Χθες λοιπόν, ένα χρόνο μετά, αντιλήφθηκα μικρές αλλαγές καθώς έδινα απαντήσεις στις ερωτήσεις του 1ου. Δεν το κρύβω πως ένα μίγμα χαράς κι αισιοδοξίας αναδύθηκε από μέσα μου. Και το που θυμώνω και δεν κάθομαι να σπάω το κεφάλι μου για το πού ακριβώς έφταιξα για να μου το χρεώσω, αυτό κι αν δεν είναι αλλαγή.
Αυτό το Σάββατο μυρίζει τσάι με φλούδες πορτοκαλιού, είναι μουχλιάρικο και σκοτεινό από σύννεφα και βροχή, ενώ έχω ήδη πιεί τον πρώτο μου ελληνικό καφέ. Η ώρα είναι 10.37, τόσο νωρίς ακόμη. Έτσι μου φαίνονται στιγμές στιγμές ατέλειωτα τα πρωινά κι όμως τα απογεύματα πέφτουν τόσο καθοριστικά και τόσο απόλυτα που πάντα μου αφήνουν μια πικρή έκπληξη. Γιατί η μέρα τελειώνει κι επειδή τα βράδια είναι αφόρητα.
No comments:
Post a Comment