Να λοιπόν μια πρωτομαγιά όπου απαγορεύεται να πάμε έστω και στο διπλανό χωριό, εκεί όπου μια χρονιά είχαμε βρει ένα ολόκληρο οικόπεδο κατακόκκινο από τις θεριεμένες παπαρούνες.
Μπαίνουμε σε ένα μήνα δύσκολο ως προς το ότι θα πρέπει να ζήσουμε με μέτρο και με μέτρα.
Δύσκολο γιατί δεν είμαστε ενημερωμένοι σε πρακτικό επίπεδο, παρά μόνο σε θεωρητικό.
Η απόσταση μεταξύ μας του 1,5 - 2 μέτρων δεν είναι πάντα εφικτή κι ο υδραυλικός ήρθε να φτιάξει τη βρύση του μπάνιου χωρίς μάσκα. Ο κόσμος περπατάει στην παραλία σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Το πλακόστρωτο βουλιάζει. Σε πολύ γενικές γραμμές πάντα κρατούσαμε μια απόσταση μεταξύ μας, δεν πέφταμε ποτέ ο ένας πάνω στο άλλον μα τώρα ένας άνθρωπο με λογική, θα πρέπει να κουραστεί πολύ για να αποφύγει σκοπέλους. Ή απλά ο καθένας μας πρέπει να διαλέξει άλλες ώρες από αυτές της αιχμής πράγμα για μένα τουλάχιστον δύσκολο.
Όσο για τη μάσκα, κυρίως φταίει η ενημέρωση, του φοράμε ή δεν φοράμε, όχι θα φορέσουμε αλλά δεν μετράει και τόσο, ωστόσο θα υπάρχει πρόστιμο για όποιον δεν φοράει, οι δε χειρουργικές παραμένουν για τους γιατρούς, εμείς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πάνινες, μαντηλένιες, χαρτομαντηλένιες, χαρτοπετσετένιες, και γενικώς από χαρτί. Δεν ξέρω τί άλλο θα ακούσω πια. Κι εμείς σαν τα προβατάκια πιστεύουμε κι ακολουθούμε, έχω βγει έξω από τα ρούχα μου.
Η μάσκα, η πάνινη, όχι οποιαδήποτε πάνινη, με διπλό ύφασμα βαμβακερό 100% και με δυό στρώσεις γάζας ανάμεσα προστατεύει όχι από τον ιό αλλά από τα σταγονίδια και για λίγο χρόνο χρήσης, πχ στο σούπερ μάρκετ.
Για την χάρτινη ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Τί και ποιόν θα προστατεύσει; Αλλά ο κόσμος δεν ξέρει. Και δεν σκέφτεται. Εμένα λέει ο άλλος με βολεύει και μιλάμε για μια μάσκα φτιαγμένη από χαρτί κουζίνας. Μα το θέμα δεν είναι να σε βολεύει μα να σε προστατεύει;
Αλήθεια δεν θέλω καθόλου μα καθόλου να μπω σε ένα λεωφορείο όπου ο κόσμος θα φοράει μάσκες από χαρτί κουζίνας. Πόσο πιο χαζό, πόσο πιο ανεύθυνο;
Ελπίζω κι εύχομαι σύντομα να μην χρειαζόμαστε ούτε μάσκες ούτε αποστάσεις.
Μέρα που είναι κερνάω ζαχαρωτό γλυκάκι.
Φάτε άφοβα έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι με το μαγιώ κόσμος δεν θα μας δει :-)))
Εγώ πάω να φτιάξω τον καφέ μου. Να ''ψήσω'' λέγαν οι παλιοί.
Καλό μήνα!!!
Καλό Μάη Στέλλα μου!
ReplyDeleteΌτι και να κάνει ο άνθρωπος η Άνοιξη θα είναι λουλουδιασμένη, μυρωδάτη και πανέμορφη!
Ευχαριστώ και για τα γλυκάκια νοστιμότατα!
ΑΦιλάκια καρδιάς! <3
Καλό μήνα Στεφανία μας
DeleteΕύχομαι μόνο χαρά!
φιλάκια πολλά εκεί στην ωραία εξοχή που πιάνεις τον δικό σου Μάη :)
Παρόλο...κουλή, βγήκα στον κήπο για δυο τριαντάφυλλα κατακόκκινα. Σου στέλνω με πολύ αγάπη το ένα.
ReplyDeleteΚαλό Μήνα με αισιοδοξία!
Ακόμη το χεράκι Αννίκα μου;
DeleteΝα, έλεγα και στη μαμά μου πως παλιά ποτέ δεν μας άφηνε χωρίς λουλούδια, μα από τις γλάστρες στο μπαλκόνι, μα από τον κήπο όταν βρισκόμασταν το χωριό, ένα μπουκετάκι πάντα μας το έφτιαχνε. Για το καλό!
Καλό μήνα, καλή πρωτομαγιά, με χαρά ελπίζω γιατί ειδικά σήμερα πονάει το μυαλό μου!
Το τριαντάφυλλο σου μοσχομύρισε αχχχ !!!
Καλησπέρα Στέλλα μου,
ReplyDeleteθα τα βρούμε τα πατήματά μας καλή μου φίλη. Σιγά-σιγά μα σταθερά. Με παλινωδίες, με λάθη, αλλά θα τα βρούμε. Και στις παραλίες θα βγούμε, και μπάνιο θα κάνουμε, και έξω θα κυκλοφορήσουμε. Αρκεί να είμαστε υπεύθυνοι, ψύχραιμοι, χειραφετημένοι.
Το ότι θα συναντήσουμε μπροστά μας αφηρημένους, αναίσθητους, κακόβουλους ανθρώπους είναι δεδομένο. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που θα μας ακολουθεί παντού. Μένει σε εμάς ή το σύνολο να το διαχειρισθεί.
Στα πλαίσια αυτά, οι σημερινές εικόνες από τις συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς μόνο θετικά μηνύματα μπορούν να βγάλουν στο ότι μπορούμε!
Και σε λίγες μέρες μας περιμένουν και τα χωριά μας.
Τα φιλιά μου, τις ευχές μου μόνιμες κατά παράδοση.
Γιάννη μου καλησπέρα!
ReplyDeleteΑν αρχίσω να λέω δυνατά όσα σκέφτομαι στο δρόμο, θα γίνω πάρα πολύ γραφική το ξέρω :)
Ευτυχώς προς το παρόν συγκρατιέμαι.
Μα κι ο γιός μου αυτό μου έλεγε καθώς τρώγαμε το μεσημέρι.
Ο αναίσθητος αθλητικός τύπος που κρατάει όλο το πεζοδρόμιο και για να περάσεις μόνο από πάνω του, θα συνεχίσει να το κάνει.
Ίσως κι επίτηδες!
΄Αρα; Εγώ οφείλω τί;
Να βρω δρόμους που δεν κινείται κανείς ίσως.
Εντάξει δεν μας τιμά πάντως όλο αυτό.
Θα μου πεις τί περιμενες;
Θα σου πω πως πάντα είμαι ρομαντική.
Όσο για τις συγκεντρώσεις της πρωτομαγιάς, θα ήθελα πολύ να δω το μετά, κατά την διάλυση όπου πιστεύω θα συνέχισαν να φεύγουν ένας ένας και με απόσταση σωστή μεταξύ τους. Τί; Όχι;
Στους δρόμους αυτές τις μέρες συναντάς Στέλλα μου όλους αυτούς τους τύπους που "θυμήθηκαν" να κινηθούν ανάμεσά μας. Μέσα σε αυτούς είναι και κάτι γραφικοί, που παράτησαν το γυμναστήριο και ανακάλυψαν ξανά φευ το δρόμο, το δάσος, το πάρκο και άρχισαν να το ...γνωρίζουν. Εκεί θεώρησαν ότι είναι και δικό τους βρε παιδί μου ένα πράμα και "μέριασε βράχε να διαβώ" που λέμε. Τι να πεις.
ReplyDeleteΌσο για τη λήξη της συγκέντρωσης. Οι παριστάμενοι έφυγαν σε αποστάσεις, ΄όπως πήγαν Στέλλα μου με όλα τα προβλεπόμενα, σε ατομικά ή δημόσια μέσα μεταφοράς με όλη την ατομική προστασία εν χρήσει. Ήταν κάτι που παίχτηκε πρωτοσέλιδο σε όλα τα παγκόσμια ειδησεογραφικά δίκτυα του κόσμου σπάζοντας τη σιωπή. Γι αυτό και είδες πόσα ...υπογλώσσια χρειάστηκαν και θα χρειάζονται ακόμα από διάφορα "παπαγαλάκια" για να συνέλθουν μετά από αυτό που είδαν.
Φιλιά κορίτσι μου πολλά. Προχωράμε με προσοχή μεγαλύτερη τώρα.
Αν είναι έτσι μπράβο τους, υπάρχουν άνθρωποι με συνείδηση.
DeleteΌσο για το δικό τους ''τσιφλίκι'' νομίζω πως ναι ακριβώς αυτό απέκτησαν κάποιοι, αλλά πολύ φοβάμαι Γιάννη μου πως έχουν και την σιγουριά της ηλικίας. Είναι νέοι οπότε έχουν λίγο το υφάκι του τύπου, είστε ευπαθείς οπότε κάντε πέρα, μακάρι να κάνω λάθος.