Το ξημέρωμα ένα τσιγάρο δρόμος ώς την νύχτα. Ο χρόνος κυλάει σαν μπαλάκι του τένις που τόσο αγαπάς. Εγώ πάλι αγαπώ τον χρόνο. Κι αυτός μου ''ανταποδίδει'' με μια σταθερή βάση απώλειας. Απώλεια δευτερολέπτου, λεπτού, εβδομάδας, μιας ολόκληρης χρονιάς. 365 μέρες, μια ανάσα απόσταση η πρώτη από την τελευταία, πού πάνε;
Σε μια άλλη ζωή, σε έναν άλλο πλανήτη θέλω να γεννηθώ ρολόι με χαλασμένους τους δείκτες. Να είναι πάντα και ατέλειωτα πρωί!
Λατρεμένη και υπέροχη η σημερινή σου αναφορά στο χρόνο. Σε αυτό που μας καλεί να σκεφτούμε και να ρωτήσουμε όπως ακριβώς εσύ Στέλλα μου! Πως περνάει έτσι γρήγορα, που πάμε μετά; Τι ακολουθεί;
ReplyDeleteΣυγκλονιστική η σημερινή σου αναφορά καλή μου φίλη.
Όχι όμως πολύ πρωί...λίγο πριν το μεσημέρι. Και πάντα άνοιξη προς καλοκαίρι. Τι λες;
ReplyDeleteΌμορφη ανάρτηση!
Φιλια :-)
Όπως επιθυμείς melian!
DeleteΣ' ευχαριστώ
Πολλά!!!
Πολλά!!!...:)
Delete