Νιώθω υπέροχα, όταν ξανα-βρίσκω χαμένα κομμάτια από το παρελθόν μου, καθώς ξανα-συναντώ ανθρώπους με τους οποίους είπαμε και δυό ''σπουδαίες'' κουβέντες παραπάνω κάποτε.
Έτσι, εκεί γύρω στα 40 μου χρόνια, είχα συναντήσει την Τ., η αλήθεια είναι πως δεν θυμόμουν το όνομα της, ήταν στο γύρισμα της εποχής που το δικό μου το μυαλό άρχισε να σκέφτεται διαφορετικά, ήταν η εποχή του Κοέλιο και του Αλχημιστή, των εσωτερικών προβληματισμών και του διαλογισμού.
Τότε λοιπόν συνάντησα την Τ. που έφτιαχνε όμορφες κατασκευές από ξύλα που ξέβραζε η θάλασσα και έβρισκε σε μένα τα πιο όμορφα ψεύτικα τριαντάφυλλα, που έμοιαζαν τόσο με αληθινά.
Την ξανα-συνάντησα εχθές στο facebook, εντελώς τυχαία και το μυαλό μου γέμισε παρελθόν.
Στιγμές που χωνεύτηκαν στο χωνευτήριο του χρόνου, δικές μου ωστόσο, από εκείνες που η καρδιά δεν λησμονά ποτέ.
Είναι πολύ όμορφη μια τέτοια εμπειρία Στέλλα. Είναι πολύ καλό να συναντάς ανθρώπους από το παρελθόν και να γίνεται η σχέση πάλι καινούργια. Στο εύχομαι ολόψυχα αυτό από καρδιάς. Χρόνια πολλά για σήμερα.
ReplyDeleteΌταν με πολύ τρυφερότητα σε βομβαρδίζουν αναμνήσεις που ήταν κάποτε μέρος της ζωής σου είναι σαν τον καμβά που έχεις κάποτε κεντήσει με χρώματα και χρυσές κλωστές, που μπορεί να έχει ξεθωριάσει, μα πάντα βρίσκεται εκεί στο συρτάρι σου, στο βάθος της καρδιάς σου
ReplyDeleteΣτο τυχαίο, δεν συμφωνείς, υπάρχει η μοίρα που ορίζει την ζωή που κύκλους κάνει.
Καλό βράδυ Στέλλα μου!
καλή χρονιά!
ReplyDeleteμε υγεία και κάθε καλό!