Ένα κουτί με παλιές φωτογραφίες. Πριν το 2000! Το συναίσθημα συγκλονιστικό. Ποιοί είναι όλοι αυτοί, μα κυρίως εγώ. Ένα παιδί, μια αιώνια έφηβος σε ένα σώμα γυναικείο. Χαμόγελα, αγκαλιές, οι πιο σημαντικές αυτές. Κούμπωνα μαζί τους, οικογένεια, φίλοι, έρωτας όλα μαζί σε ένα πακέτο ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ά πολύτιμο. Αυτό πριν, το μετά με παίδεψε. Καθαρά θέμα νοημοσύνης. Που καμμιά φορά μπερδεύεις την ωριμότητα με τα θέλω και τα πρέπει φαντάζουν ασφυκτικά. Ποιά στιγμή μπήκε ο βάτραχος στο τσουκάλι και πότε άναψε από κάτω η φωτιά; Ποιός άλλαξε, τα χρόνια ή εμείς; Ή ο χρόνος εμάς; Ακουλουθήσαμε τοξικές καταστάσεις και συνειδητοποιήσαμε τοξικούς ανθρώπους. Δεν ήταν όλοι οι δρόμοι για μας. Κάτι μας έφεραν και κάτι μας πήραν. Αδιέξοδα πολλά! Ένα κάτι αναποδογύρισε τον κόσμο μας. Τα πάνω κάτω, τα μέσα έξω, η φωτιά θέριεψε, ο βάτραχος έβρασε.
Μεθαύριο θα φτιάξω φανουρόπιτα, αναζητώντας εκείνα τα ήρεμα βλέμματα μιας άλλης εποχής όπου όλος ο κόσμος ήταν μόνο δικός μας..
Με χιούμορ, κάποιες φορές και με αυτοσαρκασμό, αλλά πάντα με νοσταλγική διάθεση κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν με τις παλιές φωτογραφίες. Κι επειδή θέλουμε δε θέλουμε η φύση ακολουθεί τη δική της πορεία, ο βηματισμός που ακολουθούμε δεν διαφέρει και πολύ από εκείνου του παλιου εαυτού μας. Η διαφορά είναι πως τότε κυρίαρχος ήταν ο αυθορμητισμός, τώρα το λόγο έχει η εμπειρία και η συναίσθηση ευθύνης που γίνεται και ρυθμιστής στη ζωή μας.
ReplyDeleteΚαλό απόγευμα Στέλλα!
Φιλιά!
Σωστά τα λες Αννίκα μου!
Deleteκαλό απόγευμα, φιλιά