Νομίζω πως την απώλεια δεν την συνηθίζεις ποτέ. Το ίδιο και την ''άδεια φωλιά''. Το αυτό και όταν πρόκειται για κάποιο ''ατύχημα''. Εχθές διάβαζα για το μετατραυματικό στρές. Δεν ξέρω πως γίνεται και μέσα σε όλα αυτά τα κείμενα ψυχολογίας καταφέρνω και βρίσκω τον εαυτό μου. Μήπως είναι ένα σύνδρομο κάποιας ''πάθησης'' κι αυτό;
Ένα μεσημέρι, άκουσα θόρυβο έξω από την πόρτα μου. Ανησύχησα και παρόλο που ξεκουραζόμουν σηκώθηκα να το κοιτάξω. Ποιός είσαι, τί θέλεις και τί ακριβώς κάνεις εδώ ήθελα να φωνάξω πίσω από τον ξύλινο τοίχο μπροστά μου. Γιατί ανέβηκες στην ταράτσα; Τί έκανες εκεί; Μετά από πόσα λεπτά κατέβηκες και γιατί περπάτησες έναν κύκλο σα να οριοθετούσες νοητά τον κοινόχρηστο χώρο; Και στην τελική φίλε με τα σκούρα ρούχα, την μαύρη πάνινη μάσκα (χαλαρά) και το παραφουσκωμένο μπεζ σακίδιο στην πλάτη γιατί δεν ξαναμπήκες στο ασανσέρ να φύγεις και κατέβηκες με τα πόδια;
Ο φόβος, είναι κάτι που πάντα θα υπάρχει. Το ίδιο και οι άνθρωποι που αρέσκονται στο να είναι ελεγκτικοί. Θα μου πεις ναι μα εγώ δεν έχω τέτοιο σκοπό κλπ κλπ Θα σου πω, κανείς δεν έχει, αλλά όλοι οφείλουμε να ψαχτούμε στο τί ακριβώς κάνουμε την κάθε στιγμή ειδικά όταν κάποιος μας το επισημαίνει. Το επισημαίνω γιατί ενοχλούμαι και γιατί αυτό το ατέλειωτο μπίρι μπίρι είναι ψυχοφθόρο.
Ένα τέτοιο περιστατικό σε έναν κοινόχρηστο χώρο κατοικίας Στέλλα μου, δεν τον λες και έτσι τυχαίο. εν ξέρω τι να πω αλλά η περιγραφή σου δίνει έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να κάνει κάτι. Δεν ξέρω τη συνέχεια για να πάω παραπέρα αλλά την ίδια ακριβώς αναστάτωση θα είχα και εγώ μαζί σου.
ReplyDeleteΚαλησπέρα καλή μου φίλη. Μήπως θα έπρεπε το περιστατικό να το ερευνήσετε λίγο πιο πολύ;
Συμφωνώ Γιάννη.
DeleteΤο μόνο ενθαρυντικό θα ήταν αν ξέραμε σίγουρα ότι ήταν ο συντηρητής του ασανσέρ. Και η κίνηση που μου φάνηκε εμένα παράξενη να ήταν επειδή πχ μπορεί να χάζευε παράλληλα στο κινητό. Εκεί ελπίζω. Αλλιώς ποιός ξέρει.
Ερευνούνται τέτοια περιστατικά;
Νομίζω πως όχι!
Καθόλου ελπιδοφόρο το ότι πολλά, πάρα πολλά συμβαίνουν τελευταία που τα ακούμε στα δελτία ειδήσεων.
καλό βράδυ Γιάννη