Monday, November 30, 2020

Astrid


 

Τις τελευταίες μέρες σε έχω στο μυαλό μου.

Ίσως επειδή ήταν η γιορτή σου,  ίσως το τραπέζι με τα πέντε αντί για έξη πιάτα,  ίσως το ψεύτικο δέντρο που περιμένει αφημένο στο πάτωμα να του δώσω ''ζωή''.  

Είναι ένα δέντρο σχετικά καινούργιο,  μεγάλο και φουντωτό,  που όμως του έχουν φύγει τρία κλαδιά.  Είσαι ό μόνος που θα μπορούσες να βρεις τον τρόπο να το επιδιορθώσεις.  Θα μπορούσες επίσης να το τοποθετήσεις στην γωνία του δωματίου κάνοντας εσύ όλη τη συναρμολόγηση.

Το πρωινό ήταν βροχερό,  κοντεύει μεσημέρι και νιώθω τη συννεφιά να τρυπάει με καρφίτσες την ψυχή μου.

Χθες,  θυμήθηκα γεγονότα από την παιδική μου ηλικία.  Σε έναν άλλο,  ξένο τόπο,  κάπου μακριά.  Πόσες φορές δεν έχω αναλογιστεί πώς θα εξελισσόταν οι ζωές μας αν είμασταν ακόμη εκεί.  

Η μικρή φίλη μου η Astrid,  ήταν δεν ήταν πέντε χρονών.  Ένα χαρούμενο κορίτσι,  με ξανθό μαλλί και μια φράντσα που έπεφτε στο μέτωπο.  Έφερνε μαζί με τα άλλα παιχνίδια της και το πλαστικό της ραδιόφωνο.  Παίζαμε στην πίσω αυλή της μονόροφης κατοικίας όπου ζούσαμε.  Όλες οι κατοικίες εκείνης της περιοχής ήταν εργατικές και οι γονείς μας δούλευαν σε ένα εργοστάσιο που παρήγαγε κάλτσες.

Η Astrid,  αλλά και όλα τα παιδιά εκεί,  είχε ένα μικρό ξύλινο έλκυθρο.  Κοντά στα σπίτια μας υπήρχε μια κατηφόρα,  δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν ένας μικρός λόφος ή μια απότομη κατεβασιά του δρόμου.  Χιόνιζε συχνά και πολύ.  Ανεβαίναμε στο έλκυθρο και κατεβαίναμε ορμητικά την τσουλήθρα  Αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο και ιδιαίτερο παιχνίδι.

Ξέρεις,  την έχω ψάξει κάποιες φορές στο facebook την Astrid.  Στο συρτάρι του κομοδίνου μου,  δίπλα στο κρεββάτι μου,  μαζί με ένα εκατομμύριο αναμνήσεις έχω και δυό της γράμματα από την αλληλογραφία που είχαμε στην ηλικία των 17-18.  Όσες Astrid όμως έχω βρει,  πληκτρολογώντας μαζί με το επίθετο της,  μοιάζουν τόσο μεταξύ τους,  όλες έχουν σπινθηροβόλα μάτια και λεπτή μυτούλα κι εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τόσα χρόνια μετά,  αν είναι ακόμη πολύ αδύνατη ή αν πάχυνε,  αν παραμένει φυσική ξανθιά ή αν τα μαλλιά της έχουν πια χρώμα καστανό.  Δεν μπορώ να φανταστώ καν την ζωή της,  αν εργάζεται,  αν έχει κάνει παιδιά,  κι αν ζει ακόμη σε εκείνη την χώρα.



8 comments:

  1. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια της μνήμης σου. Πηγαίνουν πίσω στα νεανικά σου χρόνια. Εμφανίζουν αγαπημένα πρόσωπα. Μικρά ή μεγάλα. Νεαρά ή ώριμα. Τελικά είδες με τι σατανικό τρόπο πυροδοτούν κάποια πράγματα τις αναμνήσεις μας; Είδες πόσο εύκολα γυρεύουν κάποια πρόσωπα αφορμή και κάλεσμα για να βγουν ξανά στο φως και να δηλώσουν παρουσία δίπλα μας. Πόσο εμφαντικός γίνεται μερικές φορές αυτός ο τρόπος.
    Η Astrid... μορφή κι αυτή από τότε. Μακάρι να μπορούσες να την βρεις, να την συναντήσεις. Μου έχει τύχει και μένα να αναζητώ πρόσωπα. Κάποια από αυτά του νεανικού παρελθόντος σημαντικά για εκείνη τη στιγμή. Η πρώτη μου αγάπη ας πούμε. Παλιοί φίλοι. Ξέρω που είναι η πρώτη. Όμως η ζωή έχει κλείσει κάποιες αυλαίες Στέλλα, για πάντα.
    Την καλησπέρα μου νοσταλγική μου φίλη.
    Καλή βδομάδα και μήνα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Σαφώς και νομίζω κανείς δεν έχει την προσδοκία να ανοίξουν. Οι αυλαίες που έχουν κλείσει εννοώ.
      Αλλά το έχω ξαναμοιραστεί εδώ, στο facebook έχω βρει πολύ κόσμο από το παρελθόν, ναι, ακόμη και την πρώτη μου αγάπη. Και είναι ωραία όταν με θυμάται πχ στη γιορτή μου και μου γράφει τα χρόνια του πολλά.
      Φυσικά οι άνθρωποι έχουμε τις ζωές μας άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς, χανόμαστε και βρισκόμαστε για να ξαναχαθούμε. Πολλές φορές δε ξαναβρισκόμαστε για να παγιωθούν οι λόγοι για τους οποίους χαθήκαμε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο!
      Καθόλου ενοχλητικό δεν είναι αυτό, πολύ πολύ φυσικό θα έλεγα.

      καλό μήνα Γιάννη μου
      σε φιλώ

      Delete
  2. Δεν θυμάσαι απλά, αλλά με κάποια ορόσημα της ζωής ξαναζείς τις στιγμές όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μέσα απ' αυτές τις διαδρομές πάντα θα υπάρχει η προσδοκία για κάποιο συναπάντημα. Διαδρομές κυκλικές κάνει η ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις!
    Καλό βράδυ Στέλλα!
    Καλό μήνα!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ναι Αννίκα μου σωστά το λες, κάποιες φορές τα ξαναζώ, μα ήταν έντονες και ιδιαίτερες εκείνες οι στιγμές, ήταν όπως λέω το πιο ωραίο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων.

      Σίγουρα ποτέ δεν ξέρουμε.

      Ένα πχ ταξίδι εκεί, πόσο πάντα το ήθελα!

      καλό μήνα σου/μας εύχομαι
      σε φιλώ

      Delete
  3. Σου εύχομαι να ξαναβρείς τη παιδική σου φίλη , έτσι σαν Χριστουγεννιάτικη ευχή. Είχατε αλληλογραφία , στείλε μια κάρτα. Καλό μήνα.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Αν σου πω πως από εκείνα τα γράμματα που ανταλλάσαμε τότε έχω στο συρτάρι μου δύο. Τα γράμματα της είναι τόσο καλλιγραφικά που δύσκολα τα διαβάζω σήμερα, απορώ πως έβγαζα άκρη τότε.

      Στέλνουν οι άνθρωποι σήμερα γράμματα;
      Λες;

      Delete
  4. Ξέρω ακριβώς πως νοιώθεις , θα χαμογελάσεις όμως υπάρχει μία ίδια ιστορία σε μένα....έψαξα την Ελένη..χαθήκαμε στο τέλος της Χούντας ο πατέρας της ανώτατος αξιωματικός τότε με έσωσε από τα κρατητήρια. Μετά τα γεγονότα "έτρεχαν", λίγες μέρες και η Χούντα έπεσε, εγώ Θεσσαλονίκη, εκείνη έφυγε με τους γονείς της, έστελνα γράμματα στη διεύθυνση της..τίποτα.Οι δρόμοι μας χάθηκαν, έμαθα απλά ότι πέθανε ο πατέρας της. Έψαξα και στο ίντερνετ..μου λείπει πάντα η Ελένη.

    ReplyDelete
    Replies
    1. Εύχομαι να την βρεις την Ελένη σου Αχτίδα!
      Φαντάζομαι θα σας συνδέουν πολλές κοινές αναμνήσεις..

      Είδες που καθόλου παράξενα δεν είναι τα γεγονότα αυτά και συμβαίνουν συχνά και όλοι μας σίγουρα έχουμε από μια τέτοια ιστορία να διηγούμαστε.

      Να την ψάξεις πιστεύω θα τη βρεις και πως θα χαρεί

      Delete

μια άλλη

  Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι,  με γκρίνια ή με γέλιο,  με χαρά ή με λύπη,  με τρυφερότητα ή κακία,  το περιμέναμε είτε όχι,  το ονειρευόμ...