η λύση

 

Σ τ έ φ α ν ε

Η φίλη μας η Άννα μου θύμωσε.  Την καλώ στο τηλέφωνο και δεν δίνει σημεία ζωής.  Της γράφω μηνύματα και τα αγνοεί.   Κάνοντας σε φίλο μου, ένιωσε ότι την προδίδω.  Φοβάμαι.  Αλλά και δε με νοιάζει.  Έχω ανάγκη από φίλους που να δέχονται τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μου.  Εχθές το βράδυ ήταν αρκετά ζεστό,   ήμουν στο μπαλκόνι κι έψαχνα να βρω από ποιό σημείο του ορίζοντα θα σκάσει η πανσέληνος.  Ευχήθηκα η νύχτα να μου δώσει μια λύση σε ένα ''κάτι'' που με απασχολούσε.  Τα συναισθήματα μου διαδέχονταν το ένα το άλλο με γοργό κι επιπόλαιο ρυθμό.  Ξύπνησα μια άλλη Στέλλα το πρωί,  άφησα για λίγο τις σκέψεις μου μετέωρες,  βγήκα μια βόλτα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και τσουπ,  ήρθε μπροστά μου η λύση αυτού του ''κάτι''.  Ήμουν τυχερή,  αλλά και κάπως ήξερα τί ζητούσα και κυρίως ήξερα τα όρια μου. Σκέφτηκα μήπως ήμουν μια υπερβολή,  αλλά αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη του καταστήματος ρούχων μου άρεσε.   Δεν θέλω να είμαι η καλύτερη,  θέλω να είμαι ίδια με τους άλλους.  Δεν θέλω να είμαι φυγόπονη.  Θέλω να εξαντλώ το κομμάτι το δικό μου και τα όσα δύναμαι να αναλάβω.  Ίσως έτσι ανοίγω μια χαραμάδα χαράς στην κατά τα άλλα άνοστη καθημερινότητα μου.  Παλιότερα,  ξέρω ανθρώπους που θα γελούσαν μ'αυτό που θα σου πω,  θεωρούσα ότι τα πράγματα έρχονται,  απλά έρχονται.  Πως η ζωή μου όφειλε να την έχω ολόκληρη δική μου.  Σιγά σιγά,  περιορίστηκα σε ένα μέρος της πίτας,  σε ένα τετράγωνο μεγάλο κομμάτι.  Με κρατσανιστές γωνίες!!!  Τώρα,  μου φτάνει το ότι έχω στόμα,  το ότι υπάρχει η πίτα και το ότι εγώ μπορώ να δαγκώσω ένα κομματάκι τόσο δα τη φορά.  Έχω αλλάξει κι όμως πολλές φορές φοβάμαι πως αυτό συμβαίνει μόνο στην θεωρία γιατί στην πραγματικότητα είμαι ακόμη ένας άνθρωπος γεμάτος θυμό,  ανασφάλεια κι εγωισμό.  Στεναχωρώ τους ανθρώπους γύρω μου.  Επαναλαμβάνομαι με τρόπο φρικτό.  Λέω και κάνω πράγματα χωρίς να τα πολυσκεφτώ να όπως η απόφαση να σου γράψω χωρίς να μιλήσω πρώτα στην Άννα.  Δε ξέρω σε ποιο βαθμό δύναμαι να ελέγχω τα όσα σκέφτομαι.  Κι αν μια φιλία-σχέση-παρέα που για να υφίσταται θα πρέπει τουλάχιστον να προσφέρει ένα είδος ευχαρίστησης αντέχει όταν μπαίνω στο τρυπάκι να ελέγχω κάθε φορά αυτό που σκέφτομαι και λέω!  Πονάνε οι λέξεις,  θέλω να πιστεύω πως αιτία είναι η αφέλεια κι ο αυθορμητισμός.  Τσούζει σαν οινόπνευμα στην πληγή όταν θέλω να πιάσω τον απέναντι μου από το λαιμό.  Να του πω πχ γιατί πίνεις ή γιατί τρως υπερβολικά ή κατά την άποψη μου δεν προσέχεις τον εαυτό σου.  Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ήμουν έτοιμη να δώσω ένα πήδο έξω από το βαρέλι και να απαλλαγώ από όλα αυτά,  αλλά αμέσως επέστρεψα.  Όλες οι επιλογές Στέφανε έχουν το κόστος τους κι ας μην μου αρέσουν οι λέξεις χάνω-κερδίζω.  Κι αυτό όλο,  που σου γράφω,  κάποιος ίσως θα το έλεγε χάσιμο χρόνου.  Αλλά αν είναι να χάσω κάτι προτιμώ να το χάσω με παρέα κι αν είναι να κερδίσω ας είναι η αγάπη.  Γιατί αυτό γλυκαίνει κάπως τις μέρες μου,  τις δίνει λίγο χρώμα και λίγο άρωμα.

Στέφανε σου εύχομαι από την καρδιά μου,  καλό σαββατοκύριακο

στέλλα