σύνδρομο

 

Καμμιά φορά,  ακόμη και τώρα,  μου έρχεται στο νου εκείνη η γαλλική ταινιούλα με τη σχολή χορού και το tango,  η φθορά στους τοίχους,  τις γωνίες,  τα παράθυρα,  το φωταγωγό,  γραφική φθορά,  καλλιτεχνική,  και πάντα μια κούπα γεμάτη με ένα ζεστό ρόφημα ακουμπισμένη σε μια άκρη να περιμένει κάποιον ανάμεσα σε δυό δουλειές,  θέλω να επικεντρώνω στα θετικά και να μιλάω μόνο για τα όμορφα μου,  μα δε ξέρω πως κάθε φορά καταφέρνω και βγαίνω μίζερη,  μια εικόνα του εαυτού μου που θέλω να καταστρέψω,  να εξαφανίσω,  με μισώ,  θυμώνω πολύ μαζί μου.  Έμαθα και για αυτό το ''σύνδρομο'' ας είναι καλά το διαδίκτυο.  Το συνδέω με το εμβόλιο.  Ελπίζω να χρειαστώ γιατρό,  εξετάσεις,  διαγνώσεις και φάρμακα ή διαλόγους του τύπου ''δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα''.