Καμμιά φορά, ακόμη και τώρα, μου έρχεται στο νου εκείνη η γαλλική ταινιούλα με τη σχολή χορού και το tango, η φθορά στους τοίχους, τις γωνίες, τα παράθυρα, το φωταγωγό, γραφική φθορά, καλλιτεχνική, και πάντα μια κούπα γεμάτη με ένα ζεστό ρόφημα ακουμπισμένη σε μια άκρη να περιμένει κάποιον ανάμεσα σε δυό δουλειές, θέλω να επικεντρώνω στα θετικά και να μιλάω μόνο για τα όμορφα μου, μα δε ξέρω πως κάθε φορά καταφέρνω και βγαίνω μίζερη, μια εικόνα του εαυτού μου που θέλω να καταστρέψω, να εξαφανίσω, με μισώ, θυμώνω πολύ μαζί μου. Έμαθα και για αυτό το ''σύνδρομο'' ας είναι καλά το διαδίκτυο. Το συνδέω με το εμβόλιο. Ελπίζω να χρειαστώ γιατρό, εξετάσεις, διαγνώσεις και φάρμακα ή διαλόγους του τύπου ''δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα''.
''Ενα φλιτζάνι καφές, ένα τσιγάρο που καπνίζεις και το άρωμά του σε διαπερνά, τα μάτια μισόκλειστα μέσα στο ημίφως του δωματίου... Δεν θέλω τίποτε άλλο από τη ζωή εκτός από τα όνειρά μου και αυτό... Λίγο είναι; Δεν ξέρω. Μήπως ξέρω τι είναι λίγο και τι πολύ;'' Φερνάντο Πεσσόα
Thursday, March 31, 2022
σύνδρομο
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
οι συγνώμες
Μια μπουκιά ψωμί από της μαμάς το ζυμωτό, χαλιά που περιμένουν να απλωθούν νωχελικά στο πάτωμα ώστε να προσθέσουν ζεστασιά στις χαμηλές θ...
No comments:
Post a Comment