Σκεφτόμουν πως ακόμη & οι άνθρωποι που έχουν κάνει τα χειρότερα εγκλήματα, έχουν μερίδιο στο δικαίωμα του να μετανοιώσουν, να κάνουν επανόρθωση, να αλλάξουν, όσο ψάχναμε τα παλιά στέκια μας ώστε να ξεκουραστούμε πίνοντας ένα καφέ. Δεν υπάρχει τίποτα από αυτά παρά μόνο κλειστά, σκονισμένα παράθυρα, τοιχοκολημένα ''ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ'' εγκατάλειψη και σκοτάδι. Σ' αυτό το σημείο ζηλεύω τα νέα παιδιά που προσαρμόζονται σε έναν νέο κόσμο όπου εγώ σιγά σιγά νιώθω ξένη.
Δύσκολη για έναν μεγάλο άνθρωπο η προσαρμογή Στέλλα. Όσο απομακρύνεσαι από την νέα γενιά τόσο απέχεις από νέες ιδέες. Που να πούμε ότι δεν είναι πάντα και σωστές. Την καλησπέρα μου.
ReplyDelete