Δε ξέρω πως γίνεται, τις στιγμές που θέλω να ξεχυθώ στους αγρούς και στα λειβάδια, να μαζέψω αγκαλιές τα λουλούδια, να αποθηκεύσω στο πίσω μέρος του μυαλού μου χρωματιστές και μυρωδάτες εικόνες, εκείνες ακριβώς τις στιγμές κάτι σαν μαγνήτης με κρατάει ένα με την καρέκλα μου.. ένα μυαλό έχω μόνο και τις σκέψεις μου που καλπάζουν όμως κι αυτές καμμιά φορά θυμώνουν μαζί μου. Όλα θέλουν την φροντίδα μου και τότε ακριβώς είναι που αναρωτιέμαι ''εγώ πραγματικά πού είμαι;''
Αχ όλα θέλουν τη φροντίδα τους, καθώς λες Στέλλα μου. Όμως, μέσα σ' αυτήν τη φροντίδα, ίσως συναντήσεις και τη δική σου έκφραση και διάθεση. Για δες. Όπως αυτό που περιγράφεις.
ReplyDeleteΚαλό μήνα να ευχηθώ.