές της ζωής μου.
Και που είναι κι αυτός μέσα!!!
Με την ψυχοθεραπεία μου, με ψυχολόγο κι όχι μέσω βιβλίων ασχολήθηκα για 2 χρόνια περίπου, ξεκίνησα το 2013, αρχές του 2016 έχασα τον πατέρα μου. Ήταν και η τελευταία φορά, περίπου ένα μήνα μετά το θάνατο του που πήγα στην ψυχολόγο μου για τελευταία φορά. Είχα δηλαδή τα δυο χρόνια που τρέχαμε στα νοσοκομεία αλλά και λίγο πριν, ψυχολογική υποστήριξη.
Ευτυχώς που το έκανα γιατί με βοήθησε πάρα πολύ, κι αν δεν είχα ξεμπλέξει κάποια σημαντικά κουβάρια της ζωής μου, δεν ξέρω πού θα χωρούσε μέσα μου ένας θάνατος. Πιστεύω ότι ήταν ένας σημαντικός λόγος που ένιωθα μια σχετική γαλήνη.
Αννίκα μου φιλιά πολλά
την αγάπη μου