Νομίζω πως σήμερα είναι μια μέρα από εκείνες που θα αποκαλούσα ''περίεργες'' αφού μετά τον πρωινό μου καφέ έχασα το μέτρημα του χρόνου διαβάζοντας ένα βιβλίο που με έχει συνεπάρει. Σπάνια συμβαίνει αυτό, κι όταν συμβαίνει ομολογώ πως το απολαμβάνω αυτό το συναίσθημα. Για το βιβλίο θα σου γράψω μια άλλη μέρα, μια που δεν έχω αποφασίσει ακόμη ποιό κομμάτι να αντιγράψω και να αφήσω εδώ μέσα. Σκεφτόμουν, πως ο Σεπτέμβριος, όχι στη μέση του ή στο τέλος του αλλά από την πρώτη του μέρα πάντα ήταν στο μυαλό μου κάπως σαν την εικόνα της φωτογραφίας, είχα μια αφελή ψευδαίσθηση πως από τις 31 του Αυγούστου ως την 1η του Σεπτέμβρη θα μπορούσε να γίνει μια τόσο μεγάλη αλλαγή, που φυσικά είναι αδύνατη και όπως όλοι γνωρίζουμε η ζέστη καλά κρατεί και η ψύχρα όταν θα έρθει θα έρθει απότομα και όχι γλυκά γλυκά. Ωστόσο οι μέρες πλησιάζουν κι αυτό μου δίνει ιδιαίτερη χαρά. Κατά τα άλλα η καθημερινότητα καλά κρατεί, μόλις ανακάτεψα τα υλικά για το ψωμί μου, δεν λέω ''ζύμωσα'' γιατί πραγματικά δεν το κάνω και το μεσημέρι έχω ραντεβού με τον γιατρό μου για τα ετήσια καθιερωμένα τσεκάπ, φλερτάρω και με μια δεύτερη λέσχη ανάγνωσης (εδώ δεν καταφέρνουμε καλά καλά την πρώτη), και σκέφτομαι πως μου αρέσει πολύ η εποχή πριν τον β' παγκόσμιο στο Λονδίνο και αυτό το πως ο κόσμος είχε μια ελιτίστικη ξιπασιά, μια αίσθηση πως όλα θα γινόταν όπως ο καθένας ήθελε κι αυτό που ο καθένας ήθελε ήταν πιάσει την καλή, ή αλλιώς να αποκτήσει χρήματα ομολογουμένως με τον πιο εύκολο τρόπο. Μ' αρέσει, εκ των υστέρων βέβαια, αυτή η ματαιοδοξία των ανθρώπων που δείχνει λίγο μεγαλύτερη πριν από μεγάλα και καθοριστικά γεγονότα όπως πχ ένας πόλεμος, μια οικονομική κρίση ή ακόμη και μια πανδημία.
καλό Σεπτέμβρη να έχουμε, με υγεία κι όλα τα υπόλοιπα γίνονται!
No comments:
Post a Comment