Τα blogs αργοπεθαίνουν ή εμείς στερέψαμε και στενέψαμε από ιδέες; Τα έχουμε πει όλα, πόσο να ξεγυμνώσουμε την ψυχή μας πιά! Πόσες φλούδες μπορεί να έχει ένα κρεμμύδι; Μια απειρία όταν υπάρχει έμπνευση. Και η έμπνευση έρχεται από τα κίνητρα. Όμως πού και ποιό είναι το κίνητρο;
Σαν να προσπαθώ να γευτώ από ένα μισοτελειωμένο φλυτζάνι καφέ μου μοιάζει και πραγματικά θαυμάζω κάποιους bloggers που κατάφεραν και όχι μόνο έφυγαν αλλά έριξαν και μαύρη πέτρα πίσω τους. Όμως ας μου απαντήσει κάποιος πού πήγαν; Για τους περισσότερους γνωρίζω. Άλλοι πάλι εξαφανίστηκαν σαν να μην εμφανίστηκαν ποτέ. Πώς γίνεται να αφήνεις πίσω σου μια ολόκληρη εποχή;
Ένα πολύ καλό κίνητρο τώρα που το σκέφτομαι είναι όταν έχεις μια έστω αμυδρή ελπίδα πως όχι κάποιος, αλλά αυτός που θα ήθελες θα διαβάσει τις σκέψεις σου.
Επίσης, υπάρχουν πάντα αυτοί που απλά παρακολουθούν την ζωή σου μέσα από το blog σου, συνήθως σε γνωρίζουν προσωπικά και δεν ξέρω αν πάντα πρόκειται για ανθρώπους που θα ήθελες.
Καταλαβαίνω το παράπονό σου, Φεγγαρένια, κι εμένα μου λείπουν κάποιες ιδιαίτερα ταλαντούχες γραφές, όμως το ότι μείναμε εμείς κι εμείς δείχνει μόνο τι σήμαινε-σημαίνει το blog για τον καθένα.
ReplyDeleteΣτην αρχή υπήρχε πολύς κόσμος στα blog, αλλά μερικοί ήταν ήδη συγγραφείς, δημοσιογράφοι ή wannabe συγγραφείς , άλλοι πάλι το είδαν επικοινωνιακά, αλλά άμα τη εμφανίσει του facebook κατάλαβαν ότι εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς τους, πόσω μάλλον το instagram. Ανεβάζεις μια φωτογραφία και χωρίς κόπο αποκτάς ένα σωρό ακόλουθους...γιατί να κάθεσαι να γράφεις τα εσώψυχά σου ;
...
Για μένα το blog ήταν από την αρχή αυτό που έλεγε και η λέξη : ένα διαδικτυακό ημερολόγιο. Και σε ένα ημερολόγιο ποτέ δεν σταματάς να γράφεις, γιατί απλά το έχεις ανάγκη. Έχεις ανάγκη αυτόν τον τρόπο έκφρασης. Μπορεί οι γραφές να γίνονται άλλοτε πυκνότερες και άλλοτε αραιότερες, μπορεί ακόμη και να αλλάζουν με τα χρόνια, αλλά αυτό σημαίνει πως κι εμείς αλλάζουμε. Προσωπικά μου αρέσει να με βρίσκω μέσα από παλαιότερα κείμενά μου. Τις σκέψεις μου, τις ανασφάλειές μου, τα συναισθήματά μου. Άλλοι πάλι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να κρατούν ημερολόγιο. Γι' αυτούς τα blog ήταν μια μόδα που πέρασε. Έκαναν το "κομμάτι "τους, βρήκαν ή δε βρήκαν αυτό που έψαχναν μέσα από τα blog και προχώρησαν παρακάτω.
.....
Γι' αυτό και σου είπα και την τελευταία φορά πόσο χαίρομαι που είσαι ακόμη εδώ. Είναι τόσο ωραίες οι γραφές σου, αλλά και όλο το στήσιμο του blog σου. Το πόσο το φροντίζεις!
Φιλιά πολλά και αγάπη! :)
Έτσι είναι melian, εσύ γνωρίζεις με ακρίβεια το τι εννοώ. Όχι δεν την είχαν όλοι τη δική μας αδυναμία για τα blog μας κι αυτό έδειξε η πορεία. Όμως τώρα έχω την αίσθηση πως είμαστε ακόμη λιγότεροι.
DeleteΑπό την άλλη δεν υπάρχει προσωπική έμπνευση. Νιώθω να τα έχω πει όλα και μάλιστα με πολλούς τρόπους. Ξέρεις, δεν υπάρχει πια το ''κάτι έχω να γράψω ας πάω στο blog''. Είναι το ''εδώ είναι το blog ε ας γράψω και κάτι''.
Παραμένει βέβαια ανάγκη και εκτόνωση αλλά μοιάζει με έρωτα που ξεθώριασε με τον καιρό. Είναι βέβαια αγάπη.. αλλά χρειάζεται και η έμπνευση. Βλέπεις τα στανταράκια για την έμπνευση, πχ τα κείμενα από άλλα παρόμοια blogs, οι εκδρομές, ο έρωτας, κάποιο καλό βιβλίο, ο κινηματογράφος, δεν υπάρχουν πια στην μορφή της δεκαετίας του 2000 και πριν.
Συν το ότι μεγαλώσαμε!
Και τα περισσότερα πράγματα με λυπούν παρά με χαροποιούν.
φιλιά πολλά!!!
Στ' αλήθεια Στέλλα μου, είναι τόσοι οι λόγοι που αρκετοί σταμάτησαν να γράφουν στα μπλόγκ τους, όσοι κι αυτοί που τους οδήγησαν να τα ξεκινήσουν.... Γι' άλλους ήταν προσωπικό ημερολόγιο, γι' άλλους μια δωρεάν ιστοσελίδα, ένας τρόπος επικοινωνίας ή ένας τρόπος να επικοινωνήσουν τη σκέψη τους (τελείως διαφορετικά το ένα από το άλλο αυτά), σε προσωπικό επίπεδο ήθελα να μεταφέρω τις αναμνήσεις μου στο εγγόνι που τότε περίμενα, και σ' έναν άνθρωπο που τότε δεν ήταν δικός μου! Η αλήθεια είναι πως το "ανεκπλήρωτο" είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης :-)
ReplyDeleteΗ επικοινωνία, σίγουρα δεν είναι το δυνατό σημείο των blogs. Αλλά ας μην απατώμαστε, ούτε το fb η το instagram είναι. Πέρασα από αυτή τη φάση και τολμώ να πω (χαμογελώντας ειρωνικά στον εαυτό μου) "με μεγάλη επιτυχία". Αλλά ήξερα από την πρώτη στιγμή πως αυτό είναι μια ψευδαίσθηση. Μετράς 500, γιατί όχι 1000 "φίλους" κι άλλα τόσα λάϊκ, αλλά πόσα απ' αυτά είναι ειλικρινή; Μόλις σταματήσεις να είσαι "ενεργός" θα σε πάρει κανείς τηλέφωνο να δει τι κάνεις; Και το αποτύπωμά σου εκεί, συνήθως είναι φτιαχτό: κείμενα για να αρέσουν, φωτογραφίες για να τύχουν θαυμασμού, όποιος πιστέψει ότι αυτό είναι επικοινωνία πλανάται οικτρά! Παραμέλησα το blog μου χρόνια, όχι από έλειψη έμπνευσης αλλά χρόνου, γύρισα γεμάτη ενοχές και προσπαθώ να συνεχίσω να καταγράφω κάποιες από τις σκέψεις μου. Τις βαθύτερες, τις γράφω στο ημερολόγιό μου, κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι σε λίγο θα ξεχάσουμε να πιάνουμε το μολύβι, κι έτσι άρχισα να γράφω και να ζωγραφίζω κάθε σελίδα του ημερολογίου μου-να ένα θέμα για ανάρτηση. Συνειδητοποιώ ότι κάνω κατάχρηση του χώρου σου, κλείνω προσυπογράφοντας αυτό που λέει η Melian: υπάρχουν διαμαντάκια στα blogs, κι όσο λιγότεροι τελικά τόσο πιό εύκολο είναι να τα ανακαλύψεις και να τ απαρακολουθείς. Κάνουν την καθημερινότητά σου ομορφότερη!!
ΥΓ στο εξωτερικό τα blogs ανθούν, μόνο που εκεί γράφουν για να πληρώνονται από τις διαφημίσεις-είναι πλέον επάγγελμα
Απολογούμενη για τη φλυαρία, εύχομαι Καλό σου βράδυ!
Πω πω πολλά έχω να σου γράψω Κάλλη!
DeleteΤα blogs αυτά του εξωτερικού, αυτά που με αφορούσαν βέβαια, τα ανακάλυψα κάπου προς το 2007 και σκεφτόμουν ''μα τί κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;''
Ήταν κάτι άγνωστο ακόμη σε μας, τόση μα τόση δουλειά, τέτοια επιμέλεια για 2-3 διαφημίσεις, που κάποιες φορές όμως μπορεί να ήταν μεγάλων εταιρειών. Μιλάμε βέβαια για Αμερική! Άλλη νοοτροπία, άλλη κατάσταση.
Και στο youtube πληρώνονται για τις διαφημίσεις!
Στο δε instagram εγώ προσωπικά χάνομαι, με είχε βολέψει όμως όταν ήμουν επαγγελματίας.
Θα μιλήσω θετικά για το facebook γιατί έχω κάνει γνωριμίες που καλώς, με παρέσυραν σε νέους κόσμους ενδιαφερόντων.
Με μολύβι δεν κατάφερα να γράψω ποτέ, όλα μου τα γραφόμενα είναι μέσα σ αυτό το blog και μόνο. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Μ αρέσουν πολύ τα blogs, τα αγαπώ. Τα πονάω δηλαδή. Καμμιά φορά θυμάμαι πχ μια φίλη blogger και τριγυρνάω στο blog της που έχει να ενημερωθεί από το 2012. Χαθήκαμε! Το ίδιο και με άλλους. Πολλούς βέβαια τους διαβάζω στο facebook αλλά η μαγεία δεν είναι ίδια. Στο facebook μπαίνει κι ο εγωισμός. Και η ισχυρογνωμοσύνη. Μπαίνει και η εξωτερική εμφάνιση.
Κρατάω τη φράση σου αυτή : '' ήθελα να μεταφέρω τις αναμνήσεις μου στο εγγόνι που τότε περίμενα, και σ' έναν άνθρωπο που τότε δεν ήταν δικός μου! Η αλήθεια είναι πως το "ανεκπλήρωτο" είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης :-)''
Να δυο πολύ πολύ ουσιαστικά κίνητρα!!!
Μεταξύ μας, ελάχιστοι άνθρωποι πέρα από τους πολύ δικούς μου θα μου τηλεφωνούσαν να δουν τι κάνω. Και το εκτιμώ τόσο πολύ πια.
φιλιά Κάλλη μου!
καλό βράδυ
Πολλά τα ερωτήματα. Πολλές οι απαντήσεις. Η ζωή, για τον καθένα, μία . Το ποιοι είμαστε, το τι πράττουμε, το πόσο αξίζουν, και αν, σπάνια το προσεγγίζουμε με ακρίβεια. Και δεν, θαρρώ, υπάρχει και λόγος για εν προκειμένω ακρίβεια. Μενει το (παραφράζοντας τον Όμηρο):
ReplyDeleteΦάος ηελίοιο οράν και ζώειν. . .
Φιλιά!
Εγώ πάλι Νίκο, όπου βρω παράθυρο το ανοίγω. Δεν έχω βγει χαμένη, απεναντίας. Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που ενώ αισθάνομαι τη φθορά, συνεχίζω. Γιατί, μια φορά παράθυρο, για πάντα παράθυρο, με την έννοια της διεξόδου αλλά και συχνά της αυτοβελτίωσης.
DeleteΑν υπήρχαν και τα στανταράκια της έμπνευσης όλα θα ήταν καλύτερα :)
Λοιπόν, για πάμε να πούμε μερικά λόγια τώρα που ίσως φανούν "ενοχλητικά".
ReplyDeleteΤα blog "πεθαίνουν". Το ακούω κάμποσο καιρό, ειδικά μετά τις παράτες ορισμένων στα social media που βρήκαν το χωράφι που γύρευαν. Ανέξοδα και επιφανειακά. Έλα όμως που τα blog όχι μόνο πεθαίνουν αλλά πληθαίνουν και γίνονται πιο ουσιαστικά, αλληλεπιδραστικά, συμμετοχικά. Ίσως σε ορισμένους η αίσθηση ότι τα blog "πεθαίνουν" να είναι ένα άλλοθι για να πείσουν τον εαυτό του για αυτό.
Στη γειτονιά μας π.χ. Στέλλα μου, έχεις άποψη αν τα blog πεθαίνουν. Λογοτεχνικά δρώμενα, καλλιτεχνήματα, θεματικές δουλειές, παρουσιάσεις. Ένας πανέμορφος ζωντανός κόσμος, έξω από ...like και share.
Εμπνεύσεις; Άπειρες! Αμέτρητες! Που να σταθούμε θέλεις; Αλλά εσύ έχεις άποψη μιας και είσαι ενεργός πάγια στην μπλογκό-σφαιρα. Απλά τα αναφέρω γενικά ως άποψη.
Στέλλα μου. Καθένας κάνει τις επιλογές του! Και είναι υπεύθυνος για αυτές. Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν να ακολουθήσει μια προσωπική σελίδα. Το κάνει με την καρδιά του. Δεν βαριέται, δεν βαρυγκομά, το ζει, το νιώθει με κάθε του αίσθηση. Και το βίωμα αυτό είναι μοναδικό, πίστεψέ με.
Την καλησπέρα μου καλή μου.
Γιάννη μου τώρα είναι η σειρά μου να πω την δική μου αλήθεια.
DeleteΌταν λέω blogs εννοώ αυτό που έζησα πχ το 2006 όταν τα πρωτοβρήκα. Προσωπική κατάθεση ψυχής κι αυτό δεν υπάρχει πουθενά, πόσο μάλλον σε κατασκευασμένες ιστορίες που ναι μεν είναι πολύ ωραίες αλλά δεν είναι στα δικά μου γούστα.
Σίγουρα μια παρέα από bloggers ασχολείται με τα δρώμενα αλλά εμένα δε μου λέει κάτι αυτό ούτε μου λένε πχ τα blogs που παρουσιάζουν τις κατασκευαστικές τους ικανότητες.
Ναι ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του κι εμένα οι δικές μου επιλογές ήταν και είναι αυτό που κάποιοι περάσατε, σας άγγιξε ίσως, σχολιάσατε.
Ξέρω πάρα πολύ καλά το πώς είναι να κάνω κάτι με την καρδιά μου.
Άλλο όμως η κατάθεση ψυχής. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό, πίστεψε με.
Την δική μου καλησπέρα :)