Θα έρθει κάποτε η στιγμή, που τα αγκάθια που ξεστομίζουν οι άνθρωποι θα τα βλέπω σαν λουλούδια.
Ίσως τότε μπορέσω και να τους αγαπήσω!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
Δεν το κατάφερα ποτέ αυτό ψαροματάκι μου. Ο πόνος από τ'αγκάθια δεν έγινε ποτέ λουλούδι. Μια πικρή ανάμνηση έμεινε μόνο που εύχομαι κάποτε να πέσει στη λήθη.
ReplyDeleteΠολλά φιλιά!
Λέω, να γίνει λουλούδι πριν σε ακουμπήσει ο πόνος. μετά είναι αργά.
DeleteΑνέφικτο όμως όπως λες!
καλό απόγευμα Μαρία μου
Τα αγκάθια που σε ρήμαξαν ήταν αυτά που προσπαθούσες να τα μάθεις να ανθίζουν. (Αλκυόνη Παπαδάκη)
ReplyDeleteφιλιά!
Καλό απόγευμα!
Είναι πάντα η σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων Αννίκα, όσο κι αν αγαπάμε την φωτεινή τους πλευρά, έρχεται η άλλη, η αντίθετη, η σκοτεινή που τα ισοπεδώνει όλα!
DeleteΠάντα προσπαθούμε να την αγνοήσουμε, να κάνουμε σαν να μη την βλέπουμε και πάντα κάνει την εμφάνιση της σε ανύποπτη στιγμή.
φιλιά :)
Ούτε κι εγώ μπορώ πλέον να αντιμετωπίζω τα αγκάθια ως λουλούδια , Φεγγαρένια. Ειδικά όταν ξέρω ότι προέρχονται από άτομα που κρύβουν αδικαιολόγητη κακία μέσα τους.
ReplyDeleteΦυλάξου από τα αγκάθια!
Απωθημένα βγάζουμε melian μου. Ευκαιρίες ζητάμε κι αν δεν έρθουν από μόνες τους τις εφευρίσκουμε!
DeleteΜε φροντίζω :)