Έχω βρει έναν ωραίο τρόπο που με ωθεί στο να απολαμβάνω κάθε μήνα κι από ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο, αλλά δεν έχω την δυνατότητα να αλλάξω τον τρόπο που διαβάζω ένα βιβλίο κι αυτή την ιδιαίτερη σημασία που δίνω σε λεπτομέρειες που οι άλλοι ίσως θεωρούν αδιάφορες ή ακόμη και δεδομένες.
Να λοιπόν μια λεπτομέρεια, ένα απόσπασμα, μια παράγραφος από τη σελ. 67 του βιβλίου ''Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο'' του Ζαν-Πωλ Ντυμπουά. Ο τίτλος μου φάνηκε πρωτότυπος και πολύ ποιητικός, όπως και το εξώφυλλο. Το περιεχόμενο δε εξαιρετικό.
''Ένα βράδυ που η μητέρα μου είχε αργήσει ν' ανεβεί τη σκάλα μας, έχοντας ήδη πιεί ίσως και τρία ποτηράκια, κι ενώ η βροχή συνέχιζε να γλύφει τα τζάμια του διαμερίσματος, ξαφνικά πέταξε το κέλυφος απ' το οποίο ήταν γαντζωμένος εδώ και πάρα πολύ καιρό. ''Δεν πιστεύω πια. Ούτε μια μέρα. Ούτε κάποιες ώρες, ούτε σποραδικά. Δεν τίθεται πλέον θέμα τελειότητας, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. 'Οταν πήγαμε στον Σκάγκεν, την τελευταία φορά, συζήτησα γι' αυτά τα θέματα με τον ηλικιωμένο πάστορα επί αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή μου είπε: ''Μα Γιοχάνες, κι εγώ δεν έχω πια τίποτα, απολύτως τίποτα, εκτός απ'αυτό το μπουκάλι ουίσκυ, που μόλις αδειάζει το ξαναγεμίζω. Η πίστη είναι κάτι εύθραυστο, στέκεται πάνω στο τίποτα, στο απολύτως τίποτα, σαν μαγικό τρυκ. Και τί χρειάζεται ένας καλός ταχυδακτυλουργός; Ένα λαγό κι ένα καπέλο. Κάποτε τα είχα όλα αυτά μέσα στην χούφτα μου. Σήμερα, δεν έχω ούτε λαγό ούτε καπέλλο ούτε μαγικά''. Αυτό ακριβώς, μικρέ μου. Τίποτα πια. Η μητέρα σου κι εσύ έχετε δίκιο που δεν έρχεστε ποτέ να με δείτε και που ποτέ δεν ενδιαφερθήκατε για όλα αυτά. Σας ζηλελυω. Αλλά για να βγάζω το ψωμί μου, πρέπει να συνεχίσων'ανεβαίνω στη σκηνή, να κάνω το ταχυδακτυλουργικό μου, το μόνο πράγμα που έμαθα να κάνω στη ζωή. Δίχως γυναίκα, δίχως λαγό, δίχως καπέλο''.
Ναι είναι αλήθεια. Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, ωστόσο ψάχνοντας και ξεφυλλίζοντάς το, το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον. Ο Ντυμπουά επηρεασμένος από τις προσωπικές του εμπειρίες εκφράζει τις σκέψεις και τα συναισθήματα σε συνθήκες ανθρώπινες αλλά και την αντιμετώπιση μιας κοινωνίας εκτεθειμένης και ευάλωτης σε πολιτικές διεφθαρμένες, με απάτες και δολοπλοκίες και μια άθλια αντιμετώπιση δικαιοσύνης όπου η πορεία του καθενός περνάει μέσα από άλλες σταθερές.
ReplyDeleteΓια το απόσπασμα που διάλεξες θα έλεγα πως η θέαση για τον κόσμο έχει πλείστες προεκτάσεις και αποχρώσεις, προβληματισμούς και αντιθέσεις με αντανάκλαση τον στοχασμό, την εσωτερικότητα, την ευαισθησία, την ρεαλιστική ή όχι αντιμετώπιση των πραγμάτων που ο καθένας ερμηνεύει με τον δικό του τρόπο. Ο καθένας χρειάζεται να πιστεύει σε κάτι, ορατό ή απτό, με μορφή και περιεχόμενο, όπως κι αν λέγεται .
Στέλλα μου σε φιλώ και εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο!
Αγαπητή μου Στέλλα,
ReplyDeleteκατ' αρχήν σε ζηλεύω που προλαβαίνεις ένα βιβλίο το μήνα, κάποτε το ένα ήταν λίγο για μένα, διάβαζα ακόμη και στο τραπέζι (μου έλεγε η μάννα μου όταν αλαφιασμένη έκρυβα το βιβλίο κάτω απ το μαξιλαράκι της καρέκλας "άμα παντρευτείς τι θα κάνεις;" αλλά παντρεύτηκα έναν άντρα που διάβαζε πολύ κι αυτός, μια χαρά, διαβάζαμε κι οι δύο στο τραπέζι), τώρα πια αν διαβάσω ένα το τρίμηνο το θεωρώ υπέρβαση! με την τελευταία παράγραφοτου Ντυμπουά, τον οποίο δεν έχω διαβάσει, αλλά έτσι όπως απορρέει από την παραπάνω παράγραφο, ίσως διαφωνήσω, θα συμφωνούσα περισσότερο με την θεώρηση του Τσέστερτον, αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση :-).
Όμως ναι, στις λεπτομέρειες κρύβεται η μαγεία, αυτές τις λεπτομέρειες που - ας το θεωρήσουν ασέβεια κάποιοι - τις σημειώνω με μια μολυβιά, τσακίζω και τη σελίδα και ανατρέχω, κάμποσες φορές μετέπειτα, ακόμη και μετά από χρόνια... Καλή Κυριακή να έχεις!!
Δεν το ξέρω το βιβλίο Στέλλα μου, μήτε τον συγγραφέα. Μου αρκεί όμως η δική σου ματιά καθώς μοιραζόμαστε πολλά κοινά σημεία σε τέτοιες σκέψεις και βιβλιοκριτικές.
ReplyDeleteΚαλή βδομάδα να έχεις.