Κάθε φορά που ήταν μόνοι, αυτή και το μυαλό της, έφτιαχνε παραμύθια, άλλες φορές όμορφα, άλλες φορές άσχημα, άλλες φορές αφορούσαν την προσωπικότητα της κι άλλες πάλι αφορούσαν άλλους ανθρώπους, ξένους ή δικούς της, αγαπημένους ή και όχι.
Τα έγραφε, κρύβοντας πολλές λέξεις μα φανερώνοντας άλλες, σε μικρά τετράγωνα χαρτιά, μεγέθους 15χ15 εκατοστά.
Δεν τα ξαναδιάβαζε ποτέ, όμως καθώς βρίσκονταν σε κοινή θέα (δεν ξέρω πως), το μάτι της έπιανε ανθρώπους να τα διαβάζουν και τότε, μαζί μ'αυτούς, γύριζε κι αυτή σε παλιές στιγμές. Άλλοτε αληθινές, άλλοτε σκηνοθετημένες ωστόσο όλες αποτελούσαν κομμάτια του εαυτού της, γιατί ακόμη κι αν δεν ήταν ατόφια δικιά της η ιστορία του παραμυθιού, ήταν ολόδικο της το συναίσθημα καθώς την έγραφε.
Δεν ένιωθε ούτε χαρά ούτε λύπη όταν έστω μ'αυτό τον τρόπο ξαναδιάβαζε τις μικρές περασμένες ιστορίες της. Μόνο φόβο ένιωθε, ένα εσωτερικό, ανεπαίσθητο τρέμουλο, για το τί θα τρύπωνε στο μυαλό όλων αυτών των ξένων ανθρώπων που την διάβαζαν. Για το πως θα γευόταν όλοι αυτοί αυτά τα κομμάτια της. Με ήρεμο και γαλήνιο τρόπο κάποιες φορές ευχόταν. Κι άλλες πάλι καθόλου δεν το άντεχε, το μυαλό της σκάρωνε δράκους και μάγισσες και τότε αυτά τα μικρά γραμμένα χαρτιά τα σκορπούσε με δύναμη στον αέρα μέχρι που να χαθούν από όλων των ανθρώπων τα μάτια, μαζί κι από τα δικά της.
*στη μουσική ένα τραγουδάκι που άκουσα πριν λίγο και μου άρεσε
Ωραίο τραγούδι, ωραία ιστορία. Πάντα θα χρειαζόμαστε τα παραμύθια (όσοι διαβάζουμε ακόμη). Κι ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι που τα γράφουν :)
ReplyDeleteΦιλιά πολλά!
Με ενοχλεί melian κάποιες φορές η παρουσία ανθρώπων στα στατιστικά του blog μου. Όχι γνωστών αλλά τελείως άγνωστων (υποθέτω). Αν και καμμιά φορά όταν σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να διαβάσουν αυτά τα κομμάτια μου ακόμη και αγαπημένοι μου άνθρωποι [για πρώτη φορά] ειλικρινά ντρέπομαι. Και τότε βγαίνουν τα φαντάσματα κι οι δράκοι.
DeleteΑλλά ίσως κάπως έτσι να συμβαίνει με όλους τους μικροπαραμυθάδες και τα μικροπαραμύθια τους. Να ντρέπονται όταν δείχνουν την αδύναμη, την σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους!
Σε καταλαβαίνω απόλυτα,Φεγγαρένια. Είναι που οι γραφές μας αυτές είναι ημερολογιακές και κανείς δε θέλει να διαβάζουν- ειδικά οι δικοί του άνθρωποι- το ημερολόγιό του.
ReplyDeleteΑπό την άλλη η ανάγκη έκφρασης υπάρχει και συχνά είναι και όμορφη η αλληλεπίδραση μεταξύ μας.
Αδύναμη πλευρά έχουμε όλοι μας, όπως και σκοτεινή. Και αρνητικά συναισθήματα ή και συναισθήματα για τα οποία μπορεί να ντρεπόμαστε ή θα θέλαμε να μην τα έχουμε, επίσης έχουμε όλοι μας.Μερικοί απλά δεν τα φανερώνουν.Ή είναι αναίσθητοι-ακόμα χειρότερα.
Κράτα μια γωνιά για σένα Φεγγαρένια. Για σένα και για την ψυχή σου. Και φανέρωσε τον ευάλωτο εαυτό σου μόνο εκεί που ξέρεις πως δεν θα πληγωθείς.
Φυσικά και με φτάνουν τα φιλιά σου :) Πάντα!!!
Συγχώρα με μόνο που καμιά φορά αργώ να σε διαβάσω, όταν είμαι μακριά από τον υπολογιστή μου.
Καταλαβαίνω τι εννοείς. Η ανωνυμία βοηθάει την έκφραση, εκτός πια κι αν αποζητάς τη διασημότητα. Είτε, όμως, αποζητάς τη διασημότητα, είτε όχι, αν αυτό που κάνεις το κάνεις επειδή εσύ το επιθυμείς, μη σε νοιάζει η άποψη ή η αντίδραση των άλλων, παρά μόνο αν εσένα σε καλύπτει αυτό που έγραψες. Θα αισθανθείς πολύ καλύτερα.
ReplyDeleteΝα έχεις μια όμορφη χρονιά