Κάπου διάβασα πως μας ξαναστέλνει το σύμπαν ανθρώπους για να διαπιστώσει πόσο η λ ί θ ι ο ι είμαστε. Συμπληρώνω πως πολλές φορές δε χρειάζεται καν το σύμπαν να συμβάλλει, το προκαλούμε μόνοι μας. Απορώ!!! Ο καθένας τους βέβαια, τώρα πια κοιμάται στο κουτάκι του. Απορώ όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή πολλές φορές λυπάμαι για αυτό. Λυπάμαι, τους βγάζω από το κουτάκι τους, παίζω λίγο μαζί τους και τους ξαναβάζω μέσα κάνοντας με κάποιο τρόπο τον χώρο τους στο μυαλό μου όλο και πιο -όχι μικρό, νεκρό θα έλεγα.
No comments:
Post a Comment