Saturday, October 03, 2020

κάθετα


 

Τί στο καλό με προκαλούσε να βλέπω τον κόσμο κάθετα και όχι οριζόντια ε;  Έχανα το παιχνίδι και γέμιζα ερωτηματικά,   και όλο θύμωνα και θύμωνα γιατί τίποτα δεν ήταν σαν κι εμένα.  Μου αρέσει το βάθος στις σχέσεις είπα χθες σε ένα μου τηλεφώνημα.  Να μη δίνεσαι συναισθηματικά μου απάντησαν!

Πώς είναι άραγε αυτό το πλάνο του να μην δίνεσαι συναισθηματικά μου λες;  Κι εγώ γιατί δεν το διαθέτω;


ο πίνακας είναι του Carl Wilhelm Wilhelmson (Sweden, 1866-1928) 

The Jumping Dog 1920

6 comments:

  1. Ο Πίνακας είναι υπέροχος, εξαιρετικός. Όμορφα πρόσωπα, πολλά, βάθος εικόνας και χρώματα.
    Υπάρχουν άνθρωποι που δεν δίνονται συναισθηματικά Στέλλα μου. Πιστεύω δεν ανήκουμε σε αυτούς. Εμείς είμαστε της άλλης ...κατηγορίας. Που δίνουμε τα πάντα και χωρίς προαπαιτούμενα. Τι να γίνει.
    Στέλνω την καλησπέρα μου, για να έχεις όμορφο Σαββατοκύριακο.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Δεν μπορώ να φανταστώ καν Γιάννη πως μπορεί να σταθεί μια σχέση χωρίς συναισθηματικό δόσιμο. Αλλά μήπως κι έτσι στέκεται;
      Τόσο για όσο έτσι κι αλλιώς, περαστικοί οι άνθρωποι από τη ζωή μας ίσως με αυτό σαν δεδομένο όλα να είναι πιο κατανοητά κι εύκολα.

      φιλιά!

      Delete
  2. Αυτές οι διαδρομές Στέλλα μου αφήνουν τα ίχνη τους, σε κάποιους σαν χάδι, σε άλλους σαν πυρωμένο σίδερο. Κι αν δεν γεμίζει την ψυχή το συναίσθημα τι νόημα έχει. Δεν ζούμε μόνο το σήμερα, δεν είναι παιχνίδι ύπαρξης ανυπαρξίας. Οικοδομούμε το παρόν για να υπάρξει μέλλον. Σε κάθε περίπτωση.
    Καλό Σαββατοκύριακο!
    Φιλιά!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Μα ναι, απολύτως συμφωνώ μαζί σου!
      Σε κάθε περίπτωση :)

      σε φιλώ
      καλό σ/κ

      Delete
  3. Μα δεν γίνεται να μην δώσεις συναίσθημα.
    Τι σόι φιλία ή σχέση ή οτιδήποτε θα είναι; Θεωρώ δεν γίνεται να υπάρξει οτιδήποτε χωρίς κάποιο συναίσθημα.
    Νομίζω ότι κι αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν δίνονται συναισθηματικά, πλανώνται κι όλο και κάποια συναισθηματάκια θα τους ξεφεύγουν...

    Να ευχηθώ καλό μήνα και ένα ωραίο Σαββατοκύριακο!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Συνήθως, όταν δίνουμε ένα μέρος από τον εαυτό μας, περιμένουμε κι ένα ισότιμο μέρος του εαυτού του να μας δώσει κι ο άλλος.
      Δεν δίνουμε άρα δεν περιμένουμε, κάπου εκεί κινιόταν η συζήτηση, Αρτίστα μου τα λόγια και η θεωρία γενικά είναι μεγάλα, οι πράξεις τόσες δα και αν!

      Αντεύχομαι και σε φιλώ
      ευχαριστώ για το πέρασμα :-)

      Delete

οι συγνώμες

  Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό,  χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...