Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν.
Εσύ όμως ναι: ερχόσουν και μού έλεγες ότι σχεδόν
Μου αγόρασες λουλούδια αλλά
Κάτι είχε πάει στραβά.
Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή απλά αμφέβαλες-
Με σκέψεις που το δικό σου, το δικό μου το μυαλό,
Ανακαλύπτουν συνεχώς.
Σκέφτηκες κι ανέβαλες,
Πως δεν θα ήθελα τα άνθη σου· φοβάμαι.
Τότε, είχα χαμογελάσει και σε αγκάλιασα, θυμάμαι.
Τώρα μονάχα να χαμογελώ μπορώ.
Αλλά δες, τα λουλούδια που σχεδόν έφερες εδώ
Άντεξαν όλον τούτο τον καιρό.
Γουέντι Κόουπ
(Μτφ.: Θοδωρής Ρακόπουλος)
Τα λουλούδια άντεξαν, οι άνθρωποι όχι..!
ReplyDeleteΩραίο ποίημα!
ΥΓ: Στείλε μου στο infojustk@gmail.com το email σου για το συλλογικό δρώμενο,
θα σας στείλω το Σάββατο τα διαδικαστικά! Ευχαριστώ και πάλι!!
Σ' ευχαριστώ Κατερίνα σου απαντώ αμέσως :)
DeleteΑπωθημένο ίσως; Προσμονή που κρατάει ακόμα; Ανάμνηση; Ότι και να είναι αποτελούν λόγια εξαίρετα που μαζί με την υπέροχη εικόνα σου δίνουν ένα ακόμα έντονα συναισθηματικό θέμα.
ReplyDeleteΚαλησπέρα Στέλλα.
Αυτό το "σχεδόν" είναι που τελικά κρατάει αναμμένη τη φλόγα στους αισιόδοξους :)
ReplyDeleteΥπέροχη φωτογραφία!!! Υπαινικτική και πολλά υποσχόμενη όπως το "σχεδόν" σου.
Καλά να περνάς (και ιδιαίτερα αύριο) ψαροματάκι μου!!!