Με εκφράζει τόσο πολύ η κίνηση αυτής της φωτογραφίας. Θα μπορούσα να είμαι η ζέβρα, η σφαίρα, ακόμη και η μαιμού, σε αυτή την χωρίς τέλος κίνηση μιας καθημερινότητας μέσα στην ανιαρή αλλά τόσο βολική ρουτίνα της. Τη μόνη διαφορά που βρίσκω κάνοντας την σύγκριση με τον εαυτό μου είναι πως εγώ μέσα στον λήθαργο των επαναλείψεων μου ας πούμε πως ανακαλύπτω κάποια εργαλεία που με βοηθούν να νιώθω λίγο πιο συνειδητά τον χρόνο κι ας πούμε πως του χαρίζω και ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Αγόρασα καινούργιο βιβλίο και είναι το ''η γη που χάνεται'' της Julia Phillips, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Αν και το προηγούμενο τo ''οι 100 μέρες'' του Philip Roth, δεν κατάφερα να φτάσω στην τελευταία του σελίδα. Το εγκατέλειψα 60 σελίδες πριν.
Νομίζω πως αυτού του είδους τα καλά βιβλία, πραγματικά ''καλά'' και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητώ καθόλου, δίνεται μεγάλη βαρύτητα στο λογοτεχνικό της γραφής και στις περιγραφές, αλλά κάπως μου φαίνονται ελλειματικά ως προς την πλοκή. Η πλοκή είναι αυτή που απουσιάζει και που δεν προκαλεί τουλάχιστον σε μένα την επιθυμία να περάσω στην επόμενη σελίδα.
No comments:
Post a Comment