χαρακτήρες

Το θέμα μου είναι κατά πόσο τα παιδιά επιρεάζονται από τους γονείς και δεν είναι αυτόνομοι χαρακτήρες!
Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος πολύ οργανωμένος,  πολύ λογικός,  πολύ καθαρός,  ένας άνθρωπος των ''πρέπει''.
Η μητέρα μου το ίδιο.  Το πατρικό μου σπίτι πεντακάθαρο,  το φαγητό πάντα στην κατσαρόλα,  οι κουρτίνες φρεσκοπλυμένες. Χίλια καλά θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία μα το πιό εκνευριστικό  ήταν όταν έκανε η μητέρα μου παρκέ και μας επέβαλλε να περπατάμε στα πατώματα με τα παρκετόπανα!

Τέλος πάντων εγώ δεν έμοιασα σε κανέναν από τους δύο.  Ξεκινάω πράγματα και τα αφήνω στη μέση,  δυσκολεύομαι να οργανωθώ κι ακόμη περισσότερο αυτό το να είμαι στην τσίτα δεν το άντεχα ποτέ και δεν το αντέχω μέχρι σήμερα.  Μ΄αρέσει το ατημέλητο με ό,τι σημαίνει αυτό.
Προτιμώ να πάω βόλτα αντί να μαγειρέψω,  κι όταν επιστρέφω κουρασμένη τρώω φέτες ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα αντί για φαγητό (εντάξει όχι πάντα).
Πχ ένα ολόκληρο καλοκαίρι που πήγαινα στη θάλασσα καθημερινά,  είχα σκάσει στην αυγοντομάτα!
Η μάνα μου αν δεν κάνει φαγητό πρωί πρωί,  δεν θα πάει στην θάλασσα.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα,  αλλά έλα που έχω κι εγώ παιδιά.

Ο γιός μου λοιπόν έχει πάρει από παππού και γιαγιά!
Οργάνωση φουλ,  δωμάτιο πιο συμμαζεμένο δεν υπάρχει.

Η κόρη μου είναι ίδια εγώ στο ακόμη χειρότερο.

Και πέστε μου τώρα (μετά από μια σχετική συζήτηση που είχα με τον γιό μου),  γιατί αφού οι γονείς μαθαίνουν κατά πως είναι αυτοί και τα παιδιά τους,  εγώ έγινα αντίθετη από τους δικούς μου γονείς;
Και γιατί αφού εγώ είμαι έτσι όπως είμαι ο γιός μου είναι ακριβώς το αντίθετο;

Θέλω να πω ότι αν εγώ λόγω του ότι ήμουν εγώ έτσι δίδαξα στα παιδιά μου την ''αναρχία''  γιατί δεν την ακολούθησαν και οι δύο παρά μόνο το ένα;

Και γιατί αφού οι δικοί μου γονείς μου δίδαξαν την οργάνωση εγώ δεν την ακολούθησα;

Αυτό,  μετά από μια κριτική από τον γιό μου του τύπου ''εσύ φταις'',  που ομολογουμένως πόνεσε.